Γράφω και σβήνω. Και προσπαθώ να γράψω από την αρχή… Δεν είναι ότι δεν έχω τι να γράψω. Το αντίθετο. Είναι τόσα πολλά αυτά που θα μπορούσα να γράψω. Μα νιώθω μικρή. Είναι το δέος για αυτόν που σημάδεψε με τις μελωδίες του τα παιδικά χρόνια μου. Και μετά την εφηβεία μου. Και τα χρόνια στο πανεπιστήμιο. Και τη ζωή μου ως τώρα.
Ήταν εκείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης…
Ο Θάνος Μικρούτσικος «έφυγε». Δεν πέθανε, δεν μπορεί να πεθάνει… Η μουσική του, η αξιοπρέπειά του, η ελευθερία του ήταν και θα είναι φάρος γενεών…
Αναλυτικά εδώ