*Σε χθεσινοβραδινή συζήτηση με φίλους διαφόρων οπαδικών προτιμήσεων, μετά τον τελικό Κυπέλλου, η κουβέντα πήγε στον Παναθηναϊκό και τα όσα έχουν συμβεί στο κλαμπ. Κοινή διαπίστωση των περισσοτέρων ήταν ότι πρόκειται για μια ομάδα που βρίσκεται στην απόλυτη ανυποληψία. Μάλιστα, κανείς τους δεν μπορούσε να βάλει στο μυαλό του πως αυτός ο Σύλλογος θα σηκωθεί, θα σταθεί στα πόδια του, θα ξαναγίνει μεγάλος και θα είναι πάλι ο βασικός αντίπαλος του Ολυμπιακού σε κάθε επίπεδο (πρωτάθλημα, Κύπελλο κλπ). Ορισμένοι εξ’ αυτών, μάλιστα, είχαν στο ύφος τους μια λύπη ή ακόμη και χλεύη για τον Παναθηναϊκό, θεωρώντας ότι έχει τελειώσει και ότι το δίπολο Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ είναι αυτό που θα πρωταγωνιστεί και τα επόμενα χρόνια, έχοντας την ΑΕΚ από τρίτη δύναμη και τον Άρη να κάνει κάποια ξεσπάσματα.
*Ολα τα παραπάνω λέγονται, γράφονται και ακούγονται εδώ και καιρό. Είτε στα στέκια φιλάθλων, είτε σε διαδικτυακά γκρουπάκια. Δεν είναι κάτι καινούριο. Ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που είναι λίγοι αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι μπορεί να επιστρέψει στα… κανονικά του. Τι κι αν έχουν περάσει κι άλλα κλαμπ κρίσεις ετών (πέτρινα χρόνια Ολυμπιακού, υποβιβασμός και απαξίωση της ΑΕΚ κλπ); Είναι τέτοιο το κλίμα στο τριφύλλι και τόσες πολλές οι συνεχόμενες αστοχίες, που ακόμη κι ο πιο αισιόδοξος οπαδός του προβληματίζεται για το “σήμερα”, αλλά και το “αύριο”. Δικαιολογημένα…
*Αρχικά, να τονίσουμε ξανά το αυτονόητο. Οι ευθύνες βαραίνουν, κατά κύριο λόγο, τον Γιάννη Αλαφούζο. Όχι μόνο αυτόν. Δεν πρέπει και οι υπόλοιποι (τεχνικοί διευθυντές, ποδοσφαιριστές κλπ) να βγαίνουν εκτός κάδρου, διότι θα πάμε με αυτόν τον τρόπο σε άλλα επίπεδα, αυτά του λαϊκισμού. Εδώ δεν είμαστε για να χαϊδεύουμε αυτά. Ωστόσο, ο ιδιοκτήτης είναι αυτός που έχει την κυριότερη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση και ο ίδιος θα πρέπει να το… γυρίζει, αν και εφόσον μπορεί. Πάμε παρακάτω…
*Για να λύσεις ένα πρόβλημα, θα πρέπει πρώτα να το εντοπίσεις. Να καταλάβεις τι δεν πάει καλά και να προχωρήσεις στο επόμενο βήμα. Να κοιταχτείς στον καθρέφτη, να δεις την ταλαιπωρία και να βρεις τον τρόπο για να την ξεπεράσεις. Στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό έχουν γίνει τόσα πολλά τα τελευταία χρόνια, που δεν είναι μόνο ένα το… στραβό. Είναι πολλά. Ή καλύτερα, μαζεύτηκαν πολλά. Γι αυτό και φτάσαμε στην τωρινή κατάσταση. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι τι πρέπει να γίνει από εδώ και στο εξής και τι στόχους οφείλει να βάζει η διοίκηση.
*Σε ό, τι έχει να κάνει με το δεύτερο, τα πράγματα είναι απλά. Ο Παναθηναϊκός από εδώ και πέρα είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να βάλει τις βάσεις για να μπει στη διαδικασία πρωταθλητισμού. Τα “ψέματα” τελείωσαν. Τέλος και οι μεταβατικές σεζόν, τα πολλά χρέη, η απαγόρευση μεταγραφών, οι ευρωπαϊκές τιμωρίες. Αυτά πέρασαν. Συνεπώς, δεν μπορεί ο Παναθηναϊκός να στοχεύει σε διεκδίκηση ευρωπαϊκού εισιτηρίου. Η ομάδα μίκρυνε και πρέπει να μεγαλώσει. Αυτά δεν μπορούν να συμβούν αμέσως. Οφείλουν, όμως, όλοι στο κλαμπ να βάλουν τις βάζεις για να συμβεί κάτι τέτοιο. Να αρχίσει ο Παναθηναϊκός να κοιτάζει προς τα πάνω, να διεκδικεί τίτλους, να κερδίσει ξανά τον σεβασμό όλων και φυσικά να ξαναφέρει δίπλα του τον κόσμο.
*Το ερώτημα είναι “ωραία αυτά, αλλά πως θα γίνουν;”. Σαφώς και δε θα γίνουν με όλα όσα έχουμε δει. Με συνεχείς αλλαγές πλάνων και μοντέλων, με παίκτες μέτριους, με ρόστερ σε μεγάλο βαθμό χαμηλού επιπέδου, με νοοτροπία “έλα μωρέ δεν έγινε και τίποτα”, με ερασιτεχνισμούς και με φιλοσοφία τεταρτοπέμπτης ομάδας. Αυτά πρέπει να τελειώσουν χθες!
*Το ρόστερ είναι αναγκαίο να αναβαθμιστεί. Να γίνει “ξεσκαρτάρισμα” (εδώ είναι τα δύσκολα…) ιδανικά με πωλήσεις, να αποκτηθούν 6-7 παίκτες που θα ανεβάσουν το επίπεδο, αλλά και θα βάλουν περισσότερη προσωπικότητα στα αποδυτήρια. Να προσληφθεί ένας προπονητής που θα στηριχθεί για να βάλει τη σφραγίδα του για την επόμενη μέρα. Αυτά είναι πράγματα που πρέπει να συμβούν, αλλά δεν αρκούν.
*Απαιτείται αλλαγή σε κάθε επίπεδο λειτουργίας της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Μια ΠΑΕ που πρέπει να βάλει ξανά τη νοοτροπία μεγάλου κλαμπ. Με στελέχωση σωστή, με τη νέα είσοδο ανθρώπων (έγιναν κάποια πρώτα πράγματα, αλλά θα έρθουν κι άλλα) οι οποίοι θα βοηθήσουν σε αυτό. Απαιτείται, επίσης, και βελτίωση των εγκαταστάσεων, όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο. Σε αυτό το τελευταίο έχουν ήδη γίνει βήματα, ωστόσο υπάρχουν αρκετά ακόμα για να συμβεί αυτό το οποίο θέλουν όλοι για ένα μέρος στο οποίοι οι ποδοσφαιριστές βρίσκονται καθημερινά με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Επίσης, πρέπει να συνεχιστεί η δουλειά στην ακαδημία, κάτι το οποίο, φυσικά, ο Παναθηναϊκός κάνει εδώ και πολλά χρόνια με τα πάνω και τα κάτω.
*Κάτι, επίσης, πολύ σημαντικό, πέρα από τα… πρακτικά κομμάτια είναι το όραμα και η στόχευση για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Τι θέλει η ομάδα, πως και με ποιον τρόπο; Μπορεί να ζεστάνει ξανά τον κόσμο; Μπορεί να γίνει… κανονικός Παναθηναϊκός; Μπορεί να προχωρήσει σε αλλαγή σελίδας για τη διεκδίκηση τίτλων και τις ευρωπαϊκές πορείες; Ολα αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα στο σημερινό ποδόσφαιρο. Δεν είναι, όμως, και ακατόρθωτα. Αρκεί να ξέρεις ποια είναι η ταυτότητά σου, την οποία έχεις χάσει και οφείλεις να ξαναβρείς. Αρκεί να γνωρίζεις την ποδοσφαιρική λογική και τις “ανάγκες” μιας τεράστιας ομάδας όπως είναι ο Παναθηναϊκός, αλλά και του κόσμου του. Ενός κόσμου που τα τελευταία χρόνια είναι άδειος. Νεκρός! Και ψάχνει από κάπου να ζωντανέψει ξανά. Ο ίδιος ο ιδιοκτήτης είναι ο πρώτος που πρέπει όλα αυτά να τα δει, να τα διορθώσει και να προχωρήσει η ΠΑΕ σε μια νέα μέρα Παναθηναϊκής κανονικότητας.
Υ.Γ: Για τη συνέντευξη του Μάρκου Δρακωτού στην ΕΡΤ, δεν έχουμε να πούμε πολλά. Ο άνθρωπος είπε κάποια πράγματα, τα οποία, ομως, γνωρίζαμε. Δε μάθαμε ποιους εκπροσωπεί για παράδειγμα. Το αν θα γίνει κάτι, δεν το γνωρίζει κανείς. Ας περιμένουμε τις εξελίξεις, αν και εφόσον προκύψουν. Σοφότεροι, πάντως, δε γίναμε.
