Ο Διονύσης Δεσύλλας γράφει για τα 113 χρόνια του Παναθηναϊκού, του Συλλόγου που παρά τις κρίσεις και τα δύσκολα χρόνια ήταν και παραμένει μεγάλος.
113 χρόνια λοιπόν. Ο Παναθηναϊκός, ο ιστορικότερος Σύλλογος αυτής της χώρας, η ομάδα με αμέτρητους τίτλους σε κάθε άθλημα, με ευρωπαϊκές διακρίσεις, με βαριά κληρονομιά, με χαρές και λύπες. Η ομάδα που βιώνει τα πιο δύσκολα και σκληρά χρόνια στην ιστορία της, έχει γενέθλια και μαζί του οι εκατομμύρια πιστοί οπαδοί του. Οπαδοί που κοιτάζουν το ένδοξο παρελθόν με νοσταλγία και ταυτόχρονα μελαγχολία. Οπαδοί που βλέπουν το τριφύλλι μαραμένο, με όλα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία έτη και που περιμένουν με μεγάλη λαχτάρα και ανυπομονησία να… ανάψει ξανά η σπίθα.
Το 1908, ο Γιώργος Καλαφάτης και οι συνοδοιπόροι του, έδωσαν σάρκα και οστά σε μια ιδέα που έμελλε να ξεφύγει για τα καλά από τα στενά όρια της Αθήνας και να αγγίξει το πανελλήνιο και όχι μόνο. Τα χρόνια που πέρασαν, μετά τις πρώτες αλλαγές, αλλά και τις κόντρες (διαχρονικό όλο αυτό στον Παναθηναϊκό) μαρτυρούν το παραπάνω. Μπορεί από τότε να έχουν αλλάξει πάρα μα πάρα πολλά στην κοινωνία, τον αθλητισμό και την ανθρωπότητα, αλλά ο Παναθηναϊκός παραμένει ζωντανός κόντρα στις δυσκολίες, κόντρα στα προβλήματα, κόντρα τις προδοσίες, τη διχόνοια.
Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να είναι εδώ. Λαβωμένος, αλλά όχι σκοτωμένος. Δε θα αργήσει η ώρα που θα σηκωθεί ξανά στα πόδια του και θα αρχίσει ξανά να μεγαλουργεί σε Ελλάδα και Ευρώπη. Αυτό δεν είναι μόνο ευχή ή ελπίδα. Είναι νομοτέλεια.
Άλλωστε, όπως είχε αναφέρει στο μακρινό 1955 μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της Παναθηναϊκής ιστορίας, ο Λουκάς Πανουργιάς:
«Ο Παναθηναϊκός πρέπει να ζήση και θα ζήση. Και θα γίνει πιο μεγάλος απ’ ό,τι είναι. Αυτό είναι το πιστεύω κάθε Παναθηναϊκού». Χρόνια πολλά σε κάθε τι Παναθηναϊκό. Χρόνια πολλά στον Σύλλογο Μεγάλο. Έναν Σύλλογο με αξίες που όμοιές της σπάνια κανείς συναντά. Έναν Σύλλογο ταλαιπωρημένο, αλλά τεράστιο. Έναν Σύλλογο που βιώνει ένα δύσκολο έως θλιβερό “σήμερα”.
Ας κλείσουμε όλοι για λίγο τα μάτια μας και ας φέρουμε στο νου μας αναμνήσεις. Το πρώτο ματς, η πρώτη φορά στη Λεωφόρο, το πρώτο απόγευμα στο ΟΑΚΑ, το πρώτο μεσημέρι στον αγαπημένο “Τάφο του Ινδού”. Οι τίτλοι, οι ευρωπαϊκές βραδιές και πορείες, τα ταξίδια, οι συγκινητικές στιγμές στο κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων με βραβεύσεις σπουδαίων προσωπικοτήτων.
Θα κλείσουμε με τα όσα είχε πει το 1978, ο “πατριάρχης”, Απόστολος Νικολαϊδης σε εκδήλωση για τον εορτασμό 70 χρόνων από την ίδρυση: «Αναλώνοντας ένα μέρος της ζωής μου εις την υπηρεσία της Παναθηναϊκής ιδέας, αισθάνομαι ότι έχω το δικαίωμα να αναφωνήσω κάτι ανάλογον προς το: “Πόσο εμεγαλύνθησαν τα έργα σου Κύριε”. Πράγματι, ο Παναθηναϊκός μας εμεγαλύνθη τόσον και τόσον εδοξάσθη ώστε με πεποίθηση πλέον να πιστεύουμε ότι κάποτε θα εορτάζονται οι εκατονταετηρίδες αυτού. Διότι ο Παναθηναϊκός μας κατέστη αιώνιος. Κατέστη Αθάνατος! Διότι ο Παναθηναϊκός είναι Ιδέα!».
