Ο Διονύσης Δεσύλλας γράφει για το άσχημο ξεκίνημα του Παναθηναϊκού, την αλλαγή νοοτροπίας για να επανέλθει το τριφύλλι εκεί που πρέπει, αλλά και το διαχρονικό εμπόριο μιζέριας.
*Το γεγονός ότι το ξεκίνημα για τον Παναθηναϊκό –και- στο φετινό πρωτάθλημα είναι άσχημο, δεν το αμφισβητεί κανείς. Με έναν βαθμό σε δυο αγώνες, με ένα ποδόσφαιρο κακό, με παράλογες επιλογές και αποφάσεις την ώρα των παιχνιδιών, το τριφύλλι μπήκε από νωρίς, για μια ακόμη φορά, σε μπελάδες, σε γκρίνιες, σε μουρμούρες και φυσικά σε εξτρά πίεση.
*Τα όσα έχουμε δει σε αυτά τα τρία πρώτα παιχνίδια έχουν αναλυθεί και με το παραπάνω. Τα λάθη του προπονητή, η έλλειψη χημείας, μια τακτική και μια φιλοσοφία που είναι εξαιρετικά δύσκολο να την υπηρετήσει το συγκεκριμένο ρόστερ, αλλά και ατομικές επιπολαιότητες αποτελούν τους κύριους λόγους της αποτυχίας των δυο πρώτων αγωνιστικών. Το ποδόσφαιρο δεν είναι επιστήμη. Αλλά είναι σπάνιο, ειδικά στο ξεκίνημα της σεζόν, ένα αποτέλεσμα (θετικό ή αρνητικό) να οφείλεται σε έναν παράγοντα. Συνήθως, όλο αυτό προέρχεται από ένα πάντρεμα. Αυτό συμβαίνει και τώρα στον Παναθηναϊκό.
*Το χειρότερο όλων, πέρα από τα άσχημα αποτελέσματα, είναι οι εμφανίσεις. Στα δυο επίσημα και στα 5 φιλικά ματς, δεν παρατηρείται πρόοδος στο παιχνίδι της ομάδας. Οι πράσινοι δυσκολεύονται πολύ στο 4-3-3 με την άμυνα ψηλά, έχουν αποστάσεις στις γραμμές τους, δεν μπορούν να αναπτυχθούν γρήγορα, με αποτέλεσμα να μη δημιουργούν. Κάτι που φαίνεται, επίσης, είναι μια κούραση στους ποδοσφαιριστές στο δεύτερο ημίχρονο και όσο περνάει η ώρα. Οι πράσινοι βγάζουν κόπωση και αυτό προκαλεί απορίες, μια και βρισκόμαστε στις αρχές της χρονιάς…
*Αυτό που χρειάζεται, ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ, το «τριφύλλι» είναι τα αποτελέσματα και η άμεση βελτίωση, αρχής γενομένης από το ματς με τον Άρη. Κόντρα σε έναν τελείως διαφορετικό αντίπαλο, ο Παναθηναϊκός πρέπει να νικήσει, αλλά και να δείξει πράγματα. Γιατί το τελευταίο; Διότι, μπορεί ο προπονητής να στηρίζεται από τη διοίκηση, αλλά ο προβληματισμός υπάρχει. Αν, λοιπόν, η ομάδα δεν αρχίζει να βγάζει ένα διαφορετικό πρόσωπο στο γήπεδο, ακόμη και αποτελέσματα να έρθουν, τα προβλήματα δε θα κρυφτούν κάτω από το χαλί. Για να είμαστε ακριβείς, δεν πρέπει να συμβεί κάτι τέτοιο. Η βελτίωση είναι αναγκαία, όπως και η πρόοδος. Οτιδήποτε άλλο, απαγορεύεται.
*Ναι, είναι πιεστικό το «πρέπει» και η «υποχρέωση». Να μην ξεχάσουμε, όμως, κι αυτά που ξέραμε με όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια. Στον Παναθηναϊκό η πίεση πρέπει να υπάρχει και να +είναι καθημερινή. Όχι πίεση που θα γίνει θηλιά στον λαιμό, αλλά που θα χτίσει νοοτροπία και χαρακτήρα ενός κανονικού Παναθηναϊκού. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει η κακή εμφάνιση και η ήττα. Σαφέστατα. Όμως, όταν αγωνίζεσαι σε μια μεγάλη ομάδα οφείλεις να κάνεις τα πάντα για να βγαίνεις νικητής. Πρέπει να στεναχωριέσαι που δεν τα καταφέρνεις και να έχεις ως στόχο να γίνεσαι καλύτερος από την επόμενη μέρα κιόλας. Οτιδήποτε άλλο είναι μια ξεκάθαρη αποτυχία. Η λογική του τύπου «δεν πάθαμε και τίποτα», πρέπει να τελειώσει χθες στον Παναθηναϊκό.
*Η νοοτροπία αυτή έχει μπει τα τελευταία χρόνια στην ομάδα. Ξεκίνησε από τα ψηλά και έφτασε στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Η μοναδική, αλλά και υπαρκτή δικαιολογία που συνέβη αυτό, είναι η μεγάλη κρίση στην οποία μπήκε το κλαμπ έπειτα από τις απανωτές διοικητικές ανορθογραφίες, τις εναλλαγές πλάνων, την παύση χρηματοδότησης το 2017 και όλα όσα γνωρίζουμε. Έχοντας, λοιπόν, έναν μη κανονικό Παναθηναϊκό, οι απαιτήσεις έπαψαν να είναι ίδιες. Το μυαλό ήταν πρώτα στην οικονομική εξυγίανση και στη συνέχεια στα υπόλοιπα.
*Αν θέλουμε την επιστροφή στην «Παναθηναϊκή κανονικότητα», πέρα από τη δημιουργία όχι απλά ανταγωνιστικής, αλλά ισχυρής ομάδας, απαιτείται και η αλλαγή νοοτροπίας σε κάθε επίπεδο. Αλλιώς δε θα συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο. Ο Παναθηναϊκός οφείλει από φέτος να πάψει να συμβιβάζεται με τη μετριότητα και να παίρνει τις σωστές αποφάσεις, ποδοσφαιρικές και μη. Δεν αρκεί, πλέον, απλώς μια «καλή πορεία». Ο στόχος της Ευρώπης ΠΡΕΠΕΙ να επιτευχθεί και στη συνέχεια να φτιαχτεί, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, η ομάδα που θα κοιτάζει μόνο προς τα πάνω. Βασισμένη σε ποδοσφαιρική, αλλά και Παναθηναϊκή λογική, με πίστη σε ένα σωστό πλάνο και όχι με το να το αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι, με αποκλειστικό στόχο τη διεκδίκηση τίτλων και την επιστροφή στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Το να κάθεται ολόκληρος Παναθηναϊκός να… παρακολουθεί τους άλλους να αγωνίζονται στα ευρωπαϊκά σαλόνια και αυτός να είναι κομπάρσος, πρέπει να σταματήσει.
*Κατανοητή (όχι αποδεκτή) η κρίση, έχουν αναλυθεί όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια και έχουν σχολιαστεί. Όμως, αυτά πέρασαν και όλοι πρέπει να κοιτάξουν μπροστά. Όχι, όμως, κάνοντας τα ίδια λάθη. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, δεν αντέχει ο κόσμος του Παναθηναϊκού άλλα χρόνια, όχι απλώς πέτρινα, αλλά μαύρα.
*Και κάτι τελευταίο. Όσοι διαβάζετε αυτήν εδώ τη γωνιά ή ακούτε τις εκπομπές στον ΣΠΟΡ FM, έχετε καταλάβει ότι και στις εκτιμήσεις μας είμαστε συντηρητικοί και στις κρίσεις μας. Πρώτα περιμένουμε να δούμε και στη συνέχεια κάνουμε την κριτική μας πάνω σε επιχειρήματα. Το αν είναι καλή ή κακή, αυτό είναι υποκειμενικό. Το βέβαιο είναι ότι ούτε σε κραυγές βασίζεται, ούτε σε ακατανόητες αποθεώσεις, αλλά ούτε και σε εμπόριο ελπίδας ή μιζέριας. Το τελευταίο είναι κάτι που εμφανίζεται συνέχεια έπειτα από κάθε ήττα του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού. Λες και παρακαλάνε κάποιοι η ομάδα να μην πηγαίνει καλά για να πουλήσουν για μια ακόμη φορά διχόνοια, εμφυλιακές καταστάσεις και όλα όσα έχει βιώσει αυτός ο σύλλογος εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό, μάλιστα, γίνεται με τακτικές παλιομοδίτικες. Ξαφνικά, κι ενώ βρισκόμαστε το 2020, όταν έρχεται η γκέλα και η απογοήτευση, επιστρέφουμε στα παλιά. Στον Βαρδινογιάννη, τον πολυμετοχικό, το συλλαλητήριο και άλλα πολλά. Επιστρέφουμε μια δεκαετία πίσω. Ξεχνάμε, βέβαια, πολλά άλλα, αλλά ποιος θα ασχοληθεί με τα υπόλοιπα… Κάποτε, τέτοιες πρακτικές έπιαναν τόπο. Διότι πολύ απλά αυτό πούλαγε. Τώρα, η εποχή είναι διαφορετική. Ο λαϊκισμός σβήνει πανεύκολα και η προπαγάνδα γίνεται αντιληπτή.