Ο Τάσος Χατζηγιοβάνης σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο match programme της αναμέτρησης του Παναθηναϊκού με τον Άρη.
Η φετινή χρονιά, το ξεκίνημα και η συνέχεια, τα δύσκολα χρόνια, η συνύπαρξή του με τον Γιάννη Μπουζούκη, οι στόχοι του και οι επιθυμιες.
Αναλυτικά
Δεν ήταν σίγουρα το ξεκίνημα σας στη σεζόν αυτό που θα θέλατε. Τι πιστεύεις ότι δεν πήγε καλά και ήρθε το σερί των αρνητικών αποτελεσμάτων;
Η αλήθεια είναι ότι δεν κάναμε καθόλου καλό ξεκίνημα, νομίζω ότι σημειώθηκε αρνητικό ρεκόρ. Εγώ προσωπικά στενοχωρήθηκα πολύ. Θέλω όταν κάνω ρεκόρ, να είναι θετικά. Νομίζω ότι δεν ταίριαξαν όσα ήθελε να περάσει ο προπονητής, σε όσα κάναμε εμείς οι ποδοσφαιριστές. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η αποτελεσματικότητα. Για παράδειγμα στο ματς με την ΑΕΛ δεν είχαμε απειληθεί ιδιαίτερα, ήταν σαν να χάσαμε μόνοι μας τους βαθμούς. Δεν θέλω όμως να αποδώσω ευθύνες, πιστεύω ότι ο καθένας ξεχωριστάcγνωρίζει που έχει κάνει λάθος. Πιστεύω ότι μας έλειψαν λεπτομέρειες.
Ποιες είναι οι πρώτες σου εντυπώσεις απόcτον νέο προπονητή;
Οι πρώτες μου εντυπώσεις από τον κ. Μπόλονι είναι θετικές. Είναι πιο σκληρές οι προπονήσεις που κάνει, οπότε αυτό μας έχει βοηθήσει σίγουρα. Είναι ένας ήρεμος άνθρωπος σε γενικές γραμμές, μας βοηθάει και προσπαθεί να επικοινωνεί μαζί μας. Θα μου πει τι πρέπει να βελτιώσω αλλά και τι κάνω σωστά. Βλέπω γενικά πολύ θετικά στοιχεία στον νέο προπονητή.
Έχεις ζήσει την ομάδα αρκετά χρόνια πλέον. Αισθάνεσαι ότι το φετινό ρόστερ έχει προοπτική για να διορθώσει το κακό ξεκίνημα και να κάνει ένα βήμα παραπάνω;
Ναι, σίγουρα το πιστεύω. Ίσως το μόνο στοιχείο που μας λείπει για την ώρα σε σχέση με πέρσι, είναι ότι δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να είμαστε το ίδιο συμπαγείς. Έχουμε πολύ καλές μονάδες και αν αποκτήσουμε και χημεία, πιστεύω ότι μπορούμε να φτάσουμε ψηλά.
Ας γυρίσουμε πίσω στο χρόνο, στο 2016. Ματς με τη Σταντάρ Λιέγης για τον όμιλο του Γιουρόπα Λιγκ. Ο Τάσος Χατζηγιοβάνης περνάει ως αλλαγή στον αγωνιστικό χώρο και πραγματοποιεί το επίσημο ντεμπούτο του με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Τι σκέψεις είχαν περάσει από το μυαλό σου;
Όταν σκέφτομαι τις καλύτερες μου στιγμές, σκέφτομαι πάντα αυτήν. Ήταν το ντεμπούτο μου σε μια γεμάτη Λεωφόρο με 15.000 κόσμο. Πρώτη μου συμμετοχή και μάλιστα σε παιχνίδι Γιουρόπα Λιγκ. Η οικογένειά μου με έβλεπε από την τηλεόραση και ειλικρινά περνούσαν όλα από το μυαλό μου. Ήταν ένα όνειρο που γινόταν πραγματικότητα.
Τι κυριαρχεί ανάμεσα σε χαρά, άγχος και πίεση;
Νομίζω εκείνη τη στιγμή η χαρά. Αν είχα άγχος ήταν από την χαρά μου. Θυμάμαι πως ό,τι δοκίμαζα σε εκείνο το ματς, μου έβγαινε. Θυμάμαι με πόση αγωνία περίμενα να βγει η μπάλα, για να μπω στο παιχνίδι.
Πως είναι για ένα παιδί που έχει ζήσει στην Ακαδημία του Παναθηναϊκού, έχοντας ξεκινήσει από την Κ17, να φτάνει ως την πρώτη ομάδα;
Από μικρός πίστευα μέσα μου ότι κάποια στιγμή θα φτάσω στην πρώτη ομάδα. Ξέρω ποιος είμαι, ξέρω πως δουλεύω και πως θα κάνω τα πάντα για την καριέρα μου. Δούλεψα πολύ και έκανα πολλές θυσίες για να είμαι αυτή τη στιγμή ένα βασικό μέλος της πρώτης ομάδας του Παναθηναϊκού. Η ωριμότητα ίναι κάτι που έρχεται μέρα με την ημέρα. Νιώθω πως πλέον καταλαβαίνω κάποια πράγματα καλύτερα, προσπαθώ να αποφεύγω λάθη που έκανα στο παρελθόν. Έχω αλλάξει την εξωγηπεδική μου ζωή. Ήμουν σίγουρα πιο χαλαρός στο παρελθόν. Τώρα θα κάτσω πολύ περισσότερο σπίτι. Θυμάμαι πόσο είχα στενοχωρηθεί όταν είχα κάνει το λάθος με την Μπιλμπάο και μέσα από αυτό βρήκαν την ευκαιρία να κερδίσουν πέναλτι και να επιστρέψουν στο ματς. Θα έλεγα πως κάποιες τέτοιες στιγμές σε βοηθούν να γίνεις πιο δυνατός και να σκεφτείς περισσότερο κάποια πράγματα. Προσπαθώ πλέον να είμαι όσο καλύτερος επαγγελματίας μπορώ.
Eίναι αλήθεια ότι όντας παιδί βρέθηκες κοντά στο να συνεχίσεις στον Ολυμπιακό;
Ναι ισχύει αυτό. Σε ηλικία 12 ετών είχα κάνει ένα δοκιμαστικό στον Ολυμπιακό. Με είχαν πάρει αλλά μας είχαν ζητήσει να μετακομίσουμε οικογενειακά στηνΑθήνα γιατί ήμουν μικρός για να μείνω στις εγκαταστάσεις. Εμένα αυτό η οικογένειά μου δεν μπορούσε να το κάνει και ήταν πολύ δύσκολο να γίνει ένα τέτοιο βήμα. Εγώ τότε σκέφτηκα πως χαλάει το όνειρό μου, πως χάνεται μία μεγάλη ευκαιρία για μένα. Με μία υποσχετική τότε, γύρισα για να παίξω στον Οδυσσέα Ελύτη. Ουσιαστικά όμως άνηκα στον Ολυμπιακό. Eχασα έναν χρόνο τότε στην Μυτιλήνη γιατί επειδή με είχε ο Ολυμπιακός δεν μπορούσα παρά να κάνω μόνο προπονήσεις. Θυμάμαι σε ένα παιχνίδι, ο προπονητής με έβαλε να παίξω χωρίς δελτίο, οι αντίπαλοι σταμάτησαν τον αγώνα και με πέταξαν έξω από το γήπεδο. Μου είπαν ότι με έβαλαν παράνομα να ένιωσα πάρα πολύ άβολα τότε. Έβαλα τα κλάματα, θυμάμαι. Είχε πολύ κόσμο και όλοι με κοιτούσαν. Μετά από έναν χρόνο, λοιπόν, σπάσαμε τη συμφωνία με τον Ολυμπιακό για να μείνω ελεύθερος. Μου είχαν πει, βέβαια, πως στα 16 θα με ξαναδούν έτσι ώστε αν είναι, να μείνω στις εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού.
Φτάνει εκείνη η στιγμή, έπαιζα με τις μεικτές του Αιγαίου στην Αθήνα. Με καλεί τότε ο Παναθηναϊκός για δοκιμαστικό και με παίρνει. Γυρίζοντας στην Μυτιλήνη βγήκαμε για φαγητό με την οικογένειά μου για να το γιορτάσουμε. Χτυπάει εκείνη την ώρα το τηλέφωνο της μητέρας μου, ήταν ο κ. Αμανατίδης. Της είπε ότι έμαθε πως συμφώνησα να πάω στον Παναθηναϊκό και έβγαλε το παράπονό του, σαν να εκνευρίστηκε. Ήταν όμως η επιλογή μου, να πάω στον Παναθηναϊκό. Ήταν ένα story που όμως εξελίχθηκε σε κάτι καλό.
Ποιοι ήταν εκείνοι που σε συμβούλευσαν να επιλέξεις να συνεχίσεις στον Παναθηναϊκό;
Ο προπονητής μου στη Μυτιλήνη, ο κ. Παράσχος Λάσκαρης, αλλά και σίγουρα όλοι στο οικογενειακό μου περιβάλλον.
Με τον Μαρίνο Ουζουνίδη άρχισες να σταθεροποιείς τη θέση σου στην ενδεκάδα. Παρ’ όλα αυτά, οι συνθήκες στην ομάδα έγιναν πολύ δύσκολες. Πως βιώνει ένα νέο παιδί μία κατάσταση σαν αυτή στο συγκεκριμένο για εκείνο timing;
Ο κ. Ουζουνίδης με βοήθησε πολύ. Μου φώναξε πολύ θα έλεγα! Από τότε όμως άρχισα να ωριμάζω γιατί σκεφτόμουν πως θέλει το καλό μου. Οι οδηγίες του ήταν πάντα προς την κατεύθυνση του να γίνω καλύτερος ποδοσφαιριστής. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα όταν σκεφτόμουν ότι πάνω που πήγαινα να γίνω βασικό μέλος της ομάδας του Παναθηναϊκού, τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Παρ’ όλα αυτά, έπαιρνα συνεχόμενα παιχνίδια, είτε ως αλλαγή είτε ως βασικός και αυτό με βοηθούσε πολύ. Θυμάμαι πως φτάσαμε ακόμα και στο σημείο να μην κάνουμε προπόνηση. Εγώ ήμουν μικρός, δεν μπορούσα να kάνω κάτι. Έπρεπε να ακολουθήσω την ομάδα, δεν eίχα περιθώριο να πω κάτι. Όταν όλη η ομάδα παίρνει μία απόφαση, πρέπει να την σεβαστείς. Άλλωστε, η αλήθεια είναι πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα.
Περνούν πολλά πράγματα από το μυαλό σου εκείνη την στιγμή. Αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να φτάσουν οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού σε αυτό το σημείο. Σίγουρα, όμως, ήταν μία εμπειρία που με έκανε να πεισμώσω και να νιώσω πιο δυνατός. Άλλωστε, εμένα εκείνη την περίοδο δεν με ενδιέφερε το οικονομικό, με ενδιέφερε μόνο να παίξω με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Είχα ένα χαμηλό συμβόλαιο και δεν μπορούσα να δω την κατάσταση όπως την έβλεπαν οι μεγαλύτεροι.
Περνάει αυτό το διάστημα, αναλαμβάνει ο Γιώργος Δώνης και ξεκινάει μία σεζόν με πολλούς νέους παίκτες. Ανησύχησες τότeε πως μπορεί αυτή η περίοδος να μην εξελιχθεί καλά;
Προσωπικά σαν Τάσος, εγώ δεν φοβήθηκα. Όλοι τότε αμφισβητούσαν την ομάδα αλλά ήμασταν πολύ δεμένοι. Σκεφτόμασταν πως θα πάμε παιχνίδι με παιχνίδι. Ο κάθε παίκτης ξεχωριστά είχε τους στόχους του, όμως αυτό δεν το περνούσαμε προς τα έξω. Ήταν πολύ άδικο για εμάς να διαβάζουμε πως ο Παναθηναϊκός θα κινδύνευε με υποβιβασμό. Κάναμε, λοιπόν, ένα πολύ καλό ξεκίνημα και όλοι παραδέχθηκαν πως έχουμε δημιουργήσει ένα καλό γκρουπ.
Σε εκείνη την περίοδο εσύ και ο Γιάννης Μπουζούκης γίνατε κάτι σαν σύμβολα της ομάδας, σαν σύμβολα μίας διαφορετικής νοοτροπίας για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δύο εκπρόσωποι μιας γενιάς, δύο παιδιά που βλέπατε παντού τις φωτογραφίες σας. Πως το έζησες εσύ αυτό;
Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά εκείνη την περίοδο. Το σκέφτομαι και ανατριχιάζω. Καθόμασταν με τον Γιάννη μαζί και βλέπαμε στο κινητό όσα γράφονταν για εμάς και λέγαμε μεταξύ μας «τι ζούμε». Βλέπαμε τα πρόσωπά μας παντού, δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε τι γινόταν. Σίγουρα νιώθαμε όμορφα μέσα μας, όταν όλοι μιλούσαν για εμάς, αλλά σίγουρα εκεί θέλει και διαχείριση συναισθημάτων για να συνεχίσεις να πατάς στο έδαφος. Πιστεύω όμως ότι δεν δώσαμε δικαιώματα και δεν πήραν τα μυαλά μας αέρα.
Αυτή η αίσθηση της παρέας που βγάζατε με τον Γιάννη τότε, ήταν αυτό που ίσχυε και έξω από τον αγωνιστικό χώρο;
Ναι. Με τον Γιάννη ήμασταν μαζί από μικροί. Έχουμε μία κοινή ιστορία που θα έλεγα πως είναι πολύ χαρακτηριστική της σχέσης που αναπτύξαμε. Ήμασταν στην Κ20 και ο Γιάννης δεν έπαιζε βασικός αλλά εγώ έβλεπα την ποιότητά του. Καθόμασταν έξω και στενοχωριόταν γιατί δεν έπαιζε. Του έλεγα τότε πως «του χρόνου θα δεις πως θα είμαστε στην πρώτη ομάδα». Μπορεί να μην έπαιζε στην Κ20 και να έβγαζε παράπονο αλλά προσπαθούσα να του εξηγήσω πόσο πίστευα σε εκείνον. Μαζί μεγαλώσαμε στην Ακαδημία εσώκλειστοι και το πιο όμορφο είναι να βλέπεις τον φίλο σου, τον άνθρωπο που έζησες τόσα, να αγωνίζεται δίπλα σου στην πρώτη ομάδα.
Η φωτογραφία στη Λάρισα, που πηδάτε μαζί στον αέρα στον πανηγυρισμό, είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική σας;
Ήταν το πρώτο μου γκολ στο πρωτάθλημα και το πανηγυρίσαμε μαζί πολύ έντονα. Ήταν μία στιγμή που σίγουρα έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου.
Πολλές φορές γίνονται συζητήσεις για νέους παίκτες στον Παναθηναϊκό και σε αυτούς συμπεριλαμβάνεσαι και εσύ μετά από τόσα χρόνια στην ομάδα. Θεωρείς πως αυτό είναι δείγμα μιας λανθασμένης νοοτροπίας που υπάρχει στην Ελλάδα;
Εγώ είμαι αυτή τη στιγμή ο πιο παλιός στο ρόστερ, είμαι νέος και παλιός ταυτόχρονα!
Φανταζόσουν όταν ξεκινούσες πως θα καταφέρεις να έχεις ήδη πίσω σου αυτό το κάδρο που γράφει για τις 100 σου συμμετοχές με τηφανέλα του Παναθηναϊκού;
Όχι. Γενικά όσα έχω ζήσει, δεν είχαν περάσει ποτέ από το μυαλό μου. Νιώθω ευγνώμων για όσα έχω καταφέρει ως τώρα και το οφείλω στον Παναθηναϊκό. Πρέπει κάθε μέρα να ευχαριστώ τον σύλλογο για όσα βιώνω, για την αγάπη και την αναγνώριση από την πλευρά του κόσμου.
Αναλυτικά όλη η συνέντευξη εδώ
