Εδώ είμαστε και πάλι. Σε μέρες δύσκολες. Γενικώς και ειδικώς. Το πρώτο αφορά τους πάντες με την πανδημία που ακόμη μας μαστιγώνει, το δεύτερο αποκλειστικά τους Παναθηναϊκούς. Σε μια εποχή που κυριολεκτικά δεν κουνιέται φύλλο. Που προσπαθείς να θυμηθείς μισή σοβαρή είδηση που να έχεις ακούσει εδώ και κάμποσο καιρό και δεν βρίσκεις και την βγάζουμε με τα ρετρό τα οποία ασφαλώς και ουδείς υποτιμάει καθώς δεν είναι απλά κομμάτι της ιστορίας μας, αλλά η ίδια η ιστορία μας.
Το θέμα βέβαια δεν είναι η ιστορία με τον κορονοϊό. Όσο σοβαρή κι αν είναι που ΦΥΣΙΚΑ και είναι. Άρθρο ανάλογου περιεχομένου θα μπορούσε να γραφτεί (και θα γραφόταν) και δίχως την εμφάνιση όλου αυτού του πρωτόγνωρου και τραγικού που ζούμε εσχάτως. Στη λογική του που βρισκόμασταν, που βρισκόμαστε, που πάμε και τι μπορούμε να περιμένουμε στο μέλλον. Και για να μπούμε και στο πνεύμα των ημερών στη λογική του πότε θα έρθει η πράσινη Ανάσταση. Αυτή που για την ώρα το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αργήσει.
Σαν σήμερα πριν έξι χρόνια ο Παναθηναϊκός νικούσε τον ΟΦΗ στην φλεγόμενη Λεωφόρο, περνούσε στον τελικό του Κυπέλλου, εκεί όπου μετέπειτα διέσυρε τον ΠΑΟΚ και σήκωσε την κούπα. Ήταν ο τελευταίος τίτλος της ομάδας μέχρι σήμερα με αμέσως προηγούμενους το νταμπλ επί πολυμετοχικότητας. Την εποχή που μόνο ψεύτες ή παραπλανημένοι συνεχίζουν να πιάνουν ακόμη στο στόμα τους. Όπως και το συλλαλητήριο. Το οποίο με την παραχάραξη της ιστορίας και της πραγματικότητας που επιχειρείται θα πιστέψουμε σε λίγο πως έγινε για να έρθει ο… Αλαφούζος και το σημερινό χάλι.
ΟΚ, το μόνο σίγουρο είναι πως όταν κάποια στιγμή επανέλθει μια στοχειώδης αθλητική κανονικότητα τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά. Όχι, για το τριφύλλι, αλλά για όλους. Και από εκεί και πέρα θα μετρήσει το τι διάθεση αλλά και τι «αντισώματα» θα έχει ο καθένας για να σηκώσει ξανά κεφάλι.
Στην παρούσα (αλλά και στην προ μηνός) φάση για τον Παναθηναϊκό δεν φαίνεται πάντως να υπάρχει κάτι που να σε κάνει να αισιοδοξείς για ένα καλύτερο αύριο. Ενδιαφέρον από νέο επενδυτή δεν υφίσταται, διάθεση για σπατάλες στο μπάτζετ δεν υπάρχει, ενώ ούτε και στο γηπεδικό φαίνεται να υπάρχει η παραμικρή διάθεση και προφανώς δεν ισχύει το… no news good news.
ΟΚ, όλα αυτά που γράφονται παραπάνω μοιάζουν μακρινά καθώς αυτό που μας καίει είναι το σήμερα και το πότε θα τελειώσει όλο αυτό το ζόρι που τραβάμε ως χώρα. Πάμε δηλαδή μέρα με τη μέρα και βλέπουμε. Όμως είτε έτσι είτε αλλιώς κάποια στιγμή θα τελειώσει και θα περάσουμε στην επόμενη (ποδοσφαιρική) μέρα. Εκεί όπου οι άλλοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα την βρουν την άκρη τους. Εμείς;
