Ξέχωρα από τα εγκλήματα του βοηθού Καλύβα, που πρέπει να σηκώνει το σημαιάκι ακόμα και στον ύπνο του αν τύχει και δει όνειρο με πράσινο χρώμα και του διαιτητή Παπαδόπουλου, ο οποίος χάρισε κόκκινη κάρτα στον Μπουκουβάλα και στο πρώτο ημίχρονο, που… σηκώνει τον Μπουζούκη και στο δεύτερο με το πέναλτι στον Γιόχανσον, ο ΠΑΣ Γιάννινα έβαλε δύσκολα στον Παναθηναϊκό. Ήταν και τυχερός, γιατί προηγήθηκε στην πρώτη του ευκαιρία και κόντρα στη ροή του αγώνα, αλλά έδειξε να το πιστεύει και πάνω απ’ όλα έδειξε πως γίνεται εκεί μια πολύ καλή δουλειά από τον προπονητή του.
Όμως και στα δύο παιχνίδια, η καλύτερη ομάδα ήταν ο Παναθηναϊκός. Ο Δώνης έχει δίκιο όταν λέει πως αν το γήπεδο στα Γιάννενα ήταν… κανονικό, ο Παναθηναϊκός θα περνούσε με δύο νίκες και δε θα ζούσαμε αυτό το θρίλερ της Τετάρτης. Διότι το παγοδρόμιο των Ζωσιμάδων συμφέρει τον ΠΑΣ, ακριβώς γιατί στερεί από τον Παναθηναϊκό κάποια βασικά στοιχεία του παιχνιδιού του και της ανάπτυξής του. Όπως το πλάτος που δίνει στο γήπεδο με την τοποθέτηση του Χατζηγιοβάνη στη γραμμή και οι πολλές πάσες που αλλάζει στην ανάπτυξή του.
Ο Παναθηναϊκός του δευτέρου ημιχρόνου είναι η ομάδα που θέλει να βλέπει ο κόσμος του και ο προπονητής του. Μια ομάδα που παλεύει, που… λυσσάει, που κάνει τον αντίπαλο να μαζεύεται και να περιμένει τη μοίρα του. Ο θαρραλέος ΠΑΣ Γιάννινα του πρώτου μέρους, μετατράπηκε σε… φοβισμένο γατάκι που έψαχνε να κρυφτεί στο δεύτερο. Αν ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν πέντε γκολ για να προκριθεί, θα τα έβαζε.
Έκανε σύμμαχό του τον χρόνο και δεν τον έβλεπε σαν εχθρό. Έπαιξε με ηρεμία και με οργάνωση, με ισορροπία και είχε πολλούς τρόπους για να μπαίνει στην περιοχή, βγάζοντας παίκτες και από τις δύο πλευρές και από τον άξονα.
Προκρίθηκε κυρίως γιατί ο Ζαχίντ λειτούργησε ως ηγέτης όταν είχε την μπάλα στα πόδια του. Από εκείνον ξεκίνησαν τα πάντα. Και το πρώτο γκολ με τη σέντρα στον Δώνη και το δεύτερο, που εκτέλεσε το κόρνερ και το τρίτο που έδωσε την πάσα στον Γιόχανσον, ο οποίος κέρδισε το πέναλτι. Ο Νορβηγός είναι μεγάλης κλάσης ποδοσφαιριστής, άξιος για να ακουμπήσει πάνω του μια ομάδα όταν τον έχει ανάγκη.
Πολύτιμος ήταν και ο Γιόχανσον, όπως και ο Χατζηγιοβάνης με τον τρόπο που έπαιξε στο δεύτερο μέρος κι ας μη φαίνεται στην απλή ανάγνωση του ματς. Ο “Χάτζη” έπαιζε στη γραμμή, άνοιγε το γήπεδο και κάθε φορά που έπαιρνε την μπάλα δημιουργούσε ανισορροπία στην αντίπαλη άμυνα. Είχαν το μυαλό τους εκεί 2-3 παίκτες του ΠΑΣ, με αποτέλεσμα στη γρήγορη μετάβαση του παιχνιδιού από τη μία πλευρά στην άλλη, ο Παναθηναϊκός να βγάζει παραπάνω παίκτες και να δημιουργεί προϋποθέσεις.
Το πιο σημαντικό απ’ όλα; Η καλή φυσική κατάσταση που δείχνει να έχει η ομάδα. Τη στιγμή που οι Ηπειρώτες κουράζονταν, οι παίκτες του Δώνη έτρεχαν περισσότερο, πήγαιναν πρώτοι στην μπάλα, έβγαζαν ένταση.
Η πρόκριση είναι… φάρμακο. Κρατάει σε εγρήγορση όλο τον οργανισμό, κυρίως γιατί του δίνει την ελπίδα και τη φιλοδοξία της διεκδίκησης ενός τίτλου. Όποιος κι αν είναι ο αντίπαλός του στα προημιτελικά, ο Παναθηναϊκός θα μπει με σοβαρές πιθανότητες πρόκρισης, από τη στιγμή που πλέον παίζει όμορφο ποδόσφαιρο και βρίσκει τρόπους να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Δύο σερί… τριάρες, με πολλούς διαφορετικούς σκόρερς. Ας το κρατήσουμε αυτό…
