Μεταξύ άλλων ανέφερε στην «Πράσινη»:
Για το πρωτάθλημα του 2015: «Πιστεύω δεν μας άφησαν να το διεκδικήσουμε. Τη δεύτερη σεζόν αυτή την ομάδα τη σέβονταν περισσότερο, ίσως να υπήρχε και φόβος. Ξέραμε τι θα αντιμετωπίσουμε κι ότι έπρεπε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να προσπεράσουμε και εξωγενείς παράγοντες. Στην αρχή της σεζόν είπαμε ,ότι αν κάνουμε αυτά που μπορούμε θα φτάσουμε μακριά. Ήταν καθαρά θέμα παικτών.
Συζητήσαμε για τους στόχους στην αρχή και μου είπαν «να διατηρήσουμε τα κεκτημένα και να βάλουμε πίεση στον Ολυμπιακό. Να μην το πάρει από νωρίς, αλλά να πάμε μέχρι τέλους. Συνέβησαν πολλά ευτράπελα εκείνη την περίοδο. Γίνονταν τα απάντα για να σταματήσουν την ομάδα. Σε κάποια ματς δεν μπορούσαν, σε κάποια τα κατάφεραν. Δεν ήταν αγωνιστικό, ήταν καθαρά εξωαγωνιστικό. Ξεκινούσε στις αρχές της εβδομάδας η προετοιμασία για ένα ματς και Πέμπτη νομίζω, μόλις μαθαίναμε τον διαιτητή, ξεκινούσε και ειδική προετοιμασία για τη συμπεριφορά μας. Σε ένα ματς ο Μαυρίας έπεσε από δεξιά, φάνηκε να τον βρίσκει ο αντίπαλος. Γυρίζει και μου λέει, δεν με βρήκε κόουτς κι ο βοηθός μου φώναξε «συγχαρητήρια έχουν ήθος τα παιδιά». Εμείς δεν θέλαμε χάρες».
Για το τι έλεγαν οι παίκτες τότε:«Έβλεπαν και τα παιδιά πράγματα, πως ό,τι κάναμε το στερούσαν εξωαγωνιστικά. Παίξαμε χωρίς κόσμο αρκετά ματς, ενώ είχαμε στο -3 τον Ολυμπιακό μετά τη νίκη μας στη Λεωφόρο. Τελικά, ήρθε η αφαίρεση και πήγαμε στη συνέχεια άδειοι. Είχαμε ήττα στο Περιστέρι, στη Βέροια, ισοπαλία εντός 2-2 με την Τρίπολη. Η ομάδα έδειχνε ψυχολογικά επηρεασμένη. Πριν τα play offs επιχειρήσαμε ν’ ανεβάσουμε ψυχολογικά τα παιδιά και κάναμε τρομερή πορεία με τέσσερις σερί νίκες, ενώ δεν το πίστευε κανείς. Την Τρίπολη εκτός 0-4, τον Ατρόμητο εντός, δύο νίκες με ΠΑΟΚ μέσα-έξω. Από την τέταρτη αγωνιστική είχαμε τελειώσει τη πρωτιά. Ήταν τέτοια αυτή η ομάδα, που έδειξε ότι για να τη ρίξουν κάτω, έπρεπε να χτυπήσουν πολύ δυνατά. Είχαμε γίνει πιο ανθεκτικοί».
Για την ομάδα: «Κοιτάγαμε να μην ασχολούμαστε τόσο με τη διαιτησία. Είχαμε επιτρέψει να μιλάνε μόνο οι πιο έμπειροι κι εξωστρεφείς, οι Πράνιτς, Σίλντενφελντ και είχαν τονίσει ότι «παίζουμε εναντίον περισσότερων αντιπάλων».
Τους είχα προετοιμάσει από την αρχή της σεζόν για το τι θα συναντήσουν. Ότι εμείς θα κάνουμε το παιχνίδι μας, να μην αποπροσανατολιστούν με αθέμιτες διαδικασίες. Το πιστεύαμε από την αρχή, ξέραμε ότι θα πάμε μέχρι τέλους. Αλλά μόλις νικήσαμε τον Ολυμπιακό, από την επόμενη μέρα κιόλας ξέραμε ότι θα τιμωρηθούμε. Μετά τον Ολυμπιακό, έμεναν επτά ματς και ήμασταν στο -3. Υπήρχαν δύο γεμάτοι μήνες, θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε το πρωτάθλημα, τίποτα δεν είχε τελειώσει, αλλά δεν μας άφησαν.
Εκείνη η ομάδα ήταν πρότυπο λειτουργίας. Έμπαινες στο Κορωπί κι έβλεπες υγεία. Κοιτάγαμε να μεταδώσουμε τη σωστή φιλοσοφία στα νέα παιδιά. Λέγαμε ότι δεν θα τα παρατήσουμε σε κανένα ματς και το έβλεπε αυτό ο κόσμος. Είχαμε χάσει εντός από Ολυμπιακό, Πανθρακικό, Ατρόμητο και ο κόσμος μας ενθάρρυνε. Υπήρχε συσπείρωση που δεν τη συναντάς εύκολα σ’ ελληνική ομάδα».
Για την κατάκτηση του Κυπέλλου:«Πρώτος στόχος ήταν να φτιάξουμε μία ομάδα ανταγωνιστική, επιπέδου Παναθηναϊκού. Να παίξει κυρίαρχο ποδόσφαιρο και είχαμε πει με τον πρόεδρο να εξελίξουμε ορισμένους παίκτες από την Ακαδημία για να είναι η ομάδα αυτόνομη. Ξεκινήσαμε στον θεσμό με νίκη επί Εργοτέλη στο 91’ με τη κεφαλιά του Σίλντενφελντ. Περάσαμε και τον Οκτώβρη ενώ ήμουν στην Ολλανδία έγινε η κλήρωση. Θα παίζαμε με τον Ηρακλή Ψαχνών και μετά με τον νικητή του Ολυμπιακός Βόλου-Καλλιθέα. Τότε, με πήρε ο Νταμπίζας και μου είπε ότι είναι ευκαιρία να πάμε μακριά στο κύπελλο»
