Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για τα κέρδη που αφήνει στον Παναθηναϊκό η νίκη στο Κλεάνθης Βικελίδης απέναντι στον Άρη.
Αν ψάξουμε να βρούμε τι βελτίωσε αγωνιστικά, λίγα πράγματα μπορούμε να πούμε. Ο Παναθηναϊκός στο Βικελίδης δεν είχε καλή ανάπτυξη παιχνιδιού, δεν εκδήλωσε γρήγορα και αποτελεσματικά κόντρα επιθέσεις και δεν αμύνθηκε το ίδιο σωστά με άλλα παιχνίδια. Αν δεν ήταν ο Διούδης να κατεβάσει ρολά, τώρα δε θα μιλούσαμε για τέταρτο σερί ματς που κρατάει το μηδέν. Πιθανότατα δε θα μιλούσαμε και για τρίτη σερί νίκη.
Γι’ αυτό υπάρχουν οι καλοί τερματοφύλακες. Για να σταματούν τον αντίπαλο όταν οι υπόλοιποι δεν κάνουν τέλεια τη δουλειά. Ο Διούδης απέδειξε και πάλι πως ανήκει στην ελίτ των Ελλήνων τερματοφυλάκων. Η απόδοσή του στο γήπεδο ήταν και η καλύτερη απάντηση σε όσους τον έβριζαν. Όσο άκουγε μπινελίκια, τόσο τους φώναζε πως δέκα μέρες να έπαιζαν, γκολ δε θα δεχόταν ο Παναθηναϊκός.
Η απόδοση του Σωκράτη είναι ένα απ’ αυτά που κρατάει ο Παναθηναϊκός από τη νίκη απέναντι στον Άρη. Εκείνη του Αλεξανδρόπουλου είναι το δεύτερο. Ο μικρός άφησε πίσω του το ντεφορμάρισμα, που πιθανόν να προερχόταν και από κούραση, των προηγούμενων αγώνων και ήταν καταπληκτικός το βράδυ της Κυριακής. Υπάρχει εξήγηση για την αγωνιστική άνοδο του Αλεξανδρόπουλου. Και έχει να κάνει με την παρουσία του Μαουρίσιο.
Ο Βραζιλιάνος είναι εγγύηση για τους γύρω του. Κάνει δουλειές που δεν φαίνονται εύκολα στο μάτι ενός απλού παρατηρητή. Αλλά για τους συμπαίκτες του είναι πολύτιμες. Τους απελευθερώνει, τους δίνει το δικαίωμα να παίξουν με μεγαλύτερη άνεση, όσο εκείνος με την εμπειρία του και την κλάση του διατηρεί σε τοπ επίπεδο όλη τη μεσαία γραμμή. Καθόλου τυχαία δεν είναι η διαφορετική εικόνα του Αλεξανδρόπουλου με και χωρίς τον Μαουρίσιο.
Στην επίθεση το τρικ του Μπόλονι και η έκπληξη που έκανε στον Μάντζιο πέτυχε. Και πέτυχε με το… καλημέρα. Μακέντα ή Καρλίτος περίμενε ο αντίπαλος προπονητής, τον Καμπετσή έβαλε στην κορυφή ο Ρουμάνος και απ’ αυτόν πήρε το γκολ της νίκης. Μόλις στο 9′, πριν καλά – καλά καταλάβει ο αντίπαλος τι ακριβώς συμβαίνει. Το πιστώνεται ο Μπόλονι, που όχι μόνο έχει συμμαζέψει την ομάδα του, αλλά της έχει δώσει αυτοπεποίθηση και ψυχολογία νικητή. Και γι’ αυτό μπήκε πάλι στην κουβέντα για την ευρωπαϊκή έξοδο.
Σαφώς και ο Παναθηναϊκός έχει ακόμα πολλά να διορθώσει. Το δεύτερο ημίχρονο ήταν σχεδόν όλο ένας επιθετικός μονόλογος του Άρη. Ίσως εδώ να έκανε λάθος ο Μπόλονι. Να χρειαζόταν πιο νωρίς ο Χατζηγιοβάνης, να χρειαζόταν ο Αϊτόρ, ο Μακέντα. Φρέσκα πόδια από το 60′ και μετά, που στην κόντρα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις. Και το σημαντικότερο, θα φόβιζαν τον Άρη. Θα του… φώναζαν πως μπορεί να τελειώσει το ματς σε μια αντεπίθεση.
Κλείνω με την επιστροφή του Ηλία Χαζηθεοδωρίδη. Είναι ένα παιδί που ταλαιπωρήθηκε πολύ από το καλοκαίρι και έπειτα. Έχασε τη μισή και βάλε σεζόν, έκανε υπομονή και επιστρέφει σε μια περίοδο που ο Παναθηναϊκός τον έχει ανάγκη. Στην αποχώρηση του Ζαγαρίτη, ο Χατζηθεοδωρίδης ανεβαίνει στην ιεραρχία και πια λογίζεται ως δεύτερο αριστερό μπακ. Αλλά κυρίως λογίζεται ως μια καλή εναλλακτική λύση και για άλλες θέσεις. Ας του ευχηθούμε να είναι υγιής και αν έχει υγεία τότε τα υπόλοιπα θα έρθουν σύντομα
