Γεννημένος στο τέλος του 1978 στη Θεσσ/νίκη, μπορεί κανείς να φανταστεί πως οι ποδοσφαιρικές μου επιλογές ήταν κάπως συγκεκριμένες.
Είχα την τύχη να είμαι τέκνο αξιωματικού της ΕΛ.ΑΣ, που σημαίνει Κυριακή και γήπεδο (τότε τα πράγματα δεν ήταν όπως τώρα που φοβάσαι να πάρεις το παιδί μαζί). Ο πατέρας μου όμως δεν ήταν πιεστικός (φίλαθλος του Ηρακλή γαρ) και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχω, αν και μικρός, το «δικαίωμα» της επιλογής. Σε ηλικία 6 ετών περίπου σε έναν αγώνα στην Τούμπα, έτυχε να γνωρίσω έναν τεράστιο ποδοσφαιριστή ο οποίος σημάδεψε τα μετέπειτα ποδοσφαιρικά μου χρόνια. Το όνομα αυτού; Χρηστος Δημόπουλος, ο οποίος μετά το παιχνίδι, μου χάρισε την πρώτη μου ποδοσφαιρική φανέλα. Η συνέχεια είναι εύκολη…
Ο «φονιας» αγωνιζόταν στον ΠΑΟΚ και όπως ήταν αναμενόμενο, έγινε και δικιά μου ομάδα. Δεν ένιωσα όμως ποτέ Παοκτσής με την γενικότερη έννοια. Τα παιδάκια στο σχολείο ήταν ΠΑΟΚ στο ποδόσφαιρο και Γκάλης στο μπάσκετ… Εγώ ήμουν Δημόπουλος!
Σε κάθε ευκαιρία που παίζαμε στις αλάνες τότε, όλοι διαλέγαμε έναν παίχτη και αγωνιζόμασταν με το όνομά του. Το Δημοπουλος ήταν πάντα καπαρωμένο. Το καλοκαίρι του 1985 αν θυμάμαι καλά, προς τα τέλη Αυγούστου, οι γονείς μου αποφάσισαν διακοπές στην Αίγινα με ένα φιλικό ζευγάρι και τα παιδιά τους. Σταματήσαμε στην Αθήνα για 2 μέρες και οι πατεράδες μας θεώρησαν καλό (γιατί τότε είχαν την άποψη έλα να πάμε τα παιδιά παντού, μπορεί να μη τα ξαναδούν) να μας πάνε στην Ακρόπολη, στο Θησείο, στο Μοναστηράκι, στο Σύνταγμα και στο ΟΑΚΑ.
Φτάνοντας στο ΟΑΚΑ (φορώντας φανέλα του ΠΑΟΚ εγώ) ρωτάω τον πατέρα μου αν έχει βάλει γκόλ εκεί ποτέ ο Δημόπουλος. Προς έκπληξή μου μαθαίνω πως ο αγαπημένος μου ποδοσφαιριστής θα αγωνίζεται με τον Παναθηναϊκό από εδώ και πέρα και όχι με τον Παοκ. Η αντίδραση άμεση. «Ρε μπαμπά, που παίζει αυτός ο Παναθηναϊκός;»
«Εδώ», μου λέει, και «ε ένα άλλο γήπεδο εκεί κοντά που ήμασταν το μεσημέρι. Επόμενη στάση λοιπόν, Αλεξάνδρας. Για καλή μας τύχη, το γήπεδο ανοιχτό. Όλα έσπασαν μέσα μου. Ίσως να ήταν το γήπεδο, ίσως ότι σε αυτή την ομάδα θα έπαιζε από τώρα ο δικός μου παιχταράς, ίσως τα λόγια του κυρίου που μας έκανε μια μικρή ξενάγηση και παράλληλα μας είπε μερικά λόγια για την ιστορία του γηπέδου και της ομάδας… ίσως γιατί μέχρι τότε δεν είχα νιώσει έτσι και ξύπνησε μέσα μου κάτι δυνατό, κάτι σε χρώμα πράσινο.
Το σίγουρο είναι όμως πως όλα άλλαξαν. Γυρνώντας στην Θεσσ/νίκη μετά τις διακοπές, η ίδια ιστορία. Ποδόσφαιρο στην αυλή του σχολείου και εγώ πάλι Δημόπουλος.
Οι φίλοι μου όμως δε μ έβλεπαν το ίδιο πλέον, μιας και ο Δημόπουλος είχε φύγει απ τον ΠΑΟΚ. Όταν έμαθαν ότι έγινα και ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ, τότε ήταν που σχεδόν ξέμεινα από παρέα. Ειδικά στα μεταξύ μας παιχνίδια που χωριζόμασταν σε ΠΑΟΚ και ΑΡΗ, δε με έβαζαν ούτε διαιτητή.
Όταν το 1990 ο Δημόπουλος μεταγράφηκε στον Αθηναϊκό, δεν μου ήταν δυνατόν να τον ακολουθήσω. Η αγάπη για την ομάδα είχε σβήσει το όνομα που είχα μέσα μου. Για μένα πλέον πρώτα υπήρχε ο ΠΑΟ και μετά ο οποιοσδήποτε ποδοσφαιριστής. Γιατί ήμουν σε μια ηλικία που μπορούσα να καταλάβω πως όλοι αυτοί θα φύγουν μια μέρα (όπως έγινε με τον Δημόπουλο) και πως στο τέλος μένει μόνο ο ΠΑΟ και ο κόσμος του.
Είχα την τύχη από το 1995 έως και σήμερα να δω μεγάλες εμφανίσεις της ομάδας μας απέναντι σε πρωτοκλασάτους αντιπάλους, και εντυπωσιακές πορείες σε Ελλάδα και Ευρώπη. Πικράθηκα όμως αρκετές φορές και όχι πάντα από κάποια ήττα άλλα περισσότερο από συμπεριφορές φιλάθλων και διοίκησης. Δε χρειάζεται να ασχολούμαστε με τους υπόλοιπους, δε μας ενδιαφέρει πόσο βρώμικοι ή ψεύτικοι είναι.
Εμάς η δουλειά μας είναι να πηγαίνουμε στο γήπεδο για να χειροκροτήσουμε και να δώσουμε δύναμη και ώθηση με την παρουσία μας.
Εμείς είμαστε ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ, εμείς είμαστε η καρδιά και η ψυχή την ομάδας μας….και πρώτα απ όλους, η ομάδα!!! Καλές γιορτές και και υγεία σε όλους αδέλφια. Όλα τα άλλα θα έρθουν.