Μοιάζε με κλισέ το «η πρόκριση χάθηκε στο πρώτο ματς», είναι όμως και η πραγματικότητα. Ο ΠΑΟΚ ήταν μικρό φαβορί από την κλήρωση και έγινε μεγάλο την περασμένη Τετάρτη. Εννοείται πως κανείς δεν ξεχνά τον ΤΡΟΠΟ με οποίο φτάσαμε στο 2-0, την μπουγάδα ξεκάθαρα την καθάρισε ο Ελβετός διαιτητής με τη μη αποβολή του Πέλκα και το ανύπαρκτο πέναλτι στον Ινσούα αλλά συνολικά ο Παναθηναϊκός δεν έδειξε έτοιμος για να πάρει την πρόκριση. Δεδομένα πέρασε η καλύτερη ομάδα και δυστυχώς για εμάς δεν ήταν αυτή που φορούσε τα πράσινα.
Ειδικότερα στο δεύτερο ματς, εκεί όπου όλοι τον περιμέναμε όχι τόσο να προκριθεί όσο ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ να τρώει σίδερα ήταν σκιά του καλού εαυτού που έχει βγάλει στα μεγάλα ματς και αποκλείστηκε με κάτω τα χέρια. Αντί να μπει στο γήπεδο με το μαχαίρι στα δόντια ήταν χαμένος, αλλού πατούσε και αλλού βρισκόταν και απλώς με το γρήγορο 0-1 του ΠΑΟΚ ολοκληρώθηκε το χρονικό ενός προαναγγελθέντος αποκλεισμού.
Επαναλαμβάνω πως περισσότερο και από τον αποκλεισμό το ανησυχητικό ήταν η εικόνα της ομάδας η οποία εν τέλει σε δέκα μέρες όχι μόνο δεν εξαργύρωσε το αρχικό 2-0 επί του Δικεφάλου αλλά στο φινάλε έκανε και βήματα προς τα πίσω. Γιατί δεν μπορεί να μεταφραστεί διαφορετικά ούτε ο αποκλεισμός στο ρελαντί από τον ΠΑΟΚ, ούτε και η ήττα από την ΑΕΚ την περασμένη Κυριακή.
Από εδώ και πέρα ο Παναθηναϊκός πρέπει και οφείλει να ανασυγκροτηθεί και να επανέλθει στην κατάσταση που βρισκόταν πριν τους δύο ημιτελικούς ώστε να μπει στα πλέι οφ στην κατάσταση που πρέπει. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, δεν γίνεται να κοιτάζει πίσω.
Κρίμα κι άδικο και για τον κόσμο της ομάδας που ήταν πραγματικά συγκλονιστικός. Οσο περισσότερο απομακρυνόταν το τριφύλλι από την πρόκριση τόσο ανέβαιναν και τα ντεσιμπέλ στην κερκίδα σε ένα ρεσιτάλ υποστήριξης από τα παλιά. Με παλμό, φωνή, αλλά και… άποψη.