Η αλλαγή στην προεδρία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός δεν αλλάζει και πολλά. Η μοναδική πραγματική αλλαγή θα γίνει αν και εφόσον βρεθεί άλλος επενδυτής που θα γυρίσει μια και καλή σελίδα στο τριφύλλι.
Τα όσα έγιναν χθες με τις διοικητικές εξελίξεις, δεν αλλάζουν και πολλά επί της ουσίας στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Ο Μάνος Μαυροκουκουλάκης επιστρέφει στο αγαπημένη του τριφύλλι, ο Βασίλης Κωνσταντίνου αποχωρεί, αλλά αυτό από μόνο του δε λύνει τα πολλά προβλήματα που υπάρχουν στην ομάδα.
Είναι αυτονόητο ότι ο πρόεδρος δε βάζει χρήματα, ούτε φτιάχνει το πλάνο μιας ομάδας. Αυτό το κάνει κατά κύριο λόγο ο μεγαλομέτοχος και κατ’ επέκταση οι συνεργάτες του και αυτοί που «τρέχουν» το κλαμπ σε κάθε πόστο. Συνεπώς, από τη στιγμή που σε επίπεδο πραγματικής ηγεσίας στην ΠΑΕ δεν αλλάζει τίποτα, η αντικατάσταση στον προεδρικό θώκο δε λέει και πολλά.
Οι καιροί είναι δύσκολοι. Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε οριακό σημείο, ο κόσμος δείχνει να εκδηλώνει ξανά την οργή και την αγανάκτησή του για όσα συμβαίνουν ή καλύτερα δε συμβαίνουν στα διοικητικά. Μετά το πρόσφατο φιάσκο με τον Παϊρότζ, ο Γιάννης Αλαφούζος έχει στραμμένο το βλέμμα του στην αδειοδότηση, προκειμένου να γίνει ένα πρώτο βήμα πραγματικής εξυγίανσης και να μην επαναληφθεί η περσινή ξεφτίλα. Αφού γίνει αυτό, το μεγάλο θέμα είναι αν θα βρεθεί επενδυτής ή επενδυτές που θα έχουν διάθεση να αναλάβουν την ΠΑΕ και όραμα να την κάνουν ξανά μεγάλη σε όλα τα επίπεδα (αγωνιστικό, οικονομικό, διοικητικό, γηπεδικό κλπ).
Αν δε συμβεί αυτό, τότε το πλάνο λιτότητας θα συνεχιστεί. Για τουλάχιστον 2 ακόμα χρόνια, προκειμένου η ΠΑΕ να… μηδενίσει (σχεδόν) στο κομμάτι των χρεών. Ταυτόχρονα, θα «τρέχει» ένα ποδοσφαιρικό πλάνο όμοιο με το φετινό, με τα καλά του και τα κακά του. Η μοναδική σωτηρία για άμεση ανάκαμψη είναι η εμφάνιση ενδιαφερόμενου για την ΠΑΕ. Πραγματικού και με μεγάλες βλέψεις. Σε κάθε άλλη περίπτωση, το πλάνο που αναφέραμε παραπάνω, είναι και ο μοναδικός δρόμος.