Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο της Λεωφόρου είναι αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς αν δεν το ζεις, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάλλιστα όποιος βρέθηκε στην ιστορική έδρα του συλλόγου το βράδυ της Κυριακής, κατά παράφραση του γνωστού συνθήματος των οπαδών του Παναθηναϊκού.
Για τον απλούστατο λόγο ότι ήταν ασύλληπτος ο παλμός, η ένταση και η ενέργεια που έβγαζε ολόκληρο το γήπεδο στο πρόσφατο ντέρμπι απέναντι στον ΠΑΟΚ, φέρνοντας στη μνήμη ανατριχιαστικές βραδιές από το παρελθόν, ατμόσφαιρας αγώνων της ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Ειδικότερα στο πρώτο δεκάλεπτο του ματς σε έπιανε δέος. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού έστελναν ασυναίσθητα ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση και ενδιαφερόμενο: είναι τέτοια η δίψα για όραμα και προοπτική που αρκεί μία σπίθα για να γίνει πυρκαγιά και να επανέλθουν σταδιακά οι στιγμές του παρελθόντος που κοντεύουμε να ξεχάσουμε.
Το πρόβλημα είναι ότι η υπάρχουσα διοίκηση, με τις παλινωδίες επί των ημερών του Αλαφούζου στα ηνία, δεν μπορεί να δώσει όραμα, αδυνατεί να προσφέρει προοπτική και στον ορίζοντα δεν φαίνεται να υπάρχει εναλλακτική επιλογή.
Εχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που ανέλαβε την ευθύνη της καθοδήγησης του Παναθηναϊκού ο Αλαφούζος και τα αποτελέσματα είναι τραγικά. Παρά το ελαφρυντικό της δυσχερούς οικονομικής κατάστασης που βρισκόταν ο σύλλογος, έχει αποτύχει παταγωδώς σε όλους τους τομείς, έχει συρρικνώσει τον Παναθηναϊκό αλλοιώνοντας το DNA του συλλόγου.
Επί των ημερών του ο Παναθηναϊκός έχει μετατραπεί σε κομπάρσος από πρωταγωνιστής, από πρέσβης έχει ξεχάσει τι θα πει Ευρώπη και απουσιάζει απ’ τα «σαλόνια» εξαιτίας της ασυνέπειας και των αλλοπρόσαλλων αποφάσεών του. Τη μία να τραβάει την πρίζα, την άλλη γκρεμίζει ό,τι χτίζεται και δίχως σταθερότητα, επιμονή, συνέπεια, επαρκή χρηματοδότηση και όραμα θα γίνεται πάντα στο τέλος μία τρύπα στο νερό. Θα καίγονται παίκτες και προπονητές, θα ξενερώνει ο κόσμος και θα ψάχνει για εξιλαστήρια θύματα. Ενας λόγος παραπάνω όταν υπάρχουν απέναντι ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη, ο ΠΑΟΚ του Σαββίδη, η ΑΕΚ του Μελισαννίδη και ταυτόχρονα γνωρίζουν άπαντες ότι δεν υπάρχει περίπτωση να προστατευτείς επαρκώς από το εκάστοτε παρασκήνιο.
Υπό αυτό το πρίσμα είναι μάλλον ουτοπικό να περιμένουμε από τον Παναθηναϊκό του Γιοβάνοβιτς να επαναφέρει το «μέταλλο» στο τριφύλλι μέσα σε τρεις μήνες και ενόσω είχε παραλάβει χάος.
Το μέταλλο μίας ομάδας χτίζεται κυρίως από την ίδια την ιδιοκτησία που παίρνει τις αποφάσεις. Χωρίς να υπάρχει το πρόσταγμα από τις διοικήσεις και η κατάλληλη θωράκιση, δεν γίνεται τίποτα. Πόσω μάλλον από τη μία μέρα στην άλλη, μέσα σε εννέα, δέκα ή δώδεκα αγωνιστικές.
Η μεγαλύτερη ήττα το βράδυ της Κυριακής ήταν το ξενέρωμα του κόσμου. Δεν το άξιζε να φύγει απογοητευμένος από το γήπεδο της Λεωφόρου, αλλά τον τιμά η στάση του, ο παλμός του και η ωριμότητα με την οποία αντιμετωπίζει μέχρι σήμερα την ομάδα, δηλαδή τον προπονητή και τους παίκτες.
Ποδοσφαιρικά το πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν είναι μία ήττα στις λεπτομέρειες από τον ΠΑΟΚ, έστω και μέσα στη Λεωφόρο. Αντιθέτως είναι πρόβλημα μεγάλο να χάνεις με ανατροπή από τον Αστέρα στην Τρίπολη, να μένεις στη λευκή ισοπαλία με τον ΟΦΗ και να γνωρίζεις την ήττα στα Γιάννενα. Διότι από εκεί οφείλεις να ξεκινήσεις, για να ξανανέβεις έναν-έναν τους ορόφους.
Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε φάση ανασύνταξης, στα μπετά και είναι μία διαδικασία επώδυνη. Λάθη προπονητικά γίνονται ασφαλώς και θα πρέπει να εντοπιστούν άμεσα και να διορθωθούν από τον προπονητή το γρηγορότερο δυνατόν για να μην πάρει η μπάλα μία προσπάθεια που έχει δείξει στοιχεία σοβαρότητας.
