Ήταν δύσκολες οι μεταγραφικές περιόδους των δύο προηγούμενων χρόνων για τον Παναθηναϊκό. Δε θα μπορούσε κανείς να περιμένει κάποια υπέρβαση, αφού το καλοκαίρι του 2018 και τον Γενάρη του 2019 υπήρχαν οι περιορισμοί, το δε καλοκαίρι του 2019 υπήρχε… πλαφόν στα συμβόλαια.
Μονάχα ο Μακέντα και ο Κολοβός είχαν φέρει ψήγματα ενθουσιασμού στο κοινό της ομάδας. Ενθουσιασμός που ιδιαίτερα στην περίπτωση του Κολοβού χάθηκε γρήγορα, όταν ο Έλληνας διεθνής χανόταν κι εκείνος στη μετριότητα.
Από πέρσι τον Γενάρη κάτι φαίνεται να αλλάζει όσον αφορά τις μεταγραφικές κινήσεις. Ο Παναθηναϊκός έχει βγει στην αγορά και παίρνει ποιοτικούς παίκτες. Τον Καρλίτος. Τον Αγιούμπ. Τον Ανουάρ. Πρόσφατα τον Αϊτόρ. Είναι κοντά σε deal της επιστροφής του Βιγιαφάνιες, ενός παιδιού που αγαπήθηκε αρκετά στη διετία του στον Παναθηναϊκό και που πρόσφερε πολύ.
Το να προσθέτεις ποιοτικές λύσεις στο ρόστερ σου είναι λόγος για να χαμογελάς. Να αισιοδοξείς. Να ανεβαίνουν οι φιλοδοξίες σου. Να πιστεύεις σε ένα καλύτερο αύριο. Με τέτοιου είδους μεταγραφές, ο Παναθηναϊκός μπορεί να ελπίζει σε καλύτερες μέρες. Πως θα επιστρέψει στην… κανονικότητα, θα γίνει και πάλι διεκδικητής τίτλων, θα αγωνιστεί ξανά στα Κύπελλα Ευρώπης.
Αν έρθει ο Βιγιαφάνιες, θα προσθέσει ποιότητα και ουσία. Αυτό είναι το βασικό. Και όχι ποιος θα… πρωτοπαίζει. Αν θα παίζει ο Αργεντινός ή ο Μπουζούκης. Αν θα παίζει ο Αϊτόρ ή ο Χατζηγιοβάνης.
Αυτά είναι θέματα προπονητή και παικτών. Για τον προπονητή, μάλιστα, το να έχει πολλές ποιοτικές λύσεις εκτός από ευχάριστος πονοκέφαλος, όπως συνηθίζουμε να λέμε, είναι και ποδοσφαιρική… ευλογία. Ο ανταγωνισμός, άλλωστε, κάνει πάντα καλό σε μια ομάδα. Ποτέ δεν έκανε κακό. Ειδικά όταν ξέρεις πως να διαχειρίζεσαι τα αποδυτήρια σου.
