Αναλυτικά όσα ανέφερε η Ρόγκα:
«Ορμώμενη από 2-3 άρθρα που διάβασα αλλά και από τα τελευταία γεγονότα στον χώρο του βόλει άρχισα να αναρωτιέμαι πόσο πιο χαμηλά θα αφήσουμε κάποιους να μας ρίξουν. Το γυναικείο βόλει στην Ελλάδα φυτοζωεί και παλεύει να αναγεννηθεί από τις στάχτες του. Έρμαιο λοιπόν της δύσκολης αυτής κατάστασης είμαστε εμείς οι αθλητές αλλά πιο συγκεκριμένα εμείς οι αθλήτριες που στις υποχρεώσεις μας θεωρούμαστε επαγγελματίες και αντιμετωπιζόμαστε ως επαγγελματίες αλλά στα δικαιώματά μας χειρότερα και από δουλικά (χωρίς να θέλω να θίξω τους αθλητικούς ομίλους που ανήκει η καθεμία μας). Ασφάλιση μηδέν, εξασφάλιση των δεδουλευμένων μας ούτε συζήτηση… δουλεύουμε για χρόνια και ένσημα ούτε για μια μέρα… Υπογράφουμε συμφωνητικά πιστεύοντας οτι κάτι μας εξασφαλίζει όλο αυτό αλλά στις μέρες μας θα μπορούσαν άνετα να χρησιμοποιηθούν και ως χαρτιά υγείας. Δεν φταίνε όμως μόνο οι παράγοντες, το σύστημα και τα εκάστοτε μέλη της ομοσπονδίας αλλά φταίμε κι εμείς, οι αθλήτριες. Πότε υψώσαμε το ανάστημά μας και διεκδικήσαμε κάτι καλύτερο για εμας; Πότε μπήκαμε σε συζήτηση με τους εκάστοτε υπεύθυνους και να απαιτήσουμε την εξίσωσή των δικαιωμάτων μας με την αντρική λίγκα; “Ξυπνάμε” από τον λήθαργο μόνο όταν θίγεται το προσωπικό μας συμφέρον. Αλλά μόνο συλλογικά μπορεί να γίνει κάτι και να έχει προοπτική να πετύχει. Στις ημέρες του κορωναϊού λοιπόν βρισκόμαστε αντιμέτωπες με ένα αβέβαιο μέλλον, χωρίς να είμαστε πάλι κατοχυρωμένες σε όλα τα επίπεδα. Αρχικά έχουμε εξισωθεί με τα αναπτυξιακά πρωταθλήματα από την ίδια μας την ομοσπονδία… είναι δυνατόν; Το γυναικείο βόλει που όπως λέγεται από πολλούς είναι το άθλημα που μπορεί να αποφέρει κέρδη σε πολλά επίπεδα, αν το “εκμεταλλευτούμε” σωστά, είτε στις ομάδες, είτε στην ομοσπονδία μέσω της προβολής του και της αποδοχής του από το σύνολο. Τι σχέση έχει η Α1 γυναικών με τα τοπικά και αναπτυξιακά πρωταθλήματα; Αν μπορείτε βρείτε μου μια απάντηση που να έχει λογική. Δεύτερον με την πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούμε δεν υπάρχει κανείς να πάρει αποφάσεις και να δώσει μια λύση για την “επόμενη μέρα”; Τι μας ξημερώνει; Ποια θα είναι η επόμενη μέρα; Ο προγραμματισμός, ο προϋπολογισμός, οι χορηγίες; Όλα είναι στον αέρα και κάνουμε λόγο για λήξη του φετινού πρωταθλήματος με ανάδειξη πρωταθλητή στα χαρτιά με κάποιες ομάδες να έχουν παίξει μια αγωνιστική λιγότερο ή περισσότερο. Μια άλλη σκέψη ήταν το πρωτάθλημα να κριθεί με αγώνες μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου με μισές ομάδες και με παίκτριες ανέτοιμες παικτικά και σωματικά με τον φόβο τραυματισμού και την “δυσφήμιση” του αθλήματος, γιατί κάθε άλλο παρά βόλει δεν θα παιχτεί. Ειλικρινά αναρωτιέμαι τι θα ακολουθήσει για το άθλημά μας; Άλλο ένα θέμα που μας πονάει είναι αυτό της επιβίωσής μας γιατί όπως σας είπα οι υποχρεώσεις μας είναι επαγγελματικές αλλά οι απολαβές μας στο μεγαλύτερο ποσοστό των αθλητριών σε μορφή χαρτζιλικιού. Τώρα με τα μέτρα που έχουν παρθεί οι άντρες πήραν το βοήθημα των 800€, όντας ασφαλισμένοι και έχοντας μια υποτυπώδη σύμβαση εργασίας.. για τις γυναίκες ούτε λόγος, ούτε ευρώ… μάλλον επειδή εμείς παίζουμε στις γειτονιές μας για την πλάκα μας ή μήπως εμείς ασχολούμαστε μόνκ με τα οικοκυρικά…; Δηλώνουμε τα εισοδήματά μας, φορολογούμαστε για αυτά αλλά βοήθημα δεν δικαιούμαστε. Και ακούς τον καθένα να σου λέει : “Λυπάμαι δεν προβλέπεται κάτι για εσάς”. Και πες οτι καταλήγουμε για το φετινό πρωτάθλημα και ξεκινάει ο προγραμματισμός των ομάδων για την νέα χρονιά. Το μέλλον τι μας δείχνει; Μείωση των συμβολαίων μας λόγω της οικονομικής ζημιάς που έχουν υποστεί ήδη οι αθλητικοί όμιλοι. Άμεσες συνέπειες θα είναι η δυσκολία εύρεσης χορηγών και η ενδεχόμενη φυγή τους.Το επίπεδο της Α1 θα πέσει κατακόρυφα, η έλλειψη των ντέρμπυ που ανεβάζουν τις μετοχές και την αίγλη του αθλήματος θα στοιχίσει πολλά σε οικονομικό επίπεδο και οι μισές και παραπάνω ομάδες θα παλεύουν με τα λιγοστά έσοδα που θα έχουν απο τις ακαδημίες τους και τους χορηγούς τους, αν καταφέρουν να βρουν. Άρα οδηγούμαστε πάλι σε ένα πρωτάθλημα 2 ταχυτήτων; Τέλος ποιος μας λέει πως η τωρινή κατάσταση δεν θα επανεμφανιστεί τον επόμενο χειμώνα…; Τότε πως θα είμαστε εμείς εξασφαλισμένοι και σε οικονομικό επίπεδο αλλά και γενικότερα στο “εργασιακό” μας κομμάτι. Γιατί μπορεί εσείς να πιστεύετε πως εμείς κάνουμε το χόμπι μας και καλοπερνάμε αλλά για εμάς κύριοι είναι η δουλειά μας, η καθημερινότητά μας. Πείτε μου πώς μπορεί να αισθάνεται ένας εργαζόμενος όταν στον χώρο εργασίας του υπάρχει αβεβαιότητα για το μέλλον του;Σας πληροφορώ είμαστε ακριβώς το ίδιο. Εγώ αυτό που θα ήθελα σαν αθλήτρια είναι υπάρξουν προτάσεις για το τι μέλλει γενέσθαι…, προτάσεις για την διασφάλιση των δικαιωμάτων μου αλλά και την διασφάλιση για την σωστή και ομαλή διεξαγωγή του επόμενου πρωταθλήματος. Υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες; Υπάρχουν έστω σκέψεις για το πως μπορεί να αντιμετωπιστεί κάποια παρόμοια κατάσταση; Και αν δεν έχετε προτάσεις εσείς αφήστε εμάς να σας τις παραθέσουμε γιατί θέλω ακόμα να πιστεύω πως όλοι μας ανεξαιρέτως θέλουμε το καλό και την ανάπτυξη του αθλήματος. Πιστεύω πως υπάρχει μεγάλο ποσοστό αθλητών και αθλητριών που έχει προτάσεις ή έστω ιδέες που μπορούν να φανούν χρήσιμες και κάποιες ίσως να μπορούν να υλοποιηθούν, αλλά δεν τους έχει δοθεί η ευκαιρία να τις παραθέσουν. Ας αποβάλλουμε λοιπόν τον ωχαδερφισμό μας και ας σκεφτούμε συλλογικά, με γνώμονα το καλό του αθλήματος που υπηρετούμε χρόνια τώρα και κατ’ επέκταση και το δικό μας καλό να πάρουμε αποφάσεις χωρίς να βασιζόμαστε καθαρά και μόνο στα συμφέροντά μας. Ίσως να στοχοποιηθώ, ίσως να θεωρηθώ γραφική από κάποιους όντας αρχηγός της ομάδας βόλει γυναικών του Παναθηναϊκού αλλά είμαι χρόνια αθλήτρια της Α1 παίζοντας σε αρκετές αξιόλογες ομάδες, έχω υπάρξει ενεργό μέλος της Εθνικής γυναικών και είμαι περήφανη γι αυτό και τώρα μιλάω καθαρά σαν μια “επαγγελματίας” αθλήτρια παραθέτοντας τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου για το μέλλον μας.
