Δευτερόλεπτα. Τόσο χρειάζεται για να θυμηθείς, να συνδέσεις, να συγκινηθείς, να δακρύσεις, να απομονωθείς. Τόσο χρειάζεται ώστε οι τριγύρω φωνές να απομακρυνθούν, οι εικόνες να θολώσουν, το τείχος να υψωθεί, το μυαλό να απομονωθεί, το σώμα να αποσυνδεθεί και να ακούς μόνο τη δική σου φωνή, να βλέπεις μόνο την εικόνα που θες. «Ποτέ δεν είδα τον πατέρα μου να παίζει. Όταν γεννήθηκα ήταν ετών και η καριέρα του είχε σχεδόν τελειώσει. Αν, όμως, πεις το όνομά του στη χώρα μου, όλοι ξέρουν για ποιον μιλάς. Μπλαγκόγιε Παούνοβιτς. Παρτιζάν. Γιουγκοσλαβία. Πάντα μιλούσαμε για ποδόσφαιρο μαζί. Μιλούσαμε στο πρωινό, στο μεσημεριανό, στο δείπνο. Μου μιλούσε για τον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1968, όταν η Γιουγκοσλαβία έχασε από την Ιταλία. Μου είπε ότι όταν επέστρεψαν από τη Ρώμη, τον περίμεναν 10.000 άνθρωποι στο σπίτι, φωνάζοντας το όνομά του. Μου είπε «ελπίζω μια μέρα να το νιώσεις».
Son of Serbia!
