Το όραμα του Παύλου Γιαννακόπουλου για τον Παναθηναϊκό είχε «τρυπήσει» από νωρίς τα στεγανά της ελληνικής πραγματικότητας, με τον ίδιο να αποδεικνύει πολλάκις, στο διάστημα όπου είχε το κουμάντο της «πράσινης» ΚΑΕ, ότι δεν το είχε σε τίποτα να μπει σε διαδικασία οικονομικών υπερβάσεων, για να δει το τριφύλλι ψηλά. Ο απολογισμός της θητείας του, μαρτυρά την επιτυχημένη πορεία του: 29 τρόπαια και δεκάδες μεταγραφικά μπαμ (Γκάλης, Ουίλκινς, Σκοτ, Μποντιρόγκα), αλλά και κινήσεις που αποτέλεσαν επένδυση για το μέλλον (Αλβέρτης, Διαμαντίδης, Τσαρτσαρής).
Η δίψα του Παύλου Γιαννακόπουλου για το «χτίσιμο» ενός γιγαντιαίου Παναθηναϊκού είχε φανεί από τα πρώτα χρόνια της θητείας του. Σε συνάντηση που είχε το 1987 με τον τότε προπονητή της ομάδας, Ρίτσαρντ Ντουξάιρ, του έδωσε την εξής εντολή: «Θέλω ένα μεγάλο όνομα από το ΝΒΑ», δίχως ωστόσο να μπορεί να θυμηθεί άμεσα το ποιος είναι. Αφού πέρασε λίγη ώρα, με τους δύο άνδρες να προσπαθούν να βρουν τον «εκλεκτό», ο Παύλος Γιαννακόπουλος άρχισε να ψελλίζει: «Μα… Ματζ…».
Τότε, ο Ντουξάιρ γούρλωσε τα μάτια και απάντησε: «Μη μου πεις ότι εννοείς τον Μάτζικ Τζόνσον;» για να λάβει την απάντηση που… σίγουρα δεν περίμενε: «Ναι μπράβο, αυτόν». Στα λεπτά που ακολούθησαν, ο Ντουξάιρ προσπάθησε να εξηγήσει στον Παύλο Γιαννακόπουλο ότι για να έρθει ο Μάτζικ στην Α1 θα πρέπει να δαπανηθούν τόσα χρήματα και να πουληθεί η μισή ΒΙΑΝΕΞ. Κάπως έτσι, κατάφερε να πείσει τους Παύλο και Θανάση, οι οποίοι σταμάτησαν να σκέφτονται την εν λόγω προοπτική.
Έξι χρόνια μετά από την κουβέντα για τον Μάτζικ Τζόνσον και έναν χρόνο μετά από το μεγάλο «μπαμ» με την υπογραφή του Νίκου Γκάλη, ο Παναθηναϊκός έφτασε ένα βήμα κοντά σε μια κίνηση τεράστιας δυναμικής. Λίγο πριν από την είσοδο του καλοκαιριού του 1993, ο Ντράζεν Πέτροβιτς βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις με τον Παναθηναϊκό. Όμως η ρημάδα η μοίρα δεν θέλησε να γίνει η μεταγραφή. Εμπόδιο δεν στάθηκε κάποια άλλη ομάδα, ούτε η αλλαγή άποψης του παίκτη, αλλά ο θάνατος.
Στις 7 Ιουνίου του 1993, η είδηση του θανάτου του Ντράζεν «παγώνει» όλον τον κόσμο, όπως και τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Ποια ήταν η αντίδρασή του στο άκουσμα του μοιραίου; Στο βιβλίο των Marjan Crnogaj και Vlado Radicevic «Τα χρόνια του Δράκου», φιλοξενείται η μαρτυρία του άλλοτε τεχνικού διευθυντή της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, Τάσου Στεφάνου (έφυγε από τη ζωή τον Δεκέμβρη του 2017):
«Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Χτύπησε στις 7:15 το τηλέφωνο μου και είναι ο κ. Παύλος. «Τον χάσαμε Τάσο» μου λέει, δεν κατάλαβα τι εννοούσε. «Μα του λέω, ποιον χάσαμε» και μου απαντά: «Τον Ντράζεν». «Μα μου έχεις πει ότι έχουμε τόσο προφορική συμφωνία μαζί του, όσο και ένα γραπτό προσύμφωνο το οποίο έχεις στη τσέπη σου;». «Τράκαρε με το αυτοκίνητο σήμερα το πρωί και σκοτώθηκε», μου απάντησε. «Κοκάλωσα. Δεν ήξερα τι να πω. Ο πρόεδρος έκλαιγε επί δεκαπέντε λεπτά»…
Στη θητεία του Παύλου Γιαννακόπουλου, ο Παναθηναϊκός συνδέθηκε με αρκετούς παικταράδες. Άλλους τους απέκτησε (Γκάλης, Βράνκοβιτς, Ντομινίκ, Σκοτ, Σάλει, Ράτζα, Μποντίρογκα, Ρέμπρατσα, Γιασικεβίτσιους), ενώ κάποιοι δεν έμελλε να κάνουν το δρομολόγιο για την Αθήνα, όπως ο Ντράζεν αλλά και ο Τσάρλς Μπάρκλεϊ, ο οποίος ακουγόταν έντονα το καλοκαίρι του 1998. Αυτό που μένει, είναι ότι ο Παύλος Γιαννακόπουλος, είτε με ουτοπικό και συναισθηματικό τρόπο (όπως στην περίπτωση του Μάτζικ) και αργότερα κυρίως με ρεαλιστικές και δυναμικές κινήσεις, προσπαθούσε να ντύσει στα πράσινα τους καλύτερους.
Γιατί για τον ίδιο, ο μεγαλύτερος σύλλογος της Ελλάδας, της Ευρώπης, του δικού του (και του δικού μας) κόσμου, δεν συμβιβαζόταν με τίποτε λιγότερο από το καλύτερο!
