Ο Κώστας Μανωλιουδάκης γράφει για τρεις παίκτες που ξεχώρισαν στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και το πόσο σημαντική είναι η παράμετρος προπονητής και οι ποδοσφαιρικές αρχές που βάζει για την ανάδειξή τους.
Εάν πριν από την έναρξη του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στον Πειραιά, έλεγε κανείς ότι ο Παναθηναϊκός θα κατάφερνε να μείνει όρθιος και να κρατήσει το μηδέν στην άμυνά του με τόσα προβλήματα μαζεμένα, έχοντας στην πρώτη γραμμή των διακριθέντων τον Σάρλια και τον Σάντσες, θα τον περίμενε πιθανότατα κάποιος κύριος με άσπρη ποδιά…
Για τον Μπρινιόλι υπήρχε θεωρητικά η προσδοκία ότι θα αντεπεξέλθει, ενώ για τον Ρούμπεν Πέρεθ τα ποσοστά αισιοδοξίας ήταν μάλλον μοιρασμένα.
Οι παραπάνω ποδοσφαιριστές, μαζί με τον Αλεξανδρόπουλο και τον Πούγγουρα, άπαντες αμυντικοί και μέσοι με ανασταλτικούς κυρίως ρόλους, ξεχώρισαν περισσότερο από τους υπόλοιπους πράσινους σε επίπεδο προσώπων, γεγονός που πιστοποιείται από τις ελάχιστες υποσχόμενες ευκαιρίες της ομάδας του Πειραιά και από το απαραβίαστο της εστίας του τριφυλλιού.
Το ηθικό δίδαγμα ωστόσο αφορά κυρίως τρεις εξ αυτών, ενώ η κοινή συνισταμένη σχετίζεται με τον προπονητή, Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Ας ξεκινήσουμε από τον Σάρλια. Βρέθηκε με το καλησπέρα στο… απόσπασμα μετά την πρώτη του ολιγόλεπτη παρουσία εξαιτίας μίας χοντρής γκέλας στο ντεμπούτο του, παρότι δεν είχε κάνει προετοιμασία και είχε ελάχιστες ημέρες παρουσίας στην ομάδα, προερχόμενος από έναν σύλλογο που πάλευε για την παραμονή του στην Τουρκία. Τα προβλήματα που υπήρχαν στο κέντρο της άμυνας τον έφεραν πρόωρα στο αρχικό σχήμα και μετά την κακή του εμφάνιση στο ματς με τον ΠΑΣ Γιάννινα, όπου είχε σοβαρά θέματα με τις βαθιές μπαλιές προς τον Περέα και την αναχαίτιση του Κολομβιανού, έμοιαζε να έχει καεί στη συνείδηση της πλειονότητας του κόσμου.
Ερωτήματα του τύπου «πού τον βρήκε αυτόν ο Γιοβάνοβιτς;» κυριάρχησαν και δεν ήταν έωλα, από τη στιγμή που είχε κάκιστη εικόνα στα πρώτα του ματς. Η αλήθεια είναι ότι ο Γιοβάνοβιτς δεν εισηγήθηκε την απόκτησή του για να αποτελέσει τον ογκόλιθο της άμυνας, αλλά γιατί έβλεπε στον Κροάτη προοπτική με γνώμονα και το νεαρό της ηλικίας του. Στο ντέρμπι ήξερε ότι έχει τη μεγάλη ευκαιρία για να αποδείξει ότι αξίζει να φοράει την πράσινη φανέλα και απέναντι σε αντιπάλους όπως ο Τικίνιο και ο Ελ Αραμπί τα πήγε περίφημα.
Δεν έγινε… ογκόλιθος ασφαλώς ο Σάρλια με μία καλή εμφάνιση, αλλά δεν ήταν και του πεταματού με μία ή δύο κακές. Εδωσε ωστόσο τροφή για σκέψη όσον αφορά τις βιαστικές επικρίσεις, την υπομονή, την πίστωση χρόνου και τη στήριξη που πρέπει να παρέχεται στους αθλητές που έρχονται από το εξωτερικό προκειμένου να βγει όσο το δυνατόν πιο ασφαλές πόρισμα για την αξία τους.
Για τον Ρούμπεν Πέρεθ, υπήρξε αμφισβήτηση κυρίως μετά τα πρώτα φιλικά και επίσημα ματς της ομάδας, ειδικότερα δε στο διάστημα που συνυπήρξε με τον Μαουρίσιο. Το βιογραφικό και οι παραστάσεις του στο ισπανικό πρωτάθλημα έβαλαν ένα «φρένο» και δεύτερες σκέψεις σε αρκετούς, αλλά δεν ήταν λίγοι αυτοί που φώτιζαν την έλλειψη ταχύτητας και επιθετικότητας στα μαρκαρίσματά του. Ο Πέρεθ πλέον έχει αρχίσει να πείθει ολοένα και περισσότερους και να δικαιώνει τον Γιοβάνοβιτς για την επιλογή του, από τη στιγμή που στο πλευρό του έχει πλέον τον Αλεξανδρόπουλο που λειτουργεί συμπληρωματικά στα χαρακτηριστικά του, με δεδομένη την ταχύτητα και την επιθετικότητα στα μαρκαρίσματα του ταλαντούχου Ελληνα μέσου. Το ηθικό δίδαγμα, εν προκειμένω, είναι ότι τα πάντα είναι θέμα χημείας. Δεν υπάρχει αθλητής χωρίς αρνητικά, κανείς δεν είναι τέλειος άλλωστε και όταν δεν υπάρχει η σωστή χημεία τότε εκτίθενται οι αδυναμίες του.
Αυτό ισχύει και με την περίπτωση του Φακούντο Σάντσες. Πέρυσι στο ίδιο γήπεδο ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Γενικώς η χρονιά του ήταν κακή, αλλά ειδικά στο Φάληρο ο Αργεντινός δεξιός μπακ έμοιαζε λες και δεν είχε ξαναπαίξει τη θέση, παίρνοντας «μαν του μαν» τον αντίπαλό του και αφήνοντας μία τρύπα «να» στον τομέα ευθύνης του.
Φέτος στον Πειραιά ήταν… άλλος παίκτης, για τον απλούστατο λόγο ότι η ομάδα έχει συγκεκριμένες αρχές και ρόλους στο παιχνίδι της, δείγμα του πόσο διαφορετικός μπορεί να εμφανιστεί ένας παίκτης όταν γίνεται σωστή δουλειά και υπάρχει αρχή, μέση και τέλος.
