Μπήκε ο Ιούνιος, έρχεται η κούπα. Η δεύτερη της φετινής σεζόν, από τις τρεις που συνολικά διεκδικούσαμε. Κι ας χάθηκε η πιο βαριά.
Είναι εκπληκτικός ο τρόπος που ο μπασκετικός Παναθηναϊκός αντιδρά όταν βλέπει απέναντι του έναν τίτλο. Και δεν έχει σημασία που ο αντίπαλος είναι ο Προμηθέας. ΠΑΝΤΑ τέτοια εποχή και ανεξαρτήτου γενικότερης αγωνιστικής κατάστασης ίδια γυαλίζει το μάτι όταν έρθει η ώρα για να ράψεις ένα ακόμα αστέρι. Και όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος, τον παίρνεις παραμάζωμα.
Αν και είναι αλήθεια πως έχουν γίνει… φιλότιμες προσπάθειες για να απαξιωθεί το πρωτάθλημα, άρα και αυτός που το κατακτά. Γράφουν και ξαναγράφουν, κλαίνε ολημερίς και ολονυχτίς. Η ιστορία όμως δεν θα αλλάξει και το κοντέρ θα συνεχίσει να γράφει. Είτε μαζί τους, είτε με οποιονδήποτε άλλον. Ας καθόντουσαν άλλωστε. Ώστε να μην παρακαλάνε και ξεφτιλίζονται κι άλλο. Θα μπορούσαν να αρκεστούν στο στριπτίζ μέσα στο παρκέ, δεν χρειάζεται να ξεβρακώνονται και μέσα στις δικαστικές αίθουσες ούτε να παρακαλάνε να μην γίνει αυτό που (υποτίθεται πως) ήθελαν. Γιατί στο τέλος της ημέρας το ερώτημα θα είναι «θρυλικοί μάγκες ή πρόεδροι… Εδεσσαϊκού;».
«Λείπει» λένε «ο Ολυμπιακός και δεν πάνε ούτε οι Παναθηναϊκοί στο γήπεδο». Αλήθεια ε; Λες και το απίστευτο φετινό ρεκόρ στα διαρκείας, αλλά και τα απανωτά σολντ άουτ για τα… μούτρα τους τα κάναμε τόσο καιρό. Οκ, έγινε μεγάλος ντόρος για το πρώτο παιχνίδι και «βοηθήσαμε» και οι ίδιοι. Αν και για μένα να ξέρετε πως υπό τις συνθήκες της ημέρας, του αντιπάλου και του δεδομένου αποτελέσματος δεν αποτελεί και μεγάλη έκπληξη ο αριθμός όσων βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ. Παίρνοντας το δρόμο για το γήπεδο δεν περνούσε από το μυαλό μου ότι θα έχει πάνω από ένα τάλιρο. Δεν είχε ούτε τόσο αλλά νομίζω ότι το ξεχειλώσαμε το θέμα.
Συγνώμη αλλά έχω δει και… χειρότερα και μάλιστα μετά από Ευρωλίγκες αλλά έτσι λειτουργεί συχνά ο κόσμος και δεν θα τον ψέξουμε κιόλας. Κυρίως οι απ’ έξω και όσοι έχουμε μια στοιχειώδη εμπειρία και δεν προσγειωθήκαμε σήμερα στον πράσινο πλανήτη. Ο (κάθε) Γιαννακόπουλος μπορεί να λέει ότι θέλει κι ας μην συμφωνώ με την τελευταία του τοποθέτηση. Αυτοί που μιλούν εξ ονόματός του είναι ότι χειρότερο μπορούσε να μας συμβεί ετούτη τη στιγμή και να φαγωνόμαστε πάνω στη… χαρά μας. Γι’ αυτό και απέφυγα να τοποθετηθώ τόσες μέρες και γι’ αυτό το προσπερνάω και τώρα.
Ο Παναθηναϊκός ετοιμάζεται να σηκώσει στον Θεό ακόμα ένα πρωτάθλημα και τίποτα δεν θα μετριάσει τη χαρά μας. Στο τρίτο ματς το ΟΑΚΑ θα είναι όπως πρέπει και τα χαμόγελα θα πλημμυρήσουν ξανά τον αττικό ουρανό την ώρα που θα σηκώνουμε με τρέλα άλλο ένα. Η μεγαλύτερη ομάδα που ανέδειξε ποτέ ο ελληνικός αθλητισμός παραμένει πιστή στο καθήκον της και το ίδιο… αιώνια πιστοί θα παραμείνουν και οι οπαδοί της. Αυτό το βράδυ θα ‘ναι δικό μας. Ή μάλλον ΚΑΙ αυτό το βράδυ…
ΥΓ: Στη μπάλα αυτή τη στιγμή υπάρχει ΜΟΝΟ το γήπεδο. Δυστυχώς και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όσων καταπιάνονται με τα αγωνιστικά τίποτα άλλο δεν μπορεί να δώσει όραμα και κίνητρο σε κάποιον να ασχοληθεί ξανά με το τίτλο. Για οτιδήποτε άλλο μιλάμε, «χαλιόμαστε»…
