Η κλεψύδρα έχει αδειάσει. Υπομονή δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Ο κόσμος βρίσκεται δικαίως στα κάγκελα και ξεσπάει εναντίον δικαίων και αδίκων. Ο Παναθηναϊκός συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο. Ενας ακόμα διασυρμός με υπογραφή Αλαφούζου προστέθηκε στους ήδη υπάρχοντες. Το βαρέλι μοιάζει να μην έχει πάτο αν και πάντοτε στη ζωή θα υπάρχουν και χειρότερα. Δέκα χρόνια είναι πάρα πολλά για να κηλιδώνεται το ιστορικό εύρος του Παναθηναϊκού και η απελπισία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη από την παντελή έλλειψη οράματος.
Μία απελπισία που γίνεται οργή από τη στιγμή που δεν μπορείς να περιμένεις βάσιμα ότι θα αλλάξει κάτι όσο υπάρχει η συγκεκριμένη ιδιοκτησία. Πώς να το περιμένεις και ποια ελπίδα να έχεις, όταν σχεδόν κάθε χρόνο γίνονται τα ίδια ή ακόμα χειρότερα «εγκληματικά» λάθη. Οταν η μία παράλογη και ακατανόητη ποδοσφαιρικά επιλογή διαδέχεται την άλλη.
Ποιο όραμα να δώσεις και ποιος να σε εμπιστευτεί όταν έχει δείξει τα προηγούμενα χρόνια ότι είσαι αναξιόπιστος και αλλάζεις απόψεις, συμμαχίες και συμπεριφορές σαν τα πουκάμισα.
Στο ντέρμπι της ντροπής με τον Ολυμπιακό και την κατάμαυρη σελίδα που γράφτηκε στη Λεωφόρο, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για κανέναν. Από δικαιολογίες χορτάσαμε. Κουράστηκε ο κόσμος και κανείς δεν αντέχει να χαϊδεύει τα αυτιά κανενός όπως κι αν λέγεται. Για να είσαι παίκτης του Παναθηναϊκού και να φοράς την πράσινη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος πρέπει να έχεις άντερα και προσωπικότητα. Να το λέει η καρδιά σου. Να καταθέτεις τη ψυχή σου και να έχεις επίγνωση σε ποια ομάδα αγωνίζεσαι. Κι όχι να γκρινιάζεις μονίμως και να δείχνεις με το δάχτυλο τους άλλους για να αποποιηθείς τις ευθύνες, ούτε έχεις κάνει σημαία την απειθαρχία και να κρύβεσαι πίσω από τα «εγκλήματα» της διοίκησης, γνωρίζοντας ότι αυτή θα είναι δικαίως στο απόσπασμα. Ουδείς παίκτης του Παναθηναϊκού έχει το δικαίωμα να εξαιρεί τον εαυτό του από τη φετινή αποτυχία ούτε να κρύβεται πίσω από κανέναν.
Στη θεωρία για τους παίκτες, ο άσωτος Μπόλονι υπήρξε η βασική πηγή του κακού και από τη στιγμή που απολύθηκε υποτίθεται ότι θα έτρωγαν σίδερα. Στην πράξη, αντί για σίδερα έφαγαν δύο γκολ σε δώδεκα λεπτά κι έχασαν ένα πέναλτι, ενώ το πρώτο φάουλ αντίδρασης έγινε στο 31’.
Η ομάδα τερμάτισε τελευταία στα πλέι οφ, μη έχοντας κατακτήσει τη νίκη μετά από οκτώ συνεχόμενα ματς γεγονός που έχει να συμβεί εδώ και σαράντα χρόνια. Νίκησαν τον Ολυμπιακό στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος και έκαναν λες και κατέκτησαν το πρωτάθλημα, λες και ανήκουν σε καμία ομάδα μικρότερου βεληνεκούς. Ζήταγαν «μπόνους», γλέντησαν στα αποδυτήρια και κατέβασαν ρολά. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά απ’ τη συγκεκριμένη νίκη επανήλθε η κατρακύλα.
Οι αποφάσεις για τη νέα σεζόν όσον αφορά το έμψυχο δυναμικό πρέπει να συμπεριλαμβάνουν τόσο το κομμάτι της νοοτροπίας, όσο και αυτό του ψυχικού σθένους. Πόσω μάλλον όταν από ποιοτικής πλευράς η πλειονότητα των παικτών σε κανονικές συνθήκες δεν θα περνούσαν ούτε έξω απ’ τη Λεωφόρο.
