Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για τον Παναθηναϊκό που μένει όρθιος στα ντέρμπι ακόμα και στη χειρότερη φάση της ιστορίας του.
Η ανάγνωση, για τον Παναθηναϊκό, αυτού του κάκιστου αγώνα με την ΑΕΚ είναι κάτι σαν το ποτήρι που άλλοι το βλέπουν μισογεμάτο και άλλοι μισοάδειο.
Από τη μία υπάρχει κόσμος που κάνει λόγο για «χαμένη ευκαιρία κόντρα σε αυτή την ΑΕΚ» και αναρωτιούνται γιατί παίξαμε τόσο φοβικά και από την άλλη αυτοί που λένε «πάλι καλά» και που μεταξύ μας δεν έχουν άδικο. Γιατί ΞΕΡΟΥΝ ότι δεν μιλάμε για τον κανονικό Παναθηναϊκό, αλλά για μια ομάδα που τον τελευταίο καιρό έχει χάσει από Λαμίες, Γιάννινα και Πανιώνιους, για μια ομάδα που γενικότερα φτύνει αίμα όχι μόνο για να σκοράρει αλλά ακόμα και για να κάνει φάση.
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, αν και βρίσκεται στη χειρότερη φάση της ιστορίας του στάθηκε όρθιος. Πήρε για πλάκα την ισοπαλία από την γηπεδούχο ΑΕΚ, η οποία μπορεί να μην είναι σε καλό φεγγάρι, αλλά ας ξεχνάμε ότι είναι η περσινή πρωταθλήτρια και πως φέτος κούνησε σεντόνι στους ομίλους. Τι να πουν κι αυτοί δηλαδή με το χάλι τους…
Μάλιστα δεν έτυχε, γιατί και την πρώτη φορά έτσι και καλύτερα πήγε το πράγμα αφού ήσουν καλύτερος. Όπως καλύτερος ήσουν και στο Καραϊσκάκη και σου πήραν στο τέλος την ισοπαλία.
Το πλάνο του Δώνη εξουδετέρωσε πλήρως τον Δικέφαλο και ο Παναθηναϊκός δεν απειλήθηκε καθόλου. Ο Διούδης πέρασε ένα από τα πιο εύκολα απογεύματά του, την ίδια ώρα βέβαια που κάτι ανάλογο συνέβη και με τον γκολκίπερ της Ενωσης. Οι πράσινοι είχαν το… γνωστό πρόβλημα στη δημιουργία, καθώς λείπουν από το ρόστερ τους παίκτες που παράγουν. Ακόμη και έτσι πάντως είχαν μια καλή στιγμή στην αρχή με τον Μακέντα και άλλη μία προς το φινάλε με τον Κουρμπέλη.
Το τελικό αποτέλεσμα βαθμολογικά δεν κάνει στον Παναθηναϊκό αφού η διαφορά με τον Αρη παραμένει μεγάλη. Βοηθάει ωστόσο πολύ στον τομέα της ψυχολογίας, ειδικότερα από τη στιγμή που ακολουθεί το μεγάλο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό το οποίο μας καίει… παντός καιρού.
Κατανοώ το ξενέρωμα πολλών (κάπως έτσι ένοιωσα και εγώ) βλέποντας την ομάδα να μην απειλεί και στο τέλος να κάνει αλλαγές για… καθυστέρηση, από την άλλη προσπαθώ ΠΑΝΤΑ να θυμάμαι για ποιον Παναθηναϊκό μιλάμε. Οσο κι αν μας πονάει αυτή τη στιγμή το ταβάνι είναι πολύ χαμηλό και δεν είμαστε για πολλά – πολλά. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα και ποιος ξέρει για πόσο ακόμα θα τραβήξει.
Εδώ καλά – καλά δεν έχουμε στόχο. Είτε χάνεις είτε κερδίζεις η επόμενη μέρα ίδια είναι. Διοίκηση (εδώ γελάμε ή μάλλον κλαίμε) να απαιτήσει και να επιβάλει πράγματα δεν υπάρχει, ενώ Νταμπίζας και Δώνης έχουν ξεκαθαρίσει ένα κάρο φορές πως αυτή τη στιγμή παλεύουν απλά για την εξέλιξη κάποιων παικτών, για την επιστροφή μιας σχετικής κανονικότητας και παράλληλα έχουν κάνει λόγο για «τριετές πλάνο».
ΠΡΟΣΟΧΗ για τυχόν «πονηρούς». Εχω αναφέρει ένα σωρό φορές ότι η παρουσία των δύο συγκεκριμένων ανθρώπων είναι ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί ΑΥΤΗ την εποχή στο σύλλογο και πως με οποιονδήποτε άλλον πιθανώς θα είχαμε ήδη φουντάρει. Όμως μιλάμε για ανθρώπους που απλώς δουλεύουν στο… 101% και όχι για μάγους. Χωρίς ΒΟΗΘΕΙΑ η δουλειά τους θα βρίσκει διαρκή εμπόδια και θα έχει πολλά πισωγυρίσματα.
Τέλος πάντων. Πέρασε και το ματς με την ΑΕΚ και για μένα είναι θετικό ότι έμεινες όρθιος. Πάμε και στο ντέρμπι που ακολουθεί και το οποίο ΠΑΝΤΑ είναι αλλιώς. Γιατί με «αυτούς» δεν θες να χάνεις ποτέ και πουθενά.