O Tάσος Νικολογιάννης γράφει για το έπος του Γουέμπλει, που κάνει περήφανους όλους τους Παναθηναϊκούς και δίνει… πόνο στον ερασιτέχνη Ολυμπιακό και τους ομοίους του.
Σαν σήμερα το 1971 ο Παναθηναϊκός έκανε κάτι, που δεν το έχει κάνει καμία άλλη ελληνική ομάδα. Εφθασε στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών, που έγινε στο Ουέμπλεϊ και έχασε απ΄την κορυφαία ομάδα της Ευρώπης τότε, τον τεράστιο Αγιαξ με 2-0. Οσοι έζησαν από κοντά εκείνες τις στιγμές είναι τυχεροί και τους ζηλεύω, διότι σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης είναι απίθανο να φθάσει ελληνική ομάδα και αν κάποια στιγμή το κάνει κάποια πάλι ο Παναθηναϊκός θα είναι, όταν θα γίνει και πάλι Παναθηναϊκός. Διότι τώρα μόνο το όνομα, η φανέλα και το τριφύλλι στο στήθος θυμίζουν Παναθηναϊκό.
Θα μου πει κάποιος «τι λες ρε Τάσο τώρα, τι θυμάσαι; Η ομάδα πάει από το κακό στο χειρότερο και δεν έχει καμία ελπίδα». Το γεγονός αυτό, όμως, δεν σημαίνει, ότι δεν πρέπει να θυμόμαστε στιγμές, μοναδικές Παναθηναϊκές. Το Γουέμπλει είναι η δική μας περηφάνεια και για εσάς είναι ο μεγάλος πόνος. Το «εσάς» πάει στον ερασιτέχνη Ολυμπιακό, για την εμετική ανακοίνωση, που είχε βγάλει πριν λίγο καιρό και έλεγε για ντροπές και τέτοιες αηδίες.
Λογικό μου μοιάζει. Ούτε σε πέντε ζωές δεν πρόκειται να ζήσετε εσείς Ουέμπλει, προκρίσεις σε ημιτελικά σε προημιτελικά, οπότε προσπαθείτε (ούτε αυτό μπορείτε) να αμαυρώσετε την μεγαλύτερη στιγμή ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη. Αλλά δεν μου κάνει εντύπωση. Αν δει κάποιος ποιος διοικεί τον Ολυμπιακό καταλαβαίνει και αυτή την ανακοίνωση. Εσείς, λοιπόν, πονάτε σήμερα. Εμείς χαιρόμαστε και είμαστε περήφανοι, που είμαστε Παναθηναϊκοί.
Ο Δομάζος, ο Αντωνιάδης, ο Οικονομόπουλος και τα άλλα παιδιά εκείνης της εποχής με τον τεράστιο Πούσκας έγραψαν μία χρυσή σελίδα στην ευρωπαϊκή ιστορία της ομάδας Και οι επόμενες γενιές τους ακολούθησαν και έφθασαν σε δύο ημιτελικούς της ίδιας διοργάνωσης το 1985 και το 1996 και φυσικά σε πορείες στα προημιτελικά την δεκαετία του 2000.
Για αυτό πρέπει να είμαστε όλοι περήφανοι, που είμαστε Παναθηναϊκοί και δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ την ιστορία μας και ούτε να αφήνουμε αναπάντητα, όλα όσα λέγονται με στόχο να αμαυρώσουν τις στιγμές μας. Αυτοί, που προσπαθούν να αμαυρώσουν το Ουέμπλει δείχνουν, πόσο μικροί και κομπλεξικοί είναι και μικραίνουν και τον σύλλογο, που διοικούν.
Εμείς κάθε χρόνο τέτοια μέρα θα σιγοτραγουδάμε το «έχω στο Λονδίνο μία δουλειά» και αυτό δεν θα τελειώσει όσα χρόνια και αν περάσουν.
