Ο Τάσος Νικολογιάνης γράφει για τον καταπράσινο Απρίλιο του 1996 και στο πρώτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που κατακτήθηκε σαν σήμερα στο Παρίσι.
Τι Απρίλιος ήταν και αυτός που ζήσαμε το 1996. Στις 3 το μεγάλο διπλό στον Άγιαξ, στις 10 η νίκη επί της ΑΕΚ και το πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο και την επόμενη στις 11 Απριλίου το πρώτο ευρωπαϊκό στο μπάσκετ στο Παρίσι. Με τον απίστευτο Ντομινίκ Γουίλκινς να έρχεται από το NBA και την οικογένεια Γιαννακόπουλων να αρχίζουν την αυτοκρατορία του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ που έγινε παντοκρατορία. Ήταν ο πιο ευτυχισμένος Απρίλιος όλων των Παναθηναϊκών. Όλη η Ευρώπη, όλος ο κόσμος μίλαγε για τον Παναθηναϊκό σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Η μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας κέρδισε τις δύο κορυφαίες ομάδες του κόσμου τότε. Τον Άγιαξ στο ποδόσφαιρο και την Μπαρτσελόνα στο μπάσκετ. Και με τη νίκη στις 11 Απριλίου η ομάδα μπάσκετ σήκωσε την πρώτη ευρωπαϊκή κούπα.
Με την τάπα του Βράνκοβιτς να μένει χαραγμένη στο μυαλό όλων, αλλά μέχρι να φθάσουμε εκεί να έχει κολλήσει το ρολόι και να μην τελειώνει ένα παιχνίδι, που θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί. Και το τέλος. Ο Παναθηναϊκός στα ουράνια. Όλοι μία αγκαλιά. Ο τότε προπονητής Μάλκοβιτς με τον Παύλο, τον Θανάση αγκαλιά και όλοι μαζί οι παίκτες. Όλοι ζούσαμε ένα όνειρο. Ο Παναθηναϊκός πήρε την πρώτη κούπα και ακολούθησαν άλλες πέντε. Έγινε παντοκράτορας στο μπάσκετ, οι έξι κούπες στο ψηλότερο επίπεδο στο ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι ένα απίστευτο νούμερο, έναν αριθμό σε ευρωπαϊκές κούπες που ΜΟΝΟ ο Παναθηναϊκός μπορεί να τον μεγαλώσει. Σήμερα είναι δύσκολα τα πράγματα, διότι με την μεγάλη οικονομική κρίση, που πέρασε η χώρα μας έχουν πέσει τα μπάτζετ, αλλά όσο υπάρχει Γιαννακόπουλος στο μπάσκετ θα υπάρχει η φλόγα του πρωταθλητισμού, η φλόγα, για να διεκδικήσει η ομάδα μία ακόμα κούπα. Είναι πολύ δύσκολο πλέον, αλλά αν μπορεί κάποιος να το κάνει αυτός είναι ο Παναθηναϊκός.
Εκείνη την εβδομάδα, την ευρω-Παναθηναϊκή του Απριλίου του 1996, θυμάμαι την ευτυχία σε όλους τους Παναθηναϊκούς. Και την… αγωνία των οπαδών του Ολυμπιακού. Θυμάμαι έναν γνωστό μου Ολυμπιακό να μου λέει μετά την ευρωπαϊκή κούπα στο Παρίσι: «Ρε Τάσο δεν αντέχεται αυτό το πράγμα για εμάς τους Ολυμπιακούς. Συνέχεια την Ομόνοια γεμίζετε και πανηγυρίζετε. Δεν αντέχουμε άλλο. Αν περάσετε και τον Άγιαξ και πάτε τελικό, θα κάνουμε ένα χρόνο να βγούμε από τα σπίτια μας». Τελικά ήρθε ο αποκλεισμός από τον Άγιαξ και οι φίλοι του Ολυμπιακού βγήκαν στο Πασαλιμάνι, για να πανηγυρίσουν…
Να πανηγυρίσουν δική τους συμμετοχή στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ δεν πρόκειται οπότε τους έμειναν εκείνα τα πανηγύρια για τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού από τον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Αλλά, ό, τι γράφει δεν ξεγράφει. Ο Παναθηναϊκός ήταν, είναι και θα είναι η πιο μεγάλη ελληνική ομάδα σε ευρωπαϊκές επιτυχίες και διακρίσεις σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ και αυτά, που έχει πετύχει ο Παναθηναϊκός ευρωπαϊκά ΑΠΛΑ δεν ξεπερνιούνται παρά μόνο από τον ίδιο τον Παναθηναϊκό κάποια στιγμή.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Πρώτα από όλα με αφορμή την επέτειο της πρώτης ευρωπαϊκής κούπας στο μπάσκετ από τον Παναθηναϊκό το 1996 και δεύτερον, διότι πολλά νέα παιδιά δεν έχουν ζήσει τα μεγαλεία, που έχουμε ζήσει εμείς και έχουν απογοητευτεί από την πορεία της ποδοσφαιρικής ομάδας την τελευταία 10ετία. Θέλω να τους πω ότι ρόδα είναι και γυρίζει, πάλι θα ζήσουμε μεγαλεία και να είναι περήφανοι, που είναι Παναθηναϊκοί, διότι σαν τον Παναθηναϊκό ΚΑΝΕΙΣ.
🏀 Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ
