Αύριο ο Παναθηναϊκός ρίχνεται στη… μάχη του Κυπέλλου. Παίζει στην Πάτρα κόντρα στην Παναχαϊκή, ένα ματς που μπορεί να μοιάζει εύκολο, αλλά με τη φετινή ομάδα τα έχουμε δει… όλα. Και παιχνίδια που τα θεωρούσαμε εύκολα, ήρθαν ανάποδα. Δεν είναι για να εκφράζουμε σιγουριά.
Όπως και να έχει, με την πορεία που έχει πάρει το πρωτάθλημα, ο θεσμός του Κυπέλλου μοιάζει πλέον με υποχρέωση. Κανείς δεν πρέπει να το πάρει αψήφιστα. Πέρσι θα μπορούσε το Κύπελλο να σου φτιάξει τη χρονιά, αλλά ήρθε η Λαμία και έγινε το πατατράκ. Αυτό πρέπει να θυμούνται στον Παναθηναϊκό.
Δεν λέει κανείς ότι ο Παναθηναϊκός θα πάρει την κούπα, αν και σε έναν τέτοιο θεσμό περισσότερο μετράει η μέρα στην οποία θα βρεθείς. Κι όσο περισσότερο προχωράς, τόσο θα αυξάνεις τις πιθανότητές σου.
Αλλά από το “δεν παίρνει το τρόπαιο”, μέχρι το “μένω έξω από τη Λαμία”, υπάρχει διαφορά. Τεράστια. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια να γυρίζει την πλάτη σε στόχους. Ιδιαίτερα όταν… ξεμένει και από στόχους νωρίς, όπως κινδυνεύει να συμβεί στο πρωτάθλημα. Αν η εξάδα απομακρυνθεί κι άλλο, δύσκολα θα γυρίσει η κατάσταση. Το πρόγραμμα τώρα ζορίζει. Έως τώρα ήταν τα εύκολα, που ο Παναθηναϊκός τα έκανε δύσκολα.
Η δέουσα προσοχή λοιπόν στο αυριανό παιχνίδι, να… ξεμπερδεύει η ομάδα και να συνεχίσει στον θεσμό χωρίς άγχος και προβλήματα.
Πάμε και στα της Κυριακής. Η Λάρισα είναι μια καλή ομάδα, που με τον Γρηγορίου έχει διορθώσει την εικόνα της. Έχει μονάδες όπως ο Ουάρντα που κάνουν τη διαφορά. Αλλά αν δεν έμπαινε το γκολ στα 40 δευτερόλεπτα, ο Παναθηναϊκός δε θα το έχανε το ματς. ΠΟΤΕ. Ήταν καλά προετοιμασμένοι οι πράσινοι. Και έπαιξε καλά η ομάδα, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις στεκόμαστε – και όχι άδικα – στο αποτέλεσμα.
Η βελτίωση όμως του συνόλου είναι εμφανής. Ποδόσφαιρο είναι, κάποια στιγμή θα μετουσιωθεί όλο αυτό και σε αποτελέσματα. Αρκεί να βρεθεί μια λύση στο επιθετικό πρόβλημα. Δεν γίνεται ο Μακέντα, που είναι το βαρύ σου πυροβολικό, να πηγαίνει χαλαρά σε φάση τετ α τετ. Να είναι νωθρός. Και στέκομαι στον Μακέντα, γιατί απ’ αυτόν περιμένεις να κάνει τη διαφορά όταν η μπάλα καίει. Όχι από τον Καμπετσή και τον Περέα.
Μιας και αναφερθήκαμε στον Καμπετσή, μια χαρά τα πηγαίνει στις δύο τελευταίες παρουσίες ο νεαρός. Όσο κερδίζει εμπιστοσύνη, τόσο θα δείχνει πως μπορεί να εξελιχθεί σε ένα ελπιδοφόρο πρότζεκτ. Και να δώσει λύσεις σε θέση που… πονάει η ομάδα. Μου ταιριάζει περισσότερο σαν φορ, παρά σαν ακραίος. Άλλωστε για φορ τον έφεραν το καλοκαίρι του 2018. Ας τον δούμε σε σειρά αγώνων, ειδικά τώρα που ο Μακέντα είναι στα κάτω του.
