Ο Κάτας έχει μια πρωτοφανή πραότητα στην άκρη του πάγκου. Ούτε σφιγμένες γροθιές, ούτε πανηγύρια, ούτε χαμόγελα, ούτε καν γκριμάτσες απογοήτευσης ή ενθουσιασμού. Τέτοιο… παγετώνα σε προπονητή μπάσκετ δεν έχω ξαναδεί. Το βασικό χαρακτηριστικό του είναι η ηρεμία και αυτή η ηρεμία μοιάζει να είναι η βασική διαφορά του τωρινού Παναθηναϊκού με τον Παναθηναϊκό του προηγούμενου διμήνου. Όχι, ο Σαντ Ρος δεν έγινε Κάρολ, ο Μποχωρίδης δεν ντύθηκε Διαμαντίδης, ο Μπέντιλ δεν είναι Χάινς, ούτε ο Γουάιτ θυμήθηκε τα νιάτα του στη Ζάλγκιρις. Όλοι αυτοί κέρδισαν από την πραότητα του Κάτας.
Η έμπνευση του Κάτας και το παγωμένο βλέμμα του Σπανούλη
