Κάθε νίκη είναι σημαντική αλλά τη συγκεκριμένη την είχε τρελή ανάγκη ο Παναθηναϊκός. Και την πήρε. Με το πάθος του, τον τσαμπουκά του και την… τρέλα των καινούργιων. Ήταν που ήταν δύσκολο το ματς στο Περιστέρι, έγινε και δυσκολότερο με όσα συνέβησαν. Ο Μπόλονι έχασε τον Σανκαρέ στο… ζέσταμα με το μπάχαλο με τα δελτία (ευτυχώς τον… ξαναβρήκε στην πορεία) και αναγκάστηκε να αλλάξει τα πλάνα του ξεκινώντας τον Βιγιαφάνες που δεν ήταν καλός δικαιώνοντας την αρχική επιλογή του κόουτς.
Στα μισά του ημιχρόνου έχασε τον καλύτερό του αμυντικό, τον Σένκεφελντ με διάσειση και έριξε μέσα ένα παιδί που δεν είναι στόπερ και είχε κάνει μία μόλις προπόνηση στην ομάδα. Σκεφτείτε ότι έπαιζε με μια άμυνα η οποία πλην του εντυπωσιακού και πάλι Βέλεθ ουδείς άλλος ήταν στις πρώτες επιλογές.
Παράλληλα είδε να στραβώνει και μάλιστα δύο φορές η… πεπατημένη των προηγούμενων παιχνιδιών. Αυτή σύμφωνα με την οποία βάζεις ένα γκολ και κλείνεσαι πίσω για να το κρατήσεις. Δυο φορές σε ισοφάρισε ο Ατρόμητος, ο αγώνας έδειξε να στραβώνει για τα καλά αλλά οι πράσινοι δεν μάσησαν, βγήκαν μπροστά και βοηθούμενοι από τις αλλαγές του προπονητή πήραν τους τρεις βαθμούς.
Η φάση του τρίτου γκολ είναι με το καλημέρα η απόλυτη δικαίωση του μεταγραφικού σχεδιασμού που σε κάποιους φάνηκε παράξενος. Η εκπληκτική ενέργεια από τα δεξιά του Ενγκμπακοτό, που πέρασε σαν σταματημένο τον αντίπαλό του και έβγαλε μπαλιά πάρε βάλε στον Σανκαρέ είναι από αυτά που ΔΕΝ ΕΙΧΕ ο Παναθηναϊκός.
Σαφώς και είναι ακόμη πολύ νωρίς, πλην όμως ο μικρός έδειξε να διαθέτει χαρακτηριστικά που σου έλειπαν. Και να ξέρετε επίσης ότι ΣΚΟΡΑΡΕΙ κιόλας. Με αυτά και με αυτά ο Παναθηναϊκός πήρε μια τρομερά κρίσιμη νίκη εν όψει των ντέρμπι που ακολουθούν. Εδειξε ότι η γκέλα με τη Λαμία ήταν απλά μια κακή παρένθεση, πλησιάζει κι άλλο στην Ευρώπη δίνοντας συνέχεια στο εκπληκτικό του σερί, ενώ κλείνει (ας ελπίσουμε μια και καλή) το κουτί της εσωστρέφειας με τα αποδυτήρια και τις σχέσεις παικτών και ο Μπόλονι. Ηταν ένα διπλό με τα όλα του.
