Έγραφε μουσική κυρίως για το θέατρο και για χορό. Διατηρούσε δική του ορχήστρα από το 1940. Ο ίδιος έπαιζε τρομπέττα, πιάνο, φλίκορν και τρομπόν.
Είχε τιμηθεί με το Α’ Βραβείο ενορχήστρωσης ΣΟΠΟΤ (Πολωνία 1966), Α’ Βραβείο τραγουδιού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (1967).
Επίσης, για τρεις συνεχόμενες χρονιές, με το Ξενοπούλειο Έπαθλο (1952, 1953 και 1954) και το 1973 με το Βραβείο Ελλήνων Λογοτεχνών. Τέλος, το 2003 τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την προσφορά του.
Ο Γιώργος Μουζάκης ήταν «άρρωστος» παναθηναϊκάκιας και όπως έλεγαν οι συγγενείς του, «όταν έχανε ο Παναθηναϊκός τού έφταιγαν οι… γάτες ή θυμόταν ότι είχε δει έναν παπά στο δρόμο.
Ποτέ δεν έφταιγαν οι παίκτες και η διοίκηση της ομάδας. Κάθε πρωί αγόραζε την “Αθλητική Ηχώ” και ό,τι αγαπούσε στη ζωή το έκανε τραγούδι και το… υμνούσε».
Σε ότι αφορά τη σύνθεση του ύμνου του Παναθηναϊκού είχε αφηγηθεί ο ίδιος
«Ήμασταν με τον Γιώργο Οικονομίδη, παναθηναϊκάκιας κι αυτός, και βλέπαμε Παναθηναϊκός-Παγκράτι. Κερδίσαμε 4-1. Κατεβαίναμε τη Λεωφόρο -τότε πήγαινε πολύς κόσμος στα γήπεδα- και εγώ σφύριζα ένα σκοπό. Την ίδια στιγμή, έβαλε λόγια ο Οικονομίδης.
Εκείνο το βράδυ ήταν ο Παναθηναϊκός στου “Μοστρού” και παίξαμε το τραγουδάκι που γράφτηκε στο δρόμο και το αφιέρωσα στον Απόστολο Νικολαΐδη και τον Αντώνη Μαντζαβελάκη. Το τραγούδι αυτό, που γράφτηκε στην κατηφόρα μέχρι να κατεβούμε την Αλεξάνδρας, έμελλε να γίνει και να είναι ακόμη ο ύμνος του Παναθηναϊκού».
