Σαν σήμερα, σαν χθες, σαν προχθές, σαν να μην πέρασε μια μέρα. 24 χρόνια έχουνε περάσει μα η καρδιά μας δεν το ‘χει ξεπεράσει. Τι ήταν αυτό το πράγμα ρε μάγκες, αλήθεια ΤΙ ΖΗΣΑΜΕ;
Μιλάμε για το απόλυτο Παναθηναϊκό δεκαήμερο, για την ονείρωξη κάθε οπαδού της μεγαλύτερης ελληνικής ομάδας, για τον εφιάλτη όλων των αλλόθρησκων. Το διπλό στο Άμστερνταμ, ο ημιτελικός στο Παρίσι, το πρωτάθλημα στη μπάλα με την γκολάρα του Μπορέλι και μια μέρα η Κούπα στο Παρίσι. Γιατί όπως προφητικά υπενθύμιζε η πράσινη κερκίδα μετά τον Σαμπόνις, τον Αρλάουκας, τον Κορνίλιους Τόμπσον και διάφορους άλλους λεβέντες «το πρώτο ευρωπαϊκό ο ΠΑΟ θα το πάρει». Η συνέχεια; «Δικό σας», που λένε και στα μπουζούκια!!!
Ναι, ξέρω… Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις θα πει κάποιος. Ναι μεν δεν θα ‘χει άδικο στη λογική του που ήμασταν και του που είμαστε. Από την άλλη όμως ότι γράφει δεν ξεγράφει. Αυτά που έχει καταφέρει ο Παναθηναϊκός κανείς άλλος δεν τα πλησίασε. Κι αν ποτέ τα ξεπεράσει κάποιος και πάλι ο Παναθηναϊκός θα είναι. Γιατί θα γυρίσει το πράγμα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το πότε δεν γνωρίζουμε.
Αυτά που έχουμε ζήσει με αυτόν τον σύλλογο άλλοι θα χρειαστούν εκατό ζωές για να τα βιώσουν. Και αν. Αφήστε που όταν εμείς τα ζούσαμε, οι υπόλοιποι ήταν κυριολεκτικά στα δέντρα. Το έλεγε άλλωστε συχνά και ο μεγαλύτερος για μένα Παναθηναϊκός. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος. «Να είστε περήφανοι που είστε Παναθηναϊκοί και να υπηρετείτε πάντα την Παναθηναϊκή ιδέα».
Είπα Γιαννακόπουλος, είναι και η μέρα τέτοια που μιλάμε για τη μεγάλη δικαίωση των δύο αδερφών. Μάλλον για το ξεκίνημα της γιατί αυτό που ακολούθησε δεν το φανταζόμασταν ούτε στο πιο τρελό μας όνειρο, για τη δημιουργία μια πραγματικής δυναστείας. Παύλος και Θανάσης είχαν ρίξει ένα σκασμό λεφτά, σε συνδυασμό με απίστευτο πάθος και μεράκι και τότε, στις 11 Απριλίου του 96 δικαιώθηκαν. Άρχισε η… απόσβεση, αν και φυσικά ΠΟΤΕ δεν το είδαν πίσω. Οι δύο συγκεκριμένοι άνθρωποι ποτέ δεν έδωσαν για να πάρουν. Ήταν φτιαγμένοι ΜΟΝΟ για να δίνουν.
Το πρώτο αστέρι λοιπόν ράφτηκε σε αυτή τη φανέλα που ζύγιζε τόνους. Θυμάμαι σαν τώρα όλο μου το ταξίδι στο Παρίσι. Την λαχτάρα, την αγωνία, την προσμονή, την έκσταση μόλις το σηκώσαμε. Νοιώθω ευλογημένος γιατί όλα αυτά τα χρόνια έχω ζήσει live απίστευτες στιγμές Παναθηναϊκού μεγαλείου αλλά ΕΙΔΙΚΑ αυτές οι μέρες στη Γαλλία δεν σβήνουν με τίποτα από τη μνήμη μου. Δεν έχει ξεχαστεί ούτε… δευτερόλεπτο. Όχι, αυτό με το τρομερό ταπίδι του Στόγιαν του τρελού, Όλα. Τέτοιες στιγμές και πολλές ακόμη είναι που μας δίνουν τη δύναμη να αντέξουμε αυτά που περνάμε και να σχεδιάσουμε όσα θα έρθουν. Γιατί θα ΈΡΘΟΥΝ.
