Η μία «αυτοκτονία» έρχεται μετά την άλλη. Η αγωνιστική εικόνα θλιβερή. Ανύπαρκτο σχέδιο σε φάση ανάπτυξης, μηδενική κίνηση χωρίς τη μπάλα, τραγικές αποστάσεις. Ένας… αιώνας για να φτάσει η μπάλα στο επιθετικό τρίτο. Η δε εξωαγωνιστική/διοικητική προστασία μοιάζει με κακόγουστο ανέκδοτο.
Ακόμα κι έτσι όμως, το τρένο της Ευρώπης σφυρίζει την Κυριακή για τελευταία φορά. Μέχρι την επόμενη; Γιατί όχι. Ο Παναθηναϊκός δεν βλέπεται ποδοσφαιρικά, αλλά το ίδιο ισχύει και με την ΑΕΚ. Στους τυφλούς, ο μονόφθαλμος. Ο λιγότερο κακός θα κόψει πρώτος το νήμα.
Για την ακρίβεια ο Παναθηναϊκός δεν είναι απλώς «ζωντανός» από μαθηματικής πλευράς, αλλά έχει και το πλεονέκτημα να ορίζει ο ίδιος την τύχη του, δίχως να ενδιαφέρεται καν για τα αποτελέσματα των άλλων. Αυτό που χρειάζεται είναι να κάνει το «τρία στα τρία» στα ισάριθμα ματς που απομένουν μέχρι την ολοκλήρωση των πλέι οφ του πρωταθλήματος.
Αρχής γενομένης από το κυριακάτικο ντέρμπι με την ΑΕΚ, με την οποία τον χωρίζουν τρεις βαθμοί. Η νίκη αποτελεί μονόδρομο, το ντέρμπι της Λεωφόρου είναι «ο θάνατός σου η ζωή μου» και σε περίπτωση ήττας το τριφύλλι αποχαιρετά, οριστικά πια, κάθε ελπίδα.
Αν όμως νικήσει την ΑΕΚ θα σκαρφαλώσει στην τέταρτη θέση, υπερτερώντας της Ένωσης στην ισοβαθμία. Ακολουθούν τα ματς με τον Άρη στο «Κλ. Βικελίδης» και τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο, τα οποία θα πρέπει να κερδίσει. Ειδάλλως θα χρειάζεται ίδιους βαθμούς με την ΑΕΚ, η οποία τις δύο τελευταίες αγωνιστικές θα παίξουν στην Τρίπολη με τον Αστέρα και την τελευταία αγωνιστική στο ΟΑΚΑ με τον Άρη, που μόνο σίγουρο δεν είναι ότι θα είναι αδιάφορος βαθμολογικά.
Αυτά όμως είναι μαθηματικά και θεωρητικοί υπολογισμοί. Στο παρόν, στο σήμερα, παραμένουμε στο ίδιο έργο θεατές. Και μόνο το γεγονός ότι η ομάδα έχει απωλέσει τέσσερις ολόκληρους πόντους στα πλέι οφ απ’ τον βαθμολογικά αδιάφορο Αστέρα Τρίπολης, τον οποίο δεν έχει καταφέρει να νικήσει ούτε μία φορά τη φετινή αγωνιστική περίοδο σε συνολικά τέσσερις αναμετρήσεις, φτάνει και περισσεύει για του λόγου το αληθές.
Το πρώτο ματς στην Τρίπολη προέκυψε η παγκόσμια αποκλειστικότητα τις ισοφάρισης στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων από τον αντίπαλο τερματοφύλακα κι ενώ το σκορ ήταν στο 2-0 έως το 84’. Την Τετάρτη στη Λεωφόρο έχασε τρεις αδιανόητες ευκαιρίες για χάι λάιτ. Μία με τον Χουάνκαρ στο 64’ να στέλνει τη μπάλα στην εξέδρα από το ύψος του πέναλτι, άλλη μία με τον Καρλίτος να μην την σπρώχνει στα δίχτυα όντας στους τριάντα πόντους απ’ τη γραμμή της εστίας και μία τρίτη με τον Σανκαρέ να πλασάρει στο δοκάρι στο 90’, με όλο το τέρμα «ανοιχτό» μπροστά του.
Σε ματς ζωής ή θανάτου, οι επαναλαμβανόμενες τάσεις αυτοχειρίας σε καθιστούν άξιο της μοίρας σου. Ένα ακόμη μάθημα που εμπέδωσε ο Παναθηναϊκός είναι ότι παρασκηνιακά είναι εντελώς απροστάτευτος και κάθε διαιτησία στα πλέι οφ είναι του τύπου «πού σε πονεί και πού σε σφάζει». Χωρίς έλεος.
Τη σκυτάλη τούτη τη φορά πήρε ένας απίθανος Γκορτσίλας του συνδέσμου Μακεδονίας, που είχε κορυφαία ανακάλυψη τον καταλογισμό πέναλτι σε θεματικό πέσιμο του Μπαράλες από μαρκάρισμα του Πούγγουρα στο 38’. Παρότι ο VAR του υπέδειξε να ξαναδεί τη φάση, ο ίδιος διατήρησε την αδιανόητη απόφασή του και ο Μπαράλες έβαλε τον Αστέρα μπροστά στο σκορ (1-2). Στο δε πέναλτι της ισοφάρισης του Παναθηναϊκού (2-2) δεν είδε το καθαρό χέρι του Σουάρεθ μετά τη σέντρα του Μολό και χρειάστηκε εκ νέου το VAR για να δείξει εν τέλει την ξεκάθαρη παράβαση.
Ένα ακόμη «χειρουργείο» μετά απ’ αυτά του Κροάτη Ιβάν Μπέμπεκ στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο, του Εσθονού Κρίστο Tόβερ στο ματς με τον Άρη στη Λεωφόρο και του Φινλανδού Ματίας Γκεστράνιους στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Η διοίκηση πετάει χαρταετό και το ντέρμπι με την ΑΕΚ είναι στο μάξιμουμ της επικινδυνότητας.
