Ο Παναθηναϊκός έχει μπει σε μια διαδικασία εσωστρέφειας, αρκετής γκρίνιας και σίγουρα αμφιβολίας. Αμφιβολίας για το ποιο είναι το ταβάνι του και μέχρι που μπορεί να φτάσει. Δεν ευθύνεται μόνο ένας λόγος γι’ αυτά. Είναι πολλά που του μαζεύτηκαν τον μήνα Φλεβάρη.
Ο Ρικ Πιτίνο δεν έχει την «ασυλία» που απολάμβανε από τον κόσμο όλο το προηγούμενο διάστημα, κυρίως γιατί εκείνος μοιάζει να έχει χάσει το άγγιγμα του Μίδα που είχε πέρσι. Η κόντρα μεταξύ του Γιαννακόπουλου και των οργανωμένων σαφώς και επηρεάζει, αφού το γήπεδο έχει μετατραπεί σε… εκκλησία από εκεί που αποτελούσε μία από τις πιο ισχυρές έδρες στην Ευρώπη.
Και την ίδια ώρα, αρκετοί παίκτες δεν είναι εκείνο που περιμέναμε. Ο Τζόνσον το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο Αμερικανός δείχνει να είναι αλλού, περισσότερο διασκεδάζει και γελάει παρά παίζει και ο Παναθηναϊκός σπαταλά ένα μεγάλο συμβόλαιο για κάποιον που δεν του έχει προσφέρει τίποτα.
Το παιχνίδι στο ΣΕΦ είναι περισσότερο κρίσιμο απ’ όσο φαίνεται. Διότι στη «στραβή» θα βγουν περισσότερο στην επιφάνεια όλα αυτά. Θα εξακολουθήσει να υπάρχει γκρίνια, θα χωθεί ακόμα περισσότερο ο Παναθηναϊκός στην εσωστρέφεια. Και θα πάει πια με την πλάτη στον τοίχο στα επόμενα παιχνίδια. Που δεν είναι, δα, και τίποτα του χεριού του. Απέναντι σε ΤΣΣΚΑ και σε Φενέρ είναι τα δύο «μετά ΣΕΦ» παιχνίδια, ενώ το πρόγραμμά του μέχρι το φινάλε είναι γεμάτο «νάρκες» που αν τις πατήσει μπορεί να εκραγεί.
Το ματς της Τρίτης είναι κομβικό. Τελικός. Παιχνίδι που δείχνει το μέλλον. Όχι μόνο τα άμεσο, αλλά και το που μπορεί να φτάσει ο Παναθηναϊκός. Από τι μέταλλο είναι φτιαγμένος. Να αποδείξει πως μπορεί στα πλέι οφ να το παλέψει και ας μην τα καταφέρει στο φινάλε. Όταν οι μεγάλες ομάδες είναι με την πλάτη στον τοίχο, οφείλουν να βρίσκουν τον τρόπο να αντιδρούν. Και ο Παναθηναϊκός βρίσκεται αυτή τη στιγμή για τα καλά με την πλάτη στον τοίχο. Και πρέπει να αντιδράσει.
