Κάποια στιγμή θα έχουμε και πάλι ποδόσφαιρο. Κάποια στιγμή όλος αυτός ο εφιάλτης που ζούμε (διότι περί εφιάλτη πρόκειται) θα περάσει και αφού μετρήσουμε τις πληγές μας, θα προσαρμοστούμε ξανά στην κανονικότητα και σε μια καθημερινότητα που πιθανόν για πολλούς να μην είναι ίδια.
Είναι δεδομένο πως ο κορωνοϊός θα αφήσει πίσω του πολλά δυσάρεστα. Σε όλους μας. Σε άλλους οικονομικά, σε άλλους εργασιακά, σε άλλους ψυχολογικά. Χρειάζεται δύναμη για να βγεις από μια κατάσταση που σε υποχρεώνει να είσαι κλεισμένος μέσα στο σπίτι σου για πολλές μέρες, που σε απομακρύνει από φίλους σου, που σου στερεί μια βόλτα, έναν περίπατο, την άθλησή σου ή μια μπύρα το βράδυ με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Όποτε, λοιπόν, κι αν λήξει όλο αυτό, σίγουρα δε θα βγούμε ιδιαίτερα κερδισμένοι σε προσωπικό επίπεδο.
Αντίθετα, δεν είμαι και τόσο σίγουρος πως δε θα βγει κερδισμένο το ποδόσφαιρο. Τα όσα βλέπουμε να διαδραματίζονται τούτες τις ώρες γύρω από τον αθλητισμό ίσως να αποτελούν προεόρτια για ένα διαφορετικό μέλλον. Για ένα μέλλον που οι μισθοί και τα συμβόλαια δε θα είναι τόσο υψηλά. Για μια αναθεώρηση της κατάστασης.
Οι ομάδες ζητούν από τους παίκτες να δεχτούν μειώσεις στις απολαβές τους, τώρα που δεν υπάρχει δράση κι εκείνοι, σαν κακομαθημένα παιδάκια, φέρνουν αντιρρήσεις. Απαιτούν, όπως συμβαίνει στην Μπαρτσελόνα, να συνεχίζουν να παίρνουν μπόλικα εκατομμύρια, δίχως ουσιαστικά να τα δουλεύουν. Την ώρα που όλη η ανθρωπότητα μοιάζει να αντιμετωπίζει έναν αληθινό πόλεμο, με έναν αόρατο εχθρό, που κανείς δεν ξέρει αν, πότε και με πόση επικινδυνότητα θα χτυπήσει και τη δική του πόρτα.
Τη στιγμή που ολόκληρες διοργανώσεις αναβάλλονται, όπως το EURO και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τη στιγμή που είναι έτοιμη κοτζάμ Premier League να… τινάξει μια χρονιά στον αέρα, διαγράφοντας σε μια στιγμή όλη την προσπάθεια που έκαναν – όχι μόνο η Λίβερπουλ, αλλά – όλες οι ομάδες και όλοι οι παίκτες, υπάρχουν ποδοσφαιριστές και μάλιστα ακριβοπληρωμένοι που ενδιαφέρονται για το πως θα γεμίσει κι άλλο ο τραπεζικός τους λογαριασμός.
Αδιαφορώντας για το πως. Χωρίς να τους νοιάζει πως τα κλαμπ χάνουν εκατομμύρια από εισιτήρια, από χορηγούς, από τηλεοπτικά δικαιώματα. Χωρίς να τους ενδιαφέρει πως ολόκληρο το σύστημα είναι έτοιμο να τιναχτεί στον αέρα. Αυτή η στάση θα πρέπει να κάνει τα κλαμπ να αναθεωρήσουν πολλά. Τους μισθούς, τα συμβόλαια, τις συμφωνίες. Ίσως τώρα να καταλάβουν ότι ο ρομαντισμός στο ποδόσφαιρο έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ίσως να νιώσουν πως είναι όταν ο ποδοσφαιριστής βλέπει μια μεταγραφή ως μια ευκαιρία για να κάνει ακόμα μια καλή αρπαχτή και όχι για να βοηθήσει τον σύλλογο να φτάσει στην επιτυχία.
Το ποδόσφαιρο θα αλλάξει, τούτο είναι πια αδιαμφισβήτητο. Το θέμα είναι ποια κατεύθυνση θα πάρει όταν θα είναι όλα έτοιμα για να κυλήσει και πάλι η μπάλα στο χόρτο. Μοιάζει και σαν μια – ίσως τελευταία – ευκαιρία για να επιστρέψει λιγάκι το «παίζω για τη φανέλα».
