Ο Αντώνης Νικοπολίδης μιλάει για την αποχώρησή του από τον Παναθηναϊκό και την απόφασή του να πάει στον Ολυμπιακό, το 2004.
Αναλυτικά, μέρος της συνέντευξής του στο «Φως των Σπορ»: Για το ποιος τον πλησίασε πρώτη φορά από τον Ολυμπιακό για να φύγει από τον Παναθηναϊκό: «Ο μάνατζέρ μου, Λυράκης, μου είχε πει ότι υπάρχει ενδιαφέρον από τον Ολυμπιακό και να το σκεφτώ, αν είμαι έτοιμος να συναντηθούμε και να μιλήσουμε».
Για το με ποιον συναντήθηκε: «Με τον κ. Λούβαρη».
Για το αν ο κ. Λούβαρης πήρε το ρίσκο να πάει σπίτι του για να συζητήσουν: «Ναι, ήρθε. Δεν τα είχα βρει με τον Παναθηναϊκό, είχε σπάσει το σχοινί. Ήταν Μάης, το κεφάλαιο “Παναθηναϊκός” είχε κλείσει. Έπρεπε να βρω μία ομάδα που θα με ικανοποιεί, μια ομάδα ανταγωνιστική. Δεν πίστευα ότι θα ερχόταν ο Ολυμπιακός, λόγω των πολλών χρόνων που είχα στον Παναθηναϊκό. Οι πρώτες μου κινήσεις ήταν να βρω κάτι στο εξωτερικό. Δεν υπήρξαν όμως και οι τρομερές προτάσεις. Όταν με πλησίασε ο Ολυμπιακός και μου είπε προσωπικά ο κ. Κόκκαλης ότι θέλει να έρθω και ότι πιστεύουν σε μένα αποφάσισα να το κάνω –γνωρίζοντας τις συνέπειες».
Για το αν του επιτέθηκαν ποτέ οπαδοί: «Περιστατικά είχα πολλά, αλλά το πιο σοβαρό είχε γίνει μια φορά στο “Μολ”. Είχα πάει σινεμά με τη γυναίκα μου, ήταν ένας, μαζεύτηκαν 15, μας ακολούθησαν μέχρι το πάρκινγκ, έβριζαν, προπηλάκιζαν. Όχι χειροδικία όμως».
Για την προσφορά που του είχε κάνει ο Παναθηναϊκός: «Πολύ μικρή. Μου έδινε όμως τη δυνατότητα να πάρω το συμβόλαιο σπίτι μου, να μην το έχει ο Παναθηναϊκός και να το σκίσω αν έβρισκα κάτι στο εξωτερικό. Με έναν όρο μόνο, να μην πήγαινα σε άλλη ελληνική ομάδα».
Για το πόσο μεγαλύτερη ήταν η προσφορά του Ολυμπιακού: «Δεν θέλω να πω αριθμούς. Ήταν όμως μια πάρα πολύ μεγάλη και πάρα πολύ καλή προσφορά. Τα έβαλα κάτω με τη Βάσω και κάναμε αυτό που κάναμε τόσα χρόνια στη ζωή μας, κλείνουμε τα αυτιά μας και προχωράμε».
Για τον αντίπαλο επιθετικό που θαύμαζε: «Όταν ήμουν στον Παναθηναϊκό, τον Τζιοβάνι. Ήταν απρόβλεπτος, μπορούσε με τη φαντασία του να σου κάνει κάτι που δεν περίμενες. Όμως ο επιθετικός που θαύμαζα πιο πολύ από όλους ήταν ο Βαζέχα. Είχε τα πάντα και ήταν και πολύ καλό παιδί. Είχα πάρει δίδαγμα από εκείνον. Δεν ξεχώριζε τι θα πει προπόνηση και τι θα πει αγώνες. Το λέω πρώτη φορά, ο Βαζέχα ήταν μάθημα για εμένα για αυτό έπαιξε και εκείνος μέχρι πολύ μεγάλη ηλικία».
