Η περίπτωση του Φραν Βέλεθ είναι ένα ακόμα παράδειγμα για το που το… πάει ο Παναθηναϊκός. Οι «πράσινοι» σκοπεύουν να χτίσουν μια ομάδα που θα έχει εμπειρία (ο Βέλεθ θα κλείσει τα 29 τον Ιούνιο), μια ομάδα περισσότερο ποιοτική, με παίκτες που έχουν παραστάσεις και μπορούν να ανταποκριθούν σε συνθήκες πρωταθλητισμού.
Μια ομάδα που σιγά – σιγά θα θελήσει να επιστρέψει στη διεκδίκηση των τίτλων ως ίσος προς ίσο απέναντι στους υπόλοιπους «μεγάλους» της χώρας. Δεκτό είναι αυτό. Απολύτως δεκτό. Ιδιαίτερα σε μια ομάδα που έκλεισε για πρώτη φορά δέκα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, που έχει να πάρει τίτλο από το 2014 και το Κύπελλο Ελλάδας, που όταν θα αγωνιστεί ξανά στην Ευρώπη η επιθυμία όλων θα είναι να θυμίζει κάτι απ’ τα παλιά.
Μεταγραφές σαν του Καρλίτος, του Αγιούμπ, του Βέλεθ, θα βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Χρειάζεται όμως και ισορροπία. Να παραμείνει πιστός, έστω και όχι στο 100% αυτού που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2018, στο ελληνικό πρότζεκτ. Στην ανάδειξη των νέων παικτών του, που έρχονται κυρίως από την ακαδημία. Στη στήριξη σε κάποια απ’ αυτά τα παιδιά.
Για παράδειγμα, η πιθανή απόκτηση του Βέλεθ δε θα πρέπει να σημάνει και την… εξαφάνιση του Αχιλλέα Πούγγουρα, ενός παιδιού που φέτος κάνει μια καταπληκτική σεζόν, που είναι από τους πιο βελτιωμένους παίκτες, που χτυπάει έως και την πόρτα της Εθνικής ομάδας με τις εμφανίσεις του.
Η απόκτηση του Αγιούμπ ή η πιθανή παραμονή του Ζαχίντ δεν μπορούν να «κάψουν» τον Μπουζούκη, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχει βγάλει η ακαδημία.
Το αν θα παραμείνει ή όχι ο Γιόχανσον στην ομάδα δεν πρέπει να κλείσει τον δρόμο της ανάδειξης του Βαγιαννίδη, εφόσον αυτός συμφωνήσει και ανανεώσει το συμβόλαιό του.
Η ισορροπία είναι πάντα ο καλύτερος δρόμος για να χτίσεις μια ομάδα ανταγωνιστική, που θα έχει το απαραίτητο ελληνικό στοιχείο. Όλοι συμφωνούν ότι είναι αναγκαία η ποιοτική αναβάθμιση του ρόστερ του Παναθηναϊκού. Αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να σημαίνει πως οι Έλληνες που ξεχωρίζουν δε θα βρουν θέση στο νέο… πρότζεκτ.
