Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για τον… πράσινο Γενάρη, τα κέρδη που φέρνουν οι συνεχόμενες νίκες και την αλλαγή που έχει έρθει πλέον στον Παναθηναϊκό.
Ο Παναθηναϊκός δεν παίζει κάποιο σπουδαίο ποδόσφαιρο στο γήπεδο, αλλά πια δεν υπάρχει ούτε ένας που να γκρινιάζει γι’ αυτό. Ο κόσμος σαφώς και θέλει να βλέπει από την ομάδα του καλό ποδόσφαιρο, όμως όταν κερδίζεις και δείχνεις και πάλι να επιστρέφεις σε… στάνταρ μεγάλης ομάδας, τότε μπορείς να κάνεις υπομονή. Και το καλό ποδόσφαιρο θα έρθει.
Ο Γενάρης είναι ο μήνας που άλλαξε τα πάντα για τους πράσινους. Κοιτάζοντας πίσω, βλέπει κανείς μόνο κέρδη: μια ομάδα αήττητη σε έξι παιχνίδια μέσα σε 23, εκ των οποίων έχει κερδίσει τα πέντε. Μια ομάδα που σε αυτά τα έξι παιχνίδια δεν έχει δεχτεί γκολ. Και αν εξαιρέσουμε το παιχνίδι με τον Άρη, έχει απειληθεί ελάχιστα. Μια ομάδα που έχει φύγει νικήτρια από δύο εκτός έδρας παιχνίδια, παίζοντας με δέκα παίκτες σε όλο το δεύτερο ημίχρονο. Και στη Ριζούπολη και στον Βόλο (συμπτωματικά τα δύο αριστερά του μπακ).
Μια ομάδα που έβαλε στην εξίσωση και παίρνει σπουδαία πράγματα (και φυσικά βαθμούς) από παιδιά που κοντεύαμε να… ξεχάσουμε πως υπάρχουν στο ρόστερ. Τον Καμπετσή. Τον Ιωαννίδη. Τον Εμμανουηλίδη. Οι δύο πρώτοι έχουν φέρει με τα γκολ τους εννιά βαθμούς: τρεις με τον Απόλλωνα (1-0 με σκόρερ Ιωαννίδη), τρεις με τον Άρη (1-0 με σκόρερ Καμπετσή), τρεις σήμερα με τον Βόλο (2-0 με σκόρερ Καμπετσή – Ιωαννίδη).
Ο Εμμανουηλίδης σκόραρε στο παιχνίδι με τη Λάρισα και έβγαλε την ασίστ για το 1-0 του Σένκεφελντ απέναντι στον ΟΦΗ. Ο Καμπετσής σκόραρε το 2-0 και κλείδωσε τη νίκη επί του ΟΦΗ, την ώρα που ο Παναθηναϊκός πιεζόταν.
Μέσα στον Γενάρη ο Παναθηναϊκός έχει πετύχει πράγματα που ουδείς φανταζόταν, χωρίς να έχει πρωταγωνιστές κάποια… βαριά ονόματα, όπως τον Μακέντα, τον Καρλίτος, τον Βιγιαφάνιες, τον Κουρμπέλη, αλλά με τους νεαρούς να παίζουν σαν φτασμένοι ποδοσφαιριστές.
Στον Βόλο, έτσι κι αλλιώς, δεν περιμέναμε να δούμε κάτι διαφορετικό από πλευράς ποιότητας ποδοσφαίρου. Χωρίς δύο βασικούς μέσους (Κουρμπέλη, Αλεξανδρόπουλο), χωρίς τον ηγέτη της άμυνας του (Σένκεφελντ), με τριάδα στη μεσαία γραμμή… πειραματική (πρώτη και ίσως τελευταία φορά έπαιξαν μαζί Μαουρίσιο – Βιγιαφάνιες – Χατζηθεοδωρίδης), με τον Σάντσες να επιστρέφει έπειτα από καιρό και με το αμυντικό δίδυμο να αλλάζει επίσης έπειτα από καιρό (ο Βέλεθ στην άμυνα μοιάζει πιο επιρρεπής στο λάθος). Λογική η πίεση από μια ομάδα καλά δουλεμένη, όπως ο Βόλος. Λογικές και οι ευκαιρίες που δημιούργησε. Αφού δεν έγιναν γκολ (κυρίως το δοκάρι του Φεράρι και το τετ α τετ του Δουβίκα), ο Παναθηναϊκός θα τον έβρισκε τον τρόπο για να το βάλει μπροστά, όπως και έγινε.
Στο δεύτερο ημίχρονο η αντίδραση ήταν υποδειγματική. Όπως και η διαχείριση. Παρ’ όλο που η κόκκινη ήταν μόνο στη… φαντασία του Ευαγγέλου, ο Παναθηναϊκός ούτε εκνευρίστηκε, ούτε αγχώθηκε, ούτε έπαιξε ταμπούρι, ούτε απειλήθηκε. Βρήκε δεύτερο γκολ στην κόντρα επίθεση και… σχόλασε τον γάμο πριν την ώρα του.
Ο Γενάρης είναι ο μήνας που ο Παναθηναϊκός… εθίστηκε στις νίκες. Και λυσσάει για μια θέση στην Ευρώπη. Για την επιστροφή εκεί που ανήκει. Ακόμα και αν δεν τα καταφέρει φέτος, θα έχει βάλει τις βάσεις για να επιστρέψει και να καθιερωθεί. Και θα οφείλει πολλά γι’ αυτό στον Λάζλο Μπόλονι, για τον οποίο θα τα πούμε πιο αναλυτικά σε επόμενο σημείωμα.
