Ο τρόπος που ήρθε η ισοπαλία στην Τρίπολη και όχι αυτό καθεαυτό το αποτέλεσμα απέναντι τον Αστέρα, είναι για να σταυροκοπιέσαι. Να αναφωνείς για όνομα του θεού και να σκέφτεσαι ότι κάθε φορά που νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα στον Παναθηναϊκό, έρχεται κάτι αναπάντεχο που το αναιρεί και σε αναγκάζει να συνειδητοποιείς ότι τελικά δεν έχεις δει… τίποτα.
Γκολ με σεντερφορίσιο πλασέ του αντίπαλου τερματοφύλακα στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων που να καθορίζει το αποτέλεσμα συμβαίνει μία φορά τα είκοσι χρόνια κι όταν αυτό συνδυάζεται με το γεγονός ότι μέχρι το 83’ το σκορ ήταν 2-0 και η νίκη φαινόταν κλειδωμένη, τότε το χαρακίρι προκαλεί θυμηδία. Πόσω μάλλον όταν είχε σφιχταγκαλιαστεί η δυνατότητα, για πρώτη φορά τη φετινή σεζόν, να κρατήσεις την ευρωπαϊκή τύχη στα χέρια και να πιάσεις την ΑΕΚ στην τέταρτη θέση.
Οι αιτίες που ήρθαν τα πάνω-κάτω και τα δεδομένα τούμπαραν μέσα σε λιγότερο από δεκαπέντε λεπτά είναι συγκεκριμένες. Κατ’ αρχάς, το ποδόσφαιρο είναι από τη φύση του απρόβλεπτο, εξ ου και η ειδοποιός του διαφορά σε σχέση με τα άλλα αθλήματα που το καθιστά τον βασιλιά των σπορ, με τις συγκυρίες στη διάρκεια ενός αγώνα να καθορίζουν συχνά συναισθήματα και αποτελέσματα. Μια-δυο στιγμές αδράνειας αρκούν για να προκύψει… έγκλημα και η τιμωρία. Στην προκειμένη περίπτωση είναι σαφές ότι ο παραπάνω παράγοντας έπαιξε ρόλο στη διαμόρφωση του αποτελέσματος, αλλά επειδή πάντοτε στη ζωή την τύχη σου την κυνηγάς, είναι εξίσου σαφές ότι ο Παναθηναϊκός «εγκλημάτησε».
Πρωτίστως οι ποδοσφαιριστές, που δεν «έφαγαν» τη μπάλα στα τελευταία λεπτά ως όφειλαν και δεν έβγαλαν τη δέουσα νοοτροπία και προσωπικότητα που απαιτούσε η περίσταση. Ο Αστέρας «σκύλιασε» στα τελευταία λεπτά, λες και αυτός καιγόταν για το αποτέλεσμα και ο Παναθηναϊκός πελαγοδρομούσε πανικόβλητος, αν και γνώριζε άριστα την τεράστια σημασία της νίκης. Και το πλήρωσε ακριβά με το σκοτσέζικο ντους στο φινάλε.
Προφανώς απουσίαζαν παίκτες κλειδιά με νοοτροπία νικητή, όπως ο Μαουρίσιο, ο Βέλεθ, ο Κουρμπέλης και ο Σανκαρέ, τη στιγμή που οι υπόλοιποι που αγωνίζονταν και περίμενες να δείξουν χαρακτήρα, με πρώτο τον Βιγιαφάνιες, ήταν σε κακή μέρα. Αλλά το ματς ήταν απέναντι στον (μισό) Αστέρα Τρίπολης, όχι κόντρα στη Μπάγερν για να δικαιολογείται τέτοια καθίζηση και τόσο μαζική οπισθοχώρηση.
Προβληματική ήταν και η διαχείριση του ματς από τον Μπόλονι, με τις αλλαγές να γίνονται καθυστερημένα και με λανθασμένες επιλογές προσώπων. Οσοι ήρθαν από τον πάγκο, ήταν απογοητευτικοί. Σε άλλο γήπεδο. Η μισή ευθύνη συνεπώς στον Μπόλονι και η άλλη μισή δική τους. Ο Ρουμάνος προπονητής, πάντως, θα πρέπει να ξεπεράσει κάποια στιγμή και το τελευταίο του «κόλλημα». Το έκανε με τον Μακέντα, τον Βιγιαφάνιες και τον Χατζηγιοβάνη, απομένει να το κάνει και με τον Μπουζούκη. Διότι δεν έχει λογική να προτιμάς τον άπειρο Αθανασακόπουλο για να μπει αλλαγή σ’ ένα τόσο κρίσιμο ματς αντί του Μπουζούκη.
Δεν ήταν όμως ένα πράγμα που έφταιξε. Ηταν πολλά μικρά μαζί και το συνολικό αποτύπωμα, η αίσθηση ότι άπαντες επαναπαύτηκαν και περίμεναν απλώς το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή. Ετσι δεν γίνεται δουλειά. Κάθε ματς είναι πόλεμος από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο. Καμία επιστροφή στην Ευρώπη δεν θα πέσει μόνη της από τον ουρανό. Προς γνώση και συμμόρφωση.
Τα πλέι οφ μόλις ξεκίνησαν και ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Απομένουν εννέα αγωνιστικές, εννέα τελικοί. Τρία απανωτά ντέρμπι με ΠΑΟΚ (Λεωφόρο), Ολυμπιακό (Φάληρο) και ΑΕΚ (ΟΑΚΑ) για να γίνει σαφέστερη η εικόνα. Το κυρίαρχο ζητούμενο για την ομάδα είναι ασφαλώς να βγάλει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού της μέχρι το φινάλε και η ψυχρολουσία της Τρίπολης να γίνει πείσμα και πάθος. Να δώσει έναυσμα και να λειτουργήσει σαν φλόγα. Οι υπόλοιποι που ερίζουν το ευρωπαϊκό διαβατήριο, εξάλλου, είναι ξεκάθαρο ότι δεν τρομάζουν. Ούτε ο ΠΑΟΚ, πολύ περισσότερο η ΑΕΚ, ενόσω ο Αρης έχει τη σοβαρή εκκρεμότητα με την υπόθεση της πλαστογραφίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
