Προσπαθείς να εξηγήσεις με τη… λογική τι συνέβη στην Τρίπολη, αλλά αδυνατεί να το εμπεδώσει ο εγκέφαλος.
Είναι μερικές φορές που βλέποντας τον Παναθηναϊκό απορείς ποιος έχει καταραστεί αυτή την ομάδα και της συμβαίνουν όσα της συμβαίνουν. Αυτό που έγινε στην Τρίπολη θα πάρει χρόνια να το ξεχάσουμε. Ένα ματς που οι πράσινοι το είχαν δικό τους στο… χαλαρό, που μέχρι το 80′ δεν είχαν απειληθεί καν, που μέχρι το 84′ ήταν μπροστά με 2-0. Και δεν το πήραν επειδή δέχτηκαν γκολ στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων από τον αντίπαλο τερματοφύλακα! Ούτε σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Σε ένα παιχνίδι που οι καθυστερήσεις ήταν τέσσερα λεπτά και μέχρι το 93′ δεν είχε προκύψει άλλη καθυστέρηση, αλλά προέκυψε από τον τραυματισμό του Διούδη. Με τον τερματοφύλακα Παπαδόπουλο να φεύγει από την εστία του, τον Παναθηναϊκό να βγάζει αντεπίθεση στο 96′ με κενό τέρμα και λίγο αργότερα με τον Ιωαννίδη να μην προλαβαίνει το τετ α τετ και τελικά στιγμές μετά να έρχεται το 2-2.
Κι όλα αυτά; Σε παιχνίδι που η φυσιολογική του εξέλιξη είναι το 0-2, που παίρνει τη νίκη ο Παναθηναϊκός, φεύγει από την Τρίπολη με τρεις βαθμούς – χρυσάφι και άνετος όσον αφορά το αποτέλεσμα του ντέρμπι ΠΑΟΚ – ΑΕΚ σε λίγες ώρες. Αλλά… όχι. Αυτή η ομάδα είναι… γεννημένη για να ταλαιπωρείται. Για να μην μπορεί να ηρεμήσει και να κάνει δύο μεγάλες νίκες στη σειρά.
Όλα αυτά σε ένα ματς που ο Παναθηναϊκός το πήγε όπως έπρεπε. Είχε κλείσει καλά τους χώρους στον επικίνδυνο Αστέρα, δεν του επέτρεψε να βγάλει αντεπιθέσεις, τον πίεζε ψηλά και τον ανάγκαζε σε εύκολα λάθη στο πρώτο ημίχρονο. Δεν έκανε ευκαιρίες, αλλά σου έδινε την εντύπωση πως θα βρει 1-2 φάσεις και αν σκοράρει θα πάρει και το ματς. Όπως κι έγινε στο δεύτερο ημίχρονο.
Το σενάριο ιδανικό. Δύο γκολ σε δύο λεπτά από τον Μακέντα (απορώ γιατί ο Ιταλός ήταν αναπληρωματικός από τον Γενάρη μέχρι τα μέσα Μαρτίου) και απόλυτος έλεγχος του αγώνα. Απέναντι σε έναν αντίπαλο ακίνδυνο, οι πράσινοι όδευαν ολοταχώς για την πιο εύκολη εκτός έδρας νίκη τους στο φετινό πρωτάθλημα.
Το λάθος δεν έγινε με τη μείωση του σκορ. Συμβαίνει μια ομάδα να χαλαρώνει στο 2-0 και ο αντίπαλος να το εκμεταλλεύεται. Το λάθος έγινε από εκεί και μετά. Σαν να… υπνωτίστηκαν όλοι, άρχισαν να βγάζουν άγχος και φόβο στο παιχνίδι τους. Γύρισαν πίσω, δεν έψαξαν ένα τρίτο γκολ στην αντεπίθεση και έδωσαν την ευκαιρία στον Αστέρα να πιέσει κυρίως με στημένα. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Αστέρας κέρδισε ένα κόρνερ στο ματς και αυτό στις καθυστερήσεις, όταν ο Παναθηναϊκός ήταν κλεισμένος στο 1/3 του γηπέδου.
Και τιμωρήθηκαν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Με ένα στο 97′ από τον αντίπαλο τερματοφύλακα! Πληρώνοντας την… αυτοχειρία τους και το γεγονός πως η αντίδρασή τους μετά το 1-2 δεν ήταν αντίδραση μεγάλης ομάδας, που ψάχνει να τελειώσει μια και καλή το ματς, αλλά έδωσε δικαιώματα στον αντίπαλο να ελπίζει πως θα φτάσει στην ολική ανατροπή.
Τι αλλάζει ο ένας αντί για τρεις βαθμούς; Σε δύο εβδομάδες από σήμερα ο Παναθηναϊκός πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσει τον ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο. Διαφορετικά η υπόθεση Ευρώπη θα γίνει… βουνό.
