Αν είχαμε 1994, θα μπορούσαμε να πούμε «Δικέ μου, είσαι κορυφή». Αν περνούσαμε στο 2003, κατά πάσα πιθανότητα θ’ αναφωνούσαμε «Τζάμι!». Σε περίπτωση που το ημερολόγιο έδειχνε 2009 θα φωνάζαμε «Τα σπάει!», ενώ αν είχαμε 2015 θα συμφωνούσαμε ότι «Δεν υπάρχει!».
Σ’ οποιαδήποτε περίοδο κι αν βλέπαμε ή ακούγαμε τον Γιάννη Σερβετά να λέει κάποιο ανέκδοτο, ένα είναι το σίγουρο: θα συμφωνούσαμε πως ο τύπος είναι αυτό που μικροί- όταν τρώγαμε βελανίδια στα δέντρα του χωριού μας και λίγο πριν κατεβούμε από τα δέντρα- λέγαμε “One of a kind”- μοναδικός στο είδος του.
Δείτε τη συνέχεια εδώ
