Μου ξανάρχονται ένα – ένα, χρόνια δοξασμένα… Ξημέρωσε η 3η του Απρίλη λοιπόν. Η τρίχα σηκώνεται κάγκελο, τα στήθη φουσκώνουν από υπερηφάνεια και οι αναμνήσεις επιστρέφουν. Ναι, είναι αυτά τα τρελά όνειρά μας που δεν σβήνουν ποτέ και που γίνονται εφιάλτης για κάθε αλλόθρησκο.
Είναι μια ημερομηνία που δεν ξεχνιέται για τον απλούστατο λόγο ότι ουδείς δεν μπόρεσε έκτοτε ούτε καν να πλησιάσει κάτι ανάλογο. Κι αν κάποιος το ξανακάνει να είστε σίγουροι ότι και πάλι ο Παναθηναϊκός θα είναι αυτός όταν θα ξανασηκώσει κεφάλι. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι αργά ή γρήγορα ΘΑ ΤΟ ΣΗΚΩΣΕΙ.
3 Απριλίου 1996 και ο Παναθηναϊκός παγώνει το Αμστερνταμ. Δεν υπάρχουν λόγια γι’ αυτό το διπλό, δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψεις αυτό που ζήσαμε. Για να φωνάξεις πόσο περήφανοι είμαστε που γεννηθήκαμε Παναθηναϊκοί. Για όποιον δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς σήμαινε αυτό το ΕΠΟΣ αρκεί να δει ένα και μόνο πράγμα πλην της κούρσας του Δώναρου και του τελειώματος του Βαζέχαρου: Τους χιλιάδες που βγήκαν στο Πασαλιμάνι και πανηγύριζαν όταν δυο βδομάδες μετά αποκλειστήκαμε. Σκεφτείτε τι χουνέρι είχαν φάει, τι ζόρι τραβούσαν και πόσα βράδια έκαναν να κοιμηθούν.
Εξι χρόνια αργότερα ΑΚΡΙΒΩΣ στην ίδια ημερομηνία άλλος ένας θρίαμβος. Είσαι στους «8», παίζεις με την πραγματικά μεγάλη Μπαρτσελόνα στο καμίνι της Λεωφόρο και την λυγίζεις. Ο Κόλκα μπαίνει από αριστερά, κερδίζει το πέναλτι και ο Μπασινάς δεν αστοχεί δίνοντας την τεράστια νίκη μέσα σε ντελίριο. Το τι έγινε στη ρεβάνς φυσικά και κανείς δεν το ξεχνάει. Ούτε εμείς, ούτε αυτοί. Το γκολ του Μιχάλη, η βολίδα του Βλάοβιτς, το δοκάρι να… σφυρίζει και η πρόκριση στους «4» τελικά να μην έρχεται σε μια απίστευτη ποδοσφαιρική αδικία. Ας έμπαινε μέσα και ακόμη εκεί θα ήταν όλοι τους. Αγάλματα. Και αυτοί και οι… άλλοι.
ΟΚ, περνάμε δύσκολα. Το ξέρετε και το ξέρουμε. Και μας πονάει. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως θα ξεχάσουμε και ποιοι είμαστε. Ότι γράφει δεν ξεγράφει και η ιστορία αποδεικνύει ξεκάθαρα ποιοι είναι… πρώτοι και καλύτεροι στην πιάτσα. Όταν ο Παναθηναϊκός θάμπωνε την Ευρώπη οι υπόλοιποι ήταν κυριολεκτικά στα δέντρα.
Κι αυτά που αναφέραμε και πιο πάνω είναι απλά ένα δείγμα. Από τα πολλά. Από τα ατέλειωτα βράδια περηφάνειας. Τι να θυμηθούμε, τι να ξεχάσουμε… Τελικούς, ημιτελικούς, προκρισάρες κόντρα σε μεγαθήρια. Οποια πέτρα θριάμβου κι αν σηκώσεις τον Παναθηναϊκό θα βρεις από κάτω. Μοιάζει με παρηγοριά στον άρρωστο, είναι όμως η απόλυτη αλήθεια, αυτοί που πάντα θα μας κάνει να δακρύζουμε από χαρά και να βλέπουμε τους άλλους σαν νάνους. Για να μην πω ότι δεν τους βλέπουμε καν. ΕΛΛΑΣ – ΕΥΡΩΠΗ – ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ
