Υπάρχουν βραδιές στο ποδόσφαιρο που ακόμα και την καλύτερη ομάδα να διαθέτεις δεν θα σου βγει τίποτα στο χορτάρι. Που θα πάνε όλα στραβά από την αρχή μέχρι το τέλος. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι όταν στραβώνει ένα ματς συνήθως την πληρώνεις ακόμα πιο ακριβά από μία στείρα ισοπαλία σαν αυτή του Παναθηναϊκού με τον ΟΦΗ στη Λεωφόρο.
ο θέμα δεν είναι ωστόσο μόνο το αποτέλεσμα αυτό καθεαυτό, αλλά η εμφάνιση ενός Παναθηναϊκού απογοητευτικού, δίχως εντάσεις στο παιχνίδι του, με όλα του τα ατού σε κακή βραδιά, πνευματικά εγκλωβισμένο και τακτικά μονοδιάστατο. Το ζητούμενο ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση είναι γιατί η ομάδα μπλόκαρε και πως δεν θα επαναληφθεί το συγκεκριμένο φαινόμενο στο άμεσο μέλλον.
Οι λόγοι που ο Παναθηναϊκός δεν είχε την ίδια εικόνα με τα προηγούμενα παιχνίδια του στη Λεωφόρο, τις τεσσάρες και τις πεντάρες που είχαν προηγηθεί, αλλά εμφανίστηκε υποτονικός, πέταξε στα σκουπίδια ένα ημίχρονο και περιορίστηκε σε ελάχιστες υποσχόμενες ευκαιρίες είναι:
Α) Πνευματική ανετοιμότητα – λάθος νοοτροπία: Από το ξεκίνημα του αγώνα οι πράσινοι έδωσαν την εικόνα ότι τους διακατείχε η αίσθηση πως το ματς θα το πάρουν χωρίς να παλέψουν στο μάξιμουμ. Το μάτι τους δεν γυάλιζε σε αντίθεση με των αντιπάλων τους, οι δεύτερες μπάλες χάνονταν, οι διεκδικούμενες μονομαχίες επίσης και το μαχαίρι στα δόντια το είχαν οι παίκτες του ΟΦΗ. Όχι του Παναθηναϊκού. Λες και θεώρησαν ότι το ματς θα το πάρει μόνη της η Λεωφόρος, ότι έκαναν το καθήκον τους στο κύπελλο με τον Ατρόμητο και αρκούσε το μίνιμουμ της προσπάθειάς τους για να έρθει η νίκη.
Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο ήταν απαράδεκτη η εικόνα. Με αυτή τη νοοτροπία δεν πάει πουθενά καμία ομάδα. Το θέμα δεν είναι να τα δίνεις όλα μόνο στα ντέρμπι ή όταν βρίσκεσαι με την πλάτη στον τοίχο, αλλά σε κάθε ματς, εντός και εκτός έδρας. Συνολικά έβγαινε μία κόπωση πνευματική, πέρα ως πέρα αδικαιολόγητη και απαράδεκτη.
Β) Πρέσινγκ χωρίς εντάσεις: Σε αντίθεση με τα προηγούμενα ματς στη Λεωφόρο, όπου οι αντίπαλοι πνίγονταν από το πρέσινγκ του Παναθηναϊκού ψηλά και δυσκολεύονταν αφάνταστα να μεταφέρουν τη μπάλα στο μεσαίο τρίτο του γηπέδου, απέναντι στον ΟΦΗ δεν άνοιξε… μύτη.
Οι παίκτες του Νιόπλια δεν χρειάστηκε καν να κάνουν γιόμες, έχτιζαν ορθολογικά το παιχνίδι από την άμυνα και περνούσαν… περπατώντας το κέντρο. Καμία ένταση, ελάχιστα κλεψίματα, με τον Μεγιάδο να μοιράζει ανενόχλητος την τράπουλα χωρίς λάθη και τους πράσινους σε ρόλο παρατηρητών και μάλιστα με ράθυμο τρόπο.
Γ) Μονοδιάστατο χτίσιμο – ανύπαρκτη κίνηση ανάμεσα στις γραμμές: Ο ΟΦΗ ήταν άριστα διαβασμένος από τον προπονητή του και απέδειξε ότι δεν είναι τυχαία αήττητος στο πρωτάθλημα μακριά από το Ηράκλειο. Ανασταλτικά ήταν εξαιρετικά συμπαγής με υποδειγματική αλληλοκάλυψη πίσω από τη μπάλα, ψυχραιμία όταν την είχε στην κατοχή του μέχρι το κέντρο και έλεγχο του ρυθμού.
Ο Παναθηναϊκός αντιθέτως ήταν μονοδιάστατος, με έναν και μοναδικό τρόπο στο χτίσιμο του παιχνιδιού του, με τον Πέρεθ να γίνεται τρίτος στόπερ από τα πλάγια, δίχως κάθετο παιχνίδι και κίνηση των παικτών ανάμεσα στις γραμμές για να δημιουργηθούν ρήγματα. Η μπάλα έφτανε σπάνια σωστά στους δύο ακραίους χαφ και η εικόνα αποτύπωνε μονότονες και ανούσιες πάσες στο χώρο ευθύνης των στόπερ και μεγάλη δυσκολία ακόμα και για να φτάσει η μπάλα στο κέντρο του γηπέδου.
Από τις αλλαγές που έκανε ο Γιοβάνοβιτς δεν πήρε πολλά πράγματα, ασχέτως εάν δεν μέτρησε για λίγα εκατοστά το γκολ του Καρλίτος από την κάθετη του Βιγιαφάνιες στο 90+4’, αλλά το ουσιαστικότερο όλων είναι ο προπονητής του Παναθηναϊκού να εντάξει, πάση θυσία, 2-3 εναλλακτικά πλάνα στο χτίσιμο του παιχνιδιού.
Είναι προφανές ότι παρέλαβε χάος και έπρεπε να ξεκινήσει από την Α-Β τη δουλειά του, είναι επίσης ξεκάθαρο ότι συμμάζεψε την ομάδα στις βασικές αρχές του παιχνιδιού (κατοχή μπάλας, αμυντική συνοχή πίσω από τη μπάλα, επιθετικό και αμυντικό τρανζίσιον), αλλά χρειάζεται πλέον να προσθέσει νέες ιδέες στη φάση ανάπτυξης της ομάδας το γρηγορότερο δυνατόν.
Δ) Σε κάκιστη βραδιά όλα τα ατού: Με εξαίρεση τον Κώτσιρα που πλαγιοκόπησε με αυτοπεποίθηση από τα δεξιά στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά δεν είχε συμπαραστάτες, ουδείς άλλος ανταποκρίθηκε επαρκώς στο ρόλο του όσον αφορά τη δημιουργία. Ο Αλεξανδρόπουλος ήταν για πρώτη φορά κακός, ο Ιωαννίδης εκτός ματς, ο Χατζηγιοβάνης σε άσχημο βράδυ, ο Βιτάλ επίσης, ο Πέρεθ μέτριος και ο Καρλίτος με λιγοστές εκλάμψεις και παντελώς αβοήθητος.
Ίσως εάν ο Παλάσιος ήταν έτοιμος να αγωνιστεί περισσότερο χρόνο να υπήρχε ένας ακόμα σοβαρός πόλος απειλής, αλλά γενικώς με τόσους πολλούς παίκτες αρνητικούς και την ομάδα τακτικά εγκλωβισμένη, ήταν εκ των πραγμάτων πολύ δύσκολο να έρθει η νίκη. Ήταν η πρώτη απογοητευτική βραδιά φέτος στη Λεωφόρο, κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Το ζητούμενο είναι να μην επαναληφθεί.
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
