Τα όσα συμβαίνουν στο ξεκίνημα της σεζόν δεν είναι τραγικά, είναι όμως απογοητευτικά. Δεν έχει να κάνει τόσο με τα αποτελέσματα, όσο με το γεγονός ότι για μια ακόμη φορά καταργείται η ποδοσφαιρική λογική. Γράφει ο Διονύσης Δεσύλλας.
*Όταν φέρνεις στην ομάδα σου έναν ξένο προπονητή από ακαδημίες, άρα και άπειρο σε δύσκολες καταστάσεις και σε πίεση μεγάλου κλαμπ, γνωρίζεις ότι θα χρειαστεί χρόνος και υπομονή. Αυτονόητο και λογικό όλο αυτό. Ωστόσο, την πίστωση χρόνου τη δίνεις όταν βλέπεις κάτι, όταν θεωρείς ότι, παρά τα άσχημα αποτελέσματα, η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί και να πετύχεις τους στόχους σου. Κοινώς, όταν βλέπεις μια πρόοδο, μια βελτίωση η οποία θα έρθει όταν το σύνολο των ποδοσφαιριστών, νέων και παλιών, αποκτήσουν την περίφημη χημεία.
*Τι έχουμε δει μέχρι τώρα από τον Παναθηναϊκό του Ντάνι Πογιάτος και του Τσάβι Ρόκα. Η ομάδα έχει δώσει 5 φιλικά (αυτό με τη Μαρκό ήταν ξεμούδιασμα) και δυο επίσημα ματς. Σε αυτά και παρά το γεγονός ότι ο καιρός περνάει, δεν έχει δείξει βελτίωση σε τομείς κομβικούς, αν εξαιρέσουμε κάποια καλά διαστήματα με τον Αστέρα στην Τρίπολη και στη φιλική αναμέτρηση με τον ΠΑΟΚ. Σε όλα τα υπόλοιπα, η εικόνα είναι ίδια και απαράλλακτη. Αργό ποδόσφαιρο, προβλήματα στο αμυντικό τρανζίσιον (μόνο χθες δε τα έδειξε), καμία φαντασία, ανάπτυξη προβληματική και κατάργηση της ποδοσφαιρικής λογικής με την επιμονή σε ένα σύστημα που δεν ταιριάζει με το υλικό που διαθέτει ο Παναθηναϊκός.
*Ο Πογιάτος επιμένει στο 4-3-3. Αυτό πιστεύει και αυτό θέλει να εφαρμόσει στο τριφύλλι. Έχει μια φιλοσοφία επιθετική, με την άμυνα ψηλά και με την ομάδα να βγάζει φάσεις με γρήγορο ποδόσφαιρο από άξονα και πλάγια. Ωραία όλα αυτά, αλλά στη θεωρία. Διότι στην πράξη, μέχρι τώρα δεν έχουμε δει τίποτα. Γιατί δεν έχουμε δει; Διότι, πολύ απλά, το τριφύλλι δεν έχει τους ποδοσφαιριστές γι αυτό στο οποίο θέλει και δεν δείχνει διατεθειμένος να αλλάξει ο προπονητής του. Ούτε τα χαφ είναι τέτοιου τύπου παίκτες, ούτε μπορεί ξαφνικά ο Αγιούμπ, για παράδειγμα, να γίνει το οκτάρι που θα οργώνει τη μεσαία γραμμή. Και δε θα είναι ούτε ο Βιγιαφάνιες, ή ο Μπουζούκης με τον Σερπέζη. Σε καμία περίπτωση.
*Πέρα απ’ αυτή την εντελώς παράλογη επιμονή σε ένα πλάνο που δε βγαίνει, παρατηρούμε και κραυγαλέα λάθη στο κοουτσάρισμα, τα οποία, κατά πάσα πιθανότητα, οφείλονται στο άγχος για το αποτέλεσμα και την πίεση. Στην Τρίπολη αγωνίστηκε ως βασικός αριστερός μπακ ένας στόπερ (Μαυρομμάτης), ενώ βγήκε ο Κουρμπέλης για να μπει ο Αλεξανδρόπουλος και να παίξει ως κόφτης ο Αγιούμπ! Χθες, στην αναγκαστική αλλαγή του θετικότατου Χουάνκαρ επιλέχθηκε ξανά σαν αριστερός οπισθοφύλακας ένας στόπερ, αυτή τη φορά ο Πούγγουρας!
*Το χειρότερο είναι ότι σε ένα διάστημα το οποίο η μεσαία γραμμή έδειχνε να ξεμένει από δυνάμεις, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την οπισθοχώρηση, ο κόουτς δεν είδε το απλό: Ότι έπρεπε να φρεσκάρει το κέντρο του μια αλλαγή. Πορεύτηκε έτσι και αποφάσισε κάποια στιγμή να βάλει τον Σαβιέρ αντί του Μακέντα; Παράλογη είναι, επίσης, και η επιλογή χρησιμοποίησης του Καρλίτος σαν αριστερός εξτρέμ. Και τέλος, εκτός λογικής ήταν η αντικατάσταση του Ισπανού με τον Ιωαννίδη στο 92! Να βάλεις επιθετικό για να ρισκάρεις, αλλά γιατί να βγάλεις επίσης επιθετικό;
*Ακόμη κι αν νικούσε ο Παναθηναϊκός χθες, ο προβληματισμός θα ήταν έντονος. Κι αυτό διότι οι μέρες περνούν και η ομάδα όχι απλά δε βελτιώνεται, αλλά δε δείχνει το παραμικρό απ’ αυτά που θέλουν όλοι. Εμείς δε λέμε τη 2η αγωνιστική οι ποδοσφαιριστές να… κεντάνε στον αγωνιστικό χώρο. Κατανοητή και η υπομονή και η πίστωση χρόνου. Εδώ, όμως, φτάνουμε στο σημείο, έπειτα από την προετοιμασία, τις προπονήσεις, τα φιλικά και τα μέχρι τώρα επίσημα, το τριφύλλι να μην κάνει ούτε τα βασικά και να καταργεί, όπως αναφέραμε, την ποδοσφαιρική λογική με τις επιμονές, τις επιλογές και τις αποφάσεις.
*Στην παρούσα φάση αυτό που προκύπτει από το ρεπορτάζ είναι ότι δεν υπάρχει θέμα προπονητή, αλλά ο προβληματισμός είναι έντονος. Αν δεν δείξει η ομάδα άμεση βελτίωση και φυσικά αν δεν πάρει αποτέλεσμα με τον Άρη, τα πάντα είναι πιθανά. Πλέον, η πίεση είναι έντονη και μένει να δούμε πως μπορεί ο προπονητής, οι παίκτες, αλλά και ο Τσάβι Ρόκα, ο άνθρωπος που έχει αναλάβει την ευθύνη για το νέο πρότζεκτ, να διαχειριστούν όλο αυτό και να… γυρίσουν το κουμπί.
Υ.Γ: Πρέπει και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές να βγάλουν εγωισμό μετά τις δυο απανωτές γκέλες. Να βγουν μπροστά οι πιο παλιοί, οι πιο έμπειροι και να τα βάλουν κάτω, μιλώντας μεταξύ τους στα αποδυτήρια. Στεναχώρια υπάρχει. Το θέμα είναι να υπάρξει και αντίδραση.
Υ.Γ2: Ο Γιασίν Αγιούμπ αποκτήθηκε για να κάνει τη διαφορά στη μεσαία γραμμή. Μέχρι τώρα, κάτι τέτοιο δεν το έχουμε δει. Θα ρωτήσει, βέβαια, κανείς: “Μπορεί να την κάνει τη διαφορά;”. Αυτή είναι μια κουβέντα που θα την κάνουμε σε άλλο κείμενο. Δεν είναι κακό να μείνει ο παίκτης στον πάγκο και να αγωνιστεί άλλος στη θέση του, έτσι δεν είναι; Ούτε είχε λογική χθες να βγάλει όλο το 90λεπτο…
Υ.Γ3: Ο Παναθηναϊκός είναι αναγκασμένος να ζει με πίεση και αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι. Ούτε απαγόρευση μεταγραφών υπάρχει, ούτε το μπάτζετ είναι στα τάρταρα. Συνεπώς, δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Προφανώς και η ομάδα δεν έχει την οικονομική άνεση των τριών πρώτων. Ωστόσο, ο μεγάλος στόχος για φέτος ήταν και παραμένει η επιστροφή στην Ευρώπη, αλλά και να γίνει η ομάδα πιο ανταγωνιστική. Αυτή την υποχρέωση ανέλαβε ο Τσάβι Ρόκα με την επιλογή του νέου προπονητή, τον συνολικό σχεδιασμό και της αλλαγής σελίδας. Το γράφουμε αυτό για να γίνει κατανοητό ότι για να έχεις υπομονή και πίστη σε κάτι, θα πρέπει να βλέπεις ότι μπορεί το επιθυμητό αποτέλεσμα να έρθει. Και δυστυχώς – μακάρι να βγούμε ψεύτες- κάτι τέτοιο δε φαίνεται…
