Σε παιχνίδια σαν αυτό της Κυριακής στη Λεωφόρο, όπου ο ένας αντίπαλος υστερεί ποιοτικά από τον άλλον, χρειάζεται αυτό ακριβώς που έκανε ο Λάζλο Μπόλονι. Να… μικρύνεις το γήπεδο. Ο Παναθηναϊκός είχε πολύ κοντά τις γραμμές του και έκανε στοχευμένο πρεσάρισμα.
Άφηνε την μπάλα στον Ολυμπιακό να παίζει με ανούσιες πάσες στο δικό του μισό και μόλις οι ερυθρόλευκοι έφταναν στο ύψος της μεσαίας γραμμής ξεκινούσε το πρέσινγκ. Αδιάκοπο στο πρώτο ημίχρονο. Γι’ αυτό και ο Ολυμπιακός πέρα από την ευκαιρία του Βρουσάι, που γίνεται σε τρανζίσιον παιχνίδι και σε ανοιχτό γήπεδο, δεν είχε κάποια άλλη καλή στιγμή στο πρώτο 45λεπτο. Ήταν ανούσιος, ακίνδυνος και εγκλωβισμένος στην αμυντική τακτική και προσήλωση των παικτών του Παναθηναϊκού.
Ο Μαρτίνς ήταν εκείνος που έπρεπε να αλλάξει πράγματα και όχι ο Μπόλονι με την έναρξη του δευτέρου μέρους. Γι’ αυτό και ο Πορτογάλος φρέσκαρε γρήγορα με Βαλμπουενά και Ελ Αραμπί, την ώρα που ο προπονητής του Παναθηναϊκού ήθελε να αφήσει τον χρόνο να κυλήσει. Εδώ ίσως να συναντήσουμε το ψεγάδι του Μπόλονι αναφορικά με το χθεσινό ματς. Όσο η ώρα περνούσε και με δεδομένο πως ο Παναθηναϊκός δεν είχε την μπάλα στην κατοχή του, αναγκαζόταν να τρέχει περισσότερο, άρα και να κουράζεται περισσότερο, χρειαζόταν φρεσκάρισμα νωρίτερα. Για να πιέσει καλύτερα και να κρατήσει μπάλα, αλλά κυρίως για να βρει την ευκαιρία σε κόντρα επίθεση.
Ακούω πολλούς να μιλάνε για έναν Ολυμπιακό που… πάτησε τον Παναθηναϊκό, αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ναι μεν ο Ολυμπιακός έχει δική του την κατοχή σε συντριπτικά ποσοστά, πλην όμως από το 22′-23′ και την ευκαιρία του Βρουσάι, μέχρι το 65′ στο τετ α τετ του Χασάν, που βγαίνει από διπλή κόντρα, δεν έχει ούτε μια φάση της προκοπής. Η πρώτη του, δε, καλή ευκαιρία σε οργανωμένη επίθεση έρχεται μετά το 2-0: είναι η ευκαιρία του Ανδρούτσου.
Δεν ήταν ένα ματς που οι πράσινοι… κρέμονταν από τα δοκάρια και η μπάλα σφύριζε δίπλα τους. Ήταν μια σχεδόν αριστουργηματική αμυντική τακτική. Που δεν άφηνε χώρους στον αντίπαλο. Μπορεί να ξενίζει λίγο όταν μιλάμε για μια μεγάλη ομάδα, αλλά ο Παναθηναϊκός αυτής της χρονικής περιόδου αυτό μπορεί να κάνει καλά. Και είναι άκρως αποτελεσματικό. Για όσους, μάλιστα, ξεχνούν εύκολα, αρκεί να θυμίσουμε τι έχει γίνει στο Καραϊσκάκη. Ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε στο δεύτερο ημίχρονο και από τύχη και μόνο δεν ήρθε το 1-1 και ίσως και η ανατροπή.
Τα παιχνίδια και δη τα ντέρμπι δεν τα κερδίζουν οι τελικές προσπάθειες, αλλά τα γκολ. Και οι μεγάλες προσωπικότητες. Ο Παναθηναϊκός είχε σε μεγάλη βραδιά σχεδόν όλους τους παίκτες της μεσοαμυντικής του γραμμής. Ο Μαουρίσιο λειτούργησε σαν ποδοσφαιρικό… κομπιούτερ. Στις στιγμές της μεγάλης πίεσης ήταν αυτός με το πιο καθαρό μυαλό. Με τη σκέψη να βγάλει την μπάλα ορθολογικά από την περιοχή και να μην τη διώξει όπως – όπως. Σκόρερ του πρώτου γκολ, καθοριστικός σε όλη τη λειτουργία της ομάδας του σε όλο τον αγώνα.
Οι Βέλεθ και Σένκεφελντ έκαναν μακράν το καλύτερό τους παιχνίδι ως δίδυμο. Ακόμα και όταν η περιοχή γέμισε, με την ταυτόχρονη παρουσία των Χασάν – Ελ Αραμπί και στη συνέχεια των Κάιπερς – Ελ Αραμπί, οι δύο… βράχοι δεν επέτρεπαν να περάσει τίποτα. Μέσα στην αναμπουμπούλα προήλθε το γκολ του Ολυμπιακού και μοναδικό λάθος τους ήταν η φάση του 89′ που ο Μασούρας ξεχνιέται στην πλάτη, αλλά εκεί έχει ευθύνη και ο Μολό που τον έχει χάσει. Γενικά, πάντως, μονάχα ο Μασούρας δημιούργησε αληθινά προβλήματα στον Παναθηναϊκό από την ώρα που μπήκε. Ούτε ο Φορτούνης, ούτε ο Βαλμπουενά, ούτε ο Χασάν, ούτε ο Ελ Αραμπί. Ακόμα ένα πολύ σωστό διάβασμα του Λάζλο Μπόλονι απέναντι στον αντίπαλο.
Πιθανότατα, πάντως, να μη μιλούσαμε σήμερα γι’ αυτή τη νίκη αν στο τέρμα δεν ήταν και πάλι ο Διούδης. Η φάση του 89′ δεν είναι δύσκολη, διότι ο Μασούρας στέλνει την μπάλα ουσιαστικά πάνω του. Αλλά όλη του η παρουσία εμπνέει μια απίστευτη σιγουριά στους συμπαίκτες του. Σαν να τους λέει πως και λάθος να κάνουν, υπάρχει εκείνος για να το διορθώσει. Ακόμα και στη φάση του γκολ που δέχεται, πρώτα έχει κάνει μια απίστευτη επέμβαση και στην εξέλιξη της φάσης, εξουδετερωμένος πια, βλέπει τον Αραμπί να σκοράρει.
Ένας σπουδαίος τερματοφύλακας, που πρωτοστατεί πλέον παντού. Ένα παιδί που έχει γνωρίζει πολύ καλά που αγωνίζεται, έχει αίσθηση του ονόματος του Παναθηναϊκού και του αξίζει να ανήκει σε έναν Παναθηναϊκό πρωταγωνιστή και διεκδικητή του τίτλου.
