Δεν υπάρχει αυτό το ξενέρωμα που ζούμε και μάλιστα με το καλημέρα. Και δεν υπάρχει γιατί κανείς δεν το περίμενε. Υπήρχε το δείγμα των φιλικών, υπήρχαν και κάποια άλλα δεδομένα σε βαθμό… σιγουριάς που πιστοποιούσαν ότι αγωνιστικά έρχονται (σχετικά) καλύτερες μέρες και ξαφνικά αντικρίζεις αυτό το χάλι και δέχεσαι τη μία ξεφτίλα μετά την άλλη. Γιατί ΝΑΙ ξεφτίλα είναι να χάνεις 3-1 και για πλάκα στο ΟΑΚΑ από τον ΟΦΗ, όταν μάλιστα έχεις χάσει όπως έχασες πέρσι.
Ηταν απίστευτο το χάλι του Παναθηναϊκού κόντρα στους κρητικούς και οποιαδήποτε ποδοσφαιρική ανάλυση πέφτει στο κενό. Και είναι απίστευτο γιατί πολύ απλά η ομάδα δεν παίζει αυτό που μπορεί. Δεν ισχύει το αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει, πως να το κάνουμε; Δεν είπε κανείς ότι θα παίρναμε το πρωτάθλημα, αλλά τέτοια ξεφτιλίκια δεν μπορεί να είναι ούτε αποδεκτά ούτε φυσιολογικά. Απόλυτα δικαιολογημένες λοιπόν και οι αποδοκιμασίες απ’ όσους έχουν το κουράγιο να πηγαίνουν ακόμα στο ΟΑΚΑ.
Για την εικόνα μέσα στο γήπεδο ασφαλώς και έχει ευθύνη ο προπονητής. Όχι για την ήττα, αλλά για την μη αντίδραση και την παθητική στάση. Δουλειά του είναι να τους κάνει να σκυλιάσουν και δυστυχώς στην πνευματική προετοιμασία πήραμε μηδέν.
Αυτό που είδαμε δεν διέφερε σε πολύ από το ματς της Λαμίας (απλά ο ΟΦΗ είναι καλύτερη ομάδα) και ήταν επί της ουσίας ο περσινός Παναθηναϊκός του δευτέρου γύρου. Είναι σαφές πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, αλλά φαίνεται πως η αρρώστια που έρχεται από ψηλά πάει να περάσει και στο ποδοσφαιρικό κομμάτι. Εκεί που πιστεύαμε πως η παρουσία του Νταμπίζα και του Δώνη θα το φρέναρε, αλλά μέχρι τώρα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Ενδεικτικό του πόσο αλλού για αλλού είναι οι περισσότεροι και πόσο ομάδα… δεν είσαι ήταν φυσικά η φάση της αποβολής του Κουρμπέλη. Ένα έγκλημα από τον αρχηγό που εκτός από το…χαμένο παιχνίδι που έλειψε δεν θα είναι ούτε με Αρη, ούτε με Ολυμπιακό. Και μια ματιά στο ελλιπές στα χαφ ρόστερ αναδεικνύει ακόμη περισσότερο το πρόβλημα και κάνει επιτακτική την ανάγκη απόκτησης παίκτη. Όχι επειδή αποβλήθηκε ο αρχηγός, αλλά επειδή κακώς δεν πήρες μέχρι σήμερα.
Πραγματικά δεν είναι ώρα για να λέμε πολλά. Δεν υπάρχει καμία διάθεση, δεν πάει το χέρι. Δεν είναι ότι έγινε κάτι ξαφνικά και από υπερομάδα που είμασταν προσγειωθήκαμε απότομα. Είναι που δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ να πιαστείς, είναι που δείχνεις άρρωστος και δίχως ελπίδα για σωτηρία σε όλα τα επίπεδα. Κι αυτό είναι το χειρότερο όλων…