Ο Κώστας Τσαρτσαρής σε συνέντευξη που παραχώρησε στο «Pod.gr» αναφέρθηκε στο πέρασμα του από τον Παναθηναϊκό ενώ μίλησε και για το ελληνικό μπάσκετ.
Αναλυτικά ένα μέρος όσων είπε ο Τσαρτσαρής:
Για την μέρα που υπέγραψε το συμβόλαιό του στο «τριφύλλι»: «Αγχωτικό καλοκαίρι, διότι το Περιστέρι περνούσε μία περίοδο οικονομικών δυσκολιών με τις πληρωμές. Πολλά παιδιά δυσανασχετούσαν και ήταν αβέβαιο το μέλλον στην ομάδα. Παρ’ όλα αυτά, εγώ έβλεπα τον Κώστα στην ομάδα να έχει καλύτερο ρόλο, να παίζει περισσότερο, να κάνει μεγαλύτερα πράγματα. Ένιωθα καλύτερα. Όμως, όταν ήρθε η πρόταση του Παναθηναϊκού κάτι μέσα μου φτερούγισε, διότι ήμουν Παναθηναϊκός. Αυτό, βέβαια, για να το ξέρει και ο κόσμος κάνω την παρένθεση, δεν σημαίνει ότι αν είχα πρόταση από τον Ολυμπιακό δεν θα πήγαινα. Θα πήγαινα και στον Ολυμπιακό, γιατί οι επαγγελματίες πρέπει να σκέφτονται επαγγελματικά, όχι μόνο ρομαντικά. Έτυχε, λοιπόν, να πάω στην ομάδα που αγαπούσα μετά από μία εξαιρετική χρονιά, που κερδίσαμε το ευρωπαϊκό στην Μπολόνια. Δεν ξέρω αν μπορώ να περιγράφω γενικότερα τα συναισθήματα. Για εμένα ήταν ορόσημο να φτάσω εκεί που σκόπευα εξ αρχής. Να φτάσω, δηλαδή, να παίζω στον Παναθηναϊκό, στην ομάδα που αγαπούσα, δίπλα σε ανθρώπους που έβλεπα στην τηλεόραση και θαύμαζα, όπως ήταν ο Φράγκι ας πούμε».
Για την πρώτη φορά που συνάντησε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς: «Ήταν στο αεροδρόμιο. Η προετοιμασία του Παναθηναϊκού είχε ξεκινήσει όταν εγώ υπέγραψα. Το ραντεβού μας ήταν στο αεροδρόμιο για να φύγουμε για Σερβία για φιλικά παιχνίδια. Εκεί συναντηθήκαμε, είπαμε τις πρώτες κουβέντες. Τα υπόλοιπα μου τα εξήγησε μέσα στο γήπεδο, με τον τρόπο του, με το πρώτο του ψάρεμα στην πρώτην προπόνηση και πάει λέγοντας».
Για τον «Ζοτς»: «Κοίτα, μην νομίζεις πως είναι κανένας “μπαμπούλας”. Είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος με φοβερές γνώσεις και φοβερή μεταδοτικότητα. Γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τι σκέφτεται ο αθλητής, γιατί κι αυτός ήταν μεγάλος αθλητής. Όταν πέρασε στην αντίπερα όχθη είχε ήδη τη ψυχολογία του παίκτη. Μπορεί μέσα στο γήπεδο πολλές φορές να φαίνεται ότι κοκκινίζει, φωνάζει, κάνει… Όμως, ό,τι κάνει και ό,τι λέει το λέει για το καλό της ομάδας και του συγκεκριμένου παίκτη. Ποτέ δεν θα προσβάλλει τον αθλητή. Γνωρίζουμε πως ό,τι έλεγε το έλεγε με αγάπη. Δεν ήθελε να μας κάνει να νιώσουμε άσχημα. Ζητούσε να κάνουμε αυτό που κάναμε στις προπονήσεις, αυτό που του έχουμε δείξει. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Ήταν τελειομανής μεν, αλλά ήξερε ότι ο Κώστας μπορούσε να φτάσει μέχρι εκεί, ο Δημήτρης Διαμαντίδης μέχρι εκεί και πάει λέγοντας».
Για την απόφασή του το 2012 να συνεχίσει στην ομάδα μαζί με τον Δημήτρη Διαμαντίδη και τη σύγκριση με τους αντίστοιχους… Τσαρτσαρήδες και Διαμαντίδηδες το 2020: «Το 2012 ήταν πολύ δύσκολο καλοκαίρι. Έφυγε ο κύριος Ομπράντοβιτς. Διοικητικά άλλαξε η σκυτάλη από τους πρεσβύτερους πέρασαν τα ηνία της ομάδας στον κύριο Δημήτρη. Πάρα πολλοί παίκτες έφυγαν. Έμεινα εγώ με τον Δημήτρη μονάχα. Δεν θέλω να πω γιατί και πώς μείναμε. Όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας είναι πολύ δύσκολο να στηθεί μια ομάδα και να φτιάξει μια χημεία πρωταγωνίστριας και πρωταθλήτριας έχοντας μια λευκή κόλλα χαρτιού και μόνο δύο λέξεις εκεί. Ο κύριος Πεδουλάκης, όμως, έκανε εξαιρετική δουλειά εκείνο το καλοκαίρι. Δουλέψαμε ατελείωτες ώρες μέσα στο γήπεδο. Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα. Υπήρξαν και παιχνίδια που ο κόσμος δυσανασχέτησε και μας γιούχαρε, που δεν το είχαμε ζήσει νωρίτερα. Παρ’ όλα αυτά καταφέραμε και σηκώσαμε κεφάλι. Κάναμε μια ομάδα που έπαιζε ωραίο και αποδοτικό μπάσκετ. Φέρναμε νίκες στον σύλλογο και φτάσαμε να διεκδικήσουμε και την είσοδό μας στο Final Four. Για ένα σουτ δεν πήγαμε. Κερδίσαμε τα double στην Ελλάδα και εξελίχθηκε μία πολύ επιτυχημένη σεζόν.
Τώρα, αν υπάρχουν Τσαρτσαρήδες ή Διαμαντίδηδες… Διαμαντίδηδες δεν υπάρχουν. Το ξεκαθαρίζουμε. Τσαρτσαρήδες, ναι, υπάρχουν και θα βγουν. Δεν θεωρώ ότι είμαι κάποιος αθλητής που έκανε τα φοβερά πράγματα. Έκανα αυτά που ζητούσε ο προπονητής. Ήμουν καλός συμπαίκτης, προσπαθούσα κάθε βράδυ να δίνω το 100%. Έχει παιδιά η ομάδα, όπως ο Ντίνος Μήτογλου, που έχει φοβερά προσόντα για να μπορέσει να προχωρήσει στη ζωή του και την καριέρα του. Πρέπει μόνος του να δουλέψει, να είναι τυχερός, να μην έχει τραυματισμούς και μακάρι να τον καμαρώσουμε. Να περάσει και τον Τσαρτσαρή, να περάσει και τον Φώτση, να περάσει και οποιονδήποτε άλλον μπορεί».
Για το αν θα αντέξει ο κόσμος του Παναθηναϊκού τη δύσκολη σεζόν που έρχεται: «Ο κόσμος του Παναθηναϊκού όπως και ο φίλαθλος κόσμος της Ελλάδας γενικότερα ζει πολλές φορές με το παρελθόν. Και πολύ δύσκολα το προσπερνάει κιόλας. Το ένδοξο παρελθόν της δεκαετίας του Παναθηναϊκού από το 2000 μέχρι και τα πρώτα χρόνια του 2010 δεν μπορείς να το φέρεις πίσω για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο κόσμος έχει συνδυάσει την ομάδα με την κορυφή, τα Final Four, τους τίτλους και τους μεγάλους παίκτες στη 12άδα. Ας μην ξεχνάμε το ’07 και το ’09, τις All Star ομάδες. Πολύ δύσκολα λοιπόν βλέπει την ομάδα να μην τα καταφέρνει χρόνο με τον χρόνο να βρεθεί εκεί που θα ήθελε. Γι’ αυτό και υπάρχουν μουρμούρες, που φτάνουν μέχρι το παρκέ και τα αποδυτήρια και δημιουργούν πρόβλημα. Η φετινή χρονιά έχει πάλι μία ιδιαιτερότητα. Φεύγει η οικογένεια Γιαννακόπουλου οριστικά πια. Ο κύριος Δημήτρης έκανε αυτή την οκταετία στο τιμόνι της ομάδας πολύ μεγάλες προσπάθειες για την κρατήσει ψηλά. Παρ’ όλα αυτά, κι αυτουνού το χέρι μέχρι ένα σημείο μπορούσε να φτάσει και όχι να διεκδικήσει τα πρωτεία όπως η ΤΣΣΚΑ, οι Ρώσοι, οι Τούρκοι και οι Ισπανοί. Φέτος λοιπόν βλέπουμε τον Δημήτρη Διαμαντίδη σε κάτι διαφορετικό. Ο Φράγκι κι αυτός αναλαμβάνει περισσότερα πράγματα. Θα πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ότι η ομάδα περνάει σε ένα διαφορετικό mode αυτοσυντήρησης, ώστε να μπορέσει αύριο – μεθαύριο αν βρει κεφάλαια από ιδιώτη ή χορηγούς, να επενδύσει και να φτιάξει την ομάδα που θα ήθελαν. Ενδεχομένως και οι ίδιοι οι παράγοντες διατυμπανίζουν δεξιά και αριστερά ότι δεν πάμε για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Δεν ξέρω τι σκέφτονται για το ελληνικό. Ενδεχομένως να μην έρθει ούτε αυτό. Θα πρέπει ο κόσμος να στηρίξει την ομάδα πηγαίνοντας στο γήπεδο. Από την άλλη, όμως, να καταλάβει ότι το ταβάνι έχει χαμηλώσει λιγάκι, σε σχέση με τις προηγούμενες σεζόν. Κάνοντας υπομονή ελπίζω τα επόμενα χρόνια να ορθοποδήσουμε και να φτάσουμε εκεί που ήμασταν».
Για τον λόγο που δεν είναι και ο ίδιος στην ομάδα, δίπλα στους Διαμαντίδη – Αλβέρτη: «Έχει γίνει ένας προγραμματισμός στην ομάδα, που περιελάμβανε αυτά τα δύο παιδιά. Εγώ κάνω κάποια πράγματα στη ζωή μου, δεν ξέρω αν θα μπορούσα αυτή τη στιγμή να πάω στον Παναθηναϊκό. Θα έπρεπε να αλλάξω τη ζωή μου ριζικά. Ενώ περίμενα τόσα χρόνια, δεν έγινε. Έπρεπε να συνεχίσω τη ζωή μου, να κάνω κάποια άλλα πράγματα. Εάν υπάρξει πρόταση θα το σκεφτώ. Δεν ξέρω αν θα υλοποιούταν όμως».
Για την συνεισφορά του στους αγώνες του Παναθηναϊκού: «Μου άρεσε να πασάρω. Μπορούσα να σουτάρω και να παίξω και πολύ καλά στο low post. Μπορούσα να κάνω πράγματα για την ομάδα και αν τα ζητούσα ένα βράδυ θα τα έκανα. Θα έβγαινα και πρώτος σκόρερ. Αλλά δεν ήταν ο πρωταρχικός μου στόχος μπαίνοντας στο παιχνίδι να βάλω 15-20 πόντους. Απλά, ήθελα να δω πώς θα βοηθήσω την ομάδα να φτάσει στην νίκη. Τελείωνα παιχνίδια με 0 πόντους και έφευγα ο πιο χαρούμενος από όλους. Παρόμοιες ιστορίες έχω και με τον Διαμαντίδη. Παίζαμε παιχνίδια που επειδή είχαμε και τον πίνακα με τους πόντους στο ΟΑΚΑ, τύχαινε εγώ με τον Διαμαντίδη να μην έχουμε βάλει πόντο. Γυρνούσε ο Ομπράντοβιτς και έλεγε: “Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης zero points; Θέλετε να παίξετε;”. Εμείς λέγαμε “όχι”. Δεν κυνηγούσαμε τους πόντους, τα στατιστικά. Αυτό θεωρώ για τον Κώστα Τσαρτσαρή. Είναι ένας παίκτης που έκανε πολλά πράγματα. Δεν τα έκανε σε άριστο βαθμό, αλλά ήταν κάθε βράδυ εκεί».
Για το αν θα φανταζόταν τον εαυτό του σε κάποιον ρόλο στην ομοσπονδία: «Είναι κάτι που με ενδιαφέρει και θα μου άρεσε. Δεν το κρύβω. Η ομοσπονδία έχει φτάσει σε ένα σημείο που χρειάζεται μια αλλαγή. Το ελληνικό μπάσκετ διψάει για κάτι διαφορετικό. Είμαι της άποψης ότι πρέπει να μπει νέο αίμα. Πρέπει να μπουν άνθρωποι με νέες ιδέες, να κάνουν διαφορετικά πράγματα. Χωρίς να παραβλέπουμε, φυσικά, τα θετικά που έχει προσφέρει η προηγούμενη διοίκηση. Ο κύριος Βασιλακόπουλος έφερε πάρα πολύ ψηλά το ελληνικό μπάσκετ και του το οφείλουμε αυτό. Αλλά, πρέπει να κατανοήσουμε πως χρειάζεται και η αλλαγή. Αν κάποιος μου πει να πορευτώ μαζί του αύριο – μεθαύριο θα το κάνω με μεγάλη μου χαρά».
