Από την εποχή του Λουτσιάν, του Έκι και αργότερα του «Σέμπα»

Δεν βρίσκεις εύκολα παίκτη που να μπορεί να ξεσηκώσει την εξέδρα. Ανεξάρτητα από το αν τελικά κάποιοι ποδοσφαιριστές προσφέρουν ουσιαστικά σε μια ομάδα, μπορούν να αφήσουν το στίγμα τους επειδή έφεραν στο γήπεδο ποδοσφαιρική μαγεία.

Εκείνο το… jogo bonito που λένε στη Βραζιλία. Τα ζογκλερικά, που πάντα αρέσουν στην εξέδρα, σε οποιαδήποτε εξέδρα. Ποτέ κανείς δεν λέει όχι σε μερικές στιγμές ποδοσφαιρικής αλητείας.

Ο Λουτσιάν Σανμαρτεάν υπήρξε ένας ποδοσφαιριστής που μπορούσε να κάνει την μπάλα… κομπολόι. Μπορούσε να περάσει οποιονδήποτε αμυντικό είχε μπροστά του, μπορούσε να εκτελέσει αποτελεσματικά, μπορούσε να σπριντάρει την ώρα που ντρίπλαρε, να παίξει κάθετα, να κουβαλήσει, να εκτελέσει στημένα, να δει γήπεδο. Ήταν ένας υπέροχος ποδοσφαιριστής.

Δεν πρόσφερε στον Παναθηναϊκό όλα όσα θα μπορούσε βάσει της αξίας του. Δεν πρόσφερε σε καμία ομάδα όλα όσα θα μπορούσε. Και οι λόγοι ήταν δύο: ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόταν και οι τραυματισμοί του. Τα πόδια του ήταν θαυματουργά μεν, πλήν όμως εντελώς «γυάλινα». Όμως δεν υπάρχει οπαδός του Παναθηναϊκού που να μη θυμάται τον Λουτσιάν και να μην λέει πόσο απολαυστικός ήταν όταν αγωνιζόταν. Ούτε ένας. Ο Σανμαρτεάν, μάλιστα, είχε γίνει… ανέκδοτο το καλοκαίρι που είχε έρθει στον Παναθηναϊκό.

Ήταν ένα καλοκαίρι που ο Βαρδινογιάννης θα έφερνε ένα μεγάλο όνομα για «δεκάρι». Και τελικά έφερε τον Ρουμάνο. Ένα καλοκαίρι μετά τη Ριζούπολη, με τον κόσμο στα… κάγκελα. Κόντεψε να πάει στο τρελάδικο ο κόσμος στο άκουσμα του ονόματος «Σανμαρτεάν», αλλά από το πρώτο κιόλας φιλικό στη Λεωφόρο με μια λόμπα που έγινε γκολ καταλάβαμε πόσα καντάρια μπάλα ήξερε.

Εκείνος ο παίκτης, ο Λουτσιάν, ξεσήκωνε την εξέδρα. Σήκωνε τη Λεωφόρο στο πόδι. Λίγους μήνες μετά ο Παναθηναϊκός έφερε και τον Έκι Γκονζάλες. Έναν ακόμα… ζογκλέρ. Ποιος να ξεχάσει την ποδοσφαιρική του παράσταση απέναντι στην Άρσεναλ; Ποιος να ξεχάσει το παιχνίδι του στον τελικό Κυπέλλου στη Νέα Σμύρνη με τον Ολυμπιακό; Ένας Αργεντινός με… αλήτικο στυλ, παίζοντας με την κάλτσα χαμηλά, που έκανε την εξέδρα να παραληρεί.

Και μερικά χρόνια αργότερα ένας άλλος Αργεντινός. Διαφορετικού στυλ. Με μακρύ μαλλί, ψηλός, με διασκελισμό… αλόγου, με καταπληκτική επαφή με τα δίχτυα μέσα ή έξω από την περιοχή. Παίκτης που είχε παίξει στον Ολυμπιακό κιόλας, που γνώριζε δηλαδή καλά ο κόσμος τι μπορούσε να κάνει και αποτελούσε και επίδειξη δύναμης της τότε διοίκησης του Παναθηναϊκού, η οποία τον είχε αγοράσει από τη Λίβερπουλ. Είχε ενθουσιάσει τον κόσμο πριν καλά – καλά φορέσει την πράσινη φανέλα και τον… απογείωσε όταν μπήκε στο γήπεδο.

Βασικός στέλεχος στο νταμπλ του 2010, σκόρερ στον τελικό Κυπέλλου με τον Άρη με μια γκολάρα και έναν πανηγυρισμό μέσα στην… κ@@@α. Ακόμα και όταν έφυγε ο Σισέ, στην ομαδάρα που δημιούργησε ο Ζεσουάλδο Φερέιρα, ο Λέτο παίζοντας σαν φορ είχε διαλύσει τα στατιστικά. Μέχρι που του διαλύθηκε το πόδι και αποτέλεσε επί της ουσίας εκείνος ο τραυματισμός το τέλος ενός υπέροχου ποδοσφαιριστή.

Ο Λέτο ήταν ο τελευταίος αληθινός… ζογκλέρ που φόρεσε τη φανέλα με το τριφύλλι. Πέρασαν πολλοί την τελευταία δεκαετία, αλλά κανείς δεν κατάφερε αληθινά να σηκώσει τον κόσμο στο πόδι. Το έκανε ο Βιτάλ το βράδυ του Σαββάτου.

Σανμαρτεάν, Γκονζάλες και Λέτο στέφθηκαν πρωταθλητές και κυπελλούχοι με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Ο Βιτάλ;