Αλήθεια είναι η μη λήθη. Το να μην ξεχνάς. Να θυμάσαι. Να σέβεσαι. Να αναγνωρίζεις και να τιμάς. Το παρόν έχει την τάση να σβήνει τη μνήμη και να καταστρέφει την αλήθεια. Οσο όμως η επικαιρότητα θα μεταβάλλεται διαρκώς και θα ξεφτίζει γρήγορα, τόσο η διαχρονικότητα θα αντέχει πεισματικά και θα φεγγοβολά. Γράφει για τον Γιάννη Κυράστα ο Κώστας Μανωλιουδάκης.
Ο Γιάννης Κυράστας φεγγοβολά στη γειτονιά των αγγέλων εδώ και 17 χρόνια, αλλά η διαχρονικότητα της εμβληματικής παρουσίας του στο ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό θα παραμείνει ανεπανάληπτη στο βάθος της Ιστορίας. Και θα διατηρείται ως τέτοια όσο όλοι εμείς θα θυμόμαστε και θα τιμούμε την μνήμη ενός σπάνιου ανθρώπου, ενός πολεμιστή των γηπέδων και της ζωής που αποτελεί υπόδειγμα ήθους και ανδρείας προς όλους. Μικρούς και μεγάλους. Ενός ανεπανάληπτου ποδοσφαιριστή που απέδειξε ότι ένας αμυντικός δεν είναι μόνο για να διώχνει και να κλοτσάει τη μπάλα και τους αντιπάλους του, αλλά δύναται να ερωτοτροπεί μαζί της και να εξορμά με θράσος προς τα μπροστά λες και είναι «δεκάρι». Ενός ανεπανάληπτου προπονητή που πιστοποίησε ότι μπορεί κι ένας Ελληνας να παρουσιάσει ένα αξιοθαύμαστο σύνολο στο χορτάρι και να είναι πολύ μπροστά από την εποχή του.
Ο πεισματάρης Κυράστας δεν κώλωσε πουθενά. Ούτε σε «παράγκες» και διαιτητικές αλητείες, ούτε στην εσωτερική χλεύη και απαξίωση που προγονικά ταλαιπωρεί το λαό μας. Τα «λευκή πετσέτα» όταν ανέλαβε και τα «κυρ Γιάννη καλό ψάρεμα», οι ειρωνείες και η απαξίωση, τον πείσμωσαν. Εδώ δεν κώλωσε στα ευρωπαϊκά μεγαθήρια και την «παράγκα», εκεί θα κώλωνε; Το ματς με τη μεγάλη Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, πρωτοπόρο του ισπανικού πρωταθλήματος, των Τζαλμίνια, Μακάι, Φλάβιο Κονσεϊσάο, Φραν, Βίκτορ, Μάουρο Σίλβα, Ντονάτο, Παουλέτα και Βαλερόν, είναι απ’ αυτά που δεν θα διαγραφούν ποτέ από το σκληρό δίσκο των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων. Τέτοιο ποδοσφαιρικό ισοπέδωμα, τόση απόλυτη κυριαρχία απέναντι σε αντίπαλο κορυφαίο επιπέδου από ελληνική ομάδα, δεν ξεχνιέται με τίποτα.
Οι φίλοι του τριφυλλιού δεν έτριβαν όμως απλώς τα μάτια τους, αλλά τραβούσαν και τα μαλλιά τους από τις αναρίθμητες χαμένες ευκαιρίες. Το σφυροκόπημα της αντίπαλης εστίας ήταν ασταμάτητο και ανηλεές, το εξαντλητικό πρέσινγκ σε όλο το γήπεδο «έπνιξε» από το 1’ έως το 90’ τους Ισπανούς. Η μπάλα όμως δεν «έλεγε» να μπει με τίποτα μέσα. Με τον Βαζέχα στην εξέδρα τραυματία και τον Καμερουνέζο γκολκίπερ Ζακ Σονγκό να κάνει το ματς της ζωής του και να γλιτώνει με μόνο ένα γκολ από το πέναλτι του Ασάνοβιτς στο 76’. Προφανώς και δεν ήταν το μοναδικό ματς που έβγαλε μάτια ο Παναθηναϊκός επί εποχής Κυράστα, ήταν όμως το πιο ενδεικτικό για το τι εστί «ομάδα Κυράστα».
Το ποδοσφαιρικό μοντέλο που οραματίστηκε, όπως έλεγε, είναι το ολλανδικό. Διότι όλες οι ομάδες της ακαδημίας εφαρμόζουν το σύστημα της πρώτης ομάδας. «Το μαθαίνουν τέλεια και όταν έρθει η ώρα να φορέσουν τη φανέλα των μεγάλων είναι πανέτοιμοι, δεν χρειάζονται χρόνο προσαρμογής. Πρέπει να παρακολουθούμε από κοντά την πορεία των πιτσιρικάδων και να εφαρμόσουμε το ίδιο σύστημα με την πρώτη ομάδα, αλλά δεν είναι και πολύ εύκολο. Είναι πολύ σπουδαίο για μία ομάδα να έχει από την πιο μικρή ηλικία μέχρι και την πρώτη ομάδα ενιαία φιλοσοφία. Στην Ολλανδία όταν προσλαμβάνουν έναν προπονητή του λένε «έχουμε αυτό το σύστημα και αυτήν τη φιλοσοφία» και εναρμονίζεται εκείνος με τη φιλοσοφία της ομάδας, όχι η ομάδα με τη δική του».
Η φιλοσοφία και οι αξίες του Γιάννη Κυράστα ήταν ξεκάθαρες. Στο χορτάρι και στην ίδια του τη ζωή. Του έκλεψαν τον ιδρώτα πιο ξεδιάντροπα από κάθε άλλον στην ιστορία. Αλλά, «θα πεθάνουμε για αυτούς τους αλήτες; Όχι ρε, δεν θα πεθάνουμε! Θα κάτσουμε και θα πολεμήσουμε!».
