Δεν είμαι από εκείνους που θα αποδοκίμαζαν τον Μάριο Χεζόνια αν το βράδυ της Πέμπτης βρισκόμουν στο ΟΑΚΑ. Το αντίθετο. Μάλλον θα τον χειροκροτούσα, διότι δεν πήγε δα και στον… Ολυμπιακό (και ούτε πρόκειται). Ή απλά θα μου περνούσε αδιάφορη η παρουσία του. Πάντως για έναν άνθρωπο που αποδεδειγμένα γούσταρε που ήρθε εδώ και έπαιξε όσο έπαιξε, δεν θα έβγανε αποδοκιμασία. Δεν είναι και στην ιδιοσυγκρασία των Παναθηναϊκών (με το μπασκετικό κοινό που υπάρχει) να κάνουν κάτι τέτοιο.
Γι’ αυτό και μου έκανε εντύπωση που αρκετός κόσμος γιούχαρε τον Κροάτη. Το έκανε επειδή ο Χεζόνια άλλα έλεγε και άλλα έκανε. «Παίζω και τσάμπα», έλεγε, αλλά έφυγε για τα χρήματα. «Δεν θα παίξω αντίπαλος με τον Παναθηναϊκό», έλεγε, αλλά έπαιξε. Και θα παίξει ξανά. Καλά κάνει. Είναι μέλος άλλης ομάδας και πρέπει να τιμήσει τα χρήματα που παίρνει από εκείνη, μακριά από τους συναισθηματισμούς που είχε στη μικρή παρουσία του στην Ελλάδα.
Εκείνο που με ενόχλησε με τον Χεζόνια δεν είναι ούτε οι κουβέντες του, ούτε το ότι έπαιξε, ούτε το ότι μπορεί σε κάποιο άλλο παιχνίδι να βάλει έως και νικητήριο καλάθι απέναντι στον Παναθηναϊκό. Αθλητισμός είναι. Αλλά δεν έχει καμία ανάγκη και δεν ήταν απαραίτητο να σκύψει και να φιλήσει το τριφύλλι μπαίνοντας στο ΟΑΚΑ.
Δεν είχε ανάγκη να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Περισσότερο σαν μια κίνηση εντυπωσιασμού έμοιαζε, παρά σαν κάτι που έβγαινε από την καρδιά του. Όλοι – μα κυρίως οι φίλοι του Παναθηναϊκού που τον ενδιαφέρουν – γνωρίζουν το αν όλα όσα έχει πει και κάνει ο Χεζόνια είναι από την καρδιά του. Δεν χρειάζονται υπερβολές.
Μια μέρα μετά, ο Ντάνι Άλβες έκανε κάτι ανάλογο γυρίζοντας στην αγαπημένη του Μπαρτσελόνα. Στον σύλλογο στον οποίο δοξάστηκε, μεγαλούργησε, κέρδισε τίτλους και φήμη. Ήταν – επί χρόνια – ο καλύτερος δεξιός μπακ στον κόσμο και το οφείλει εκτός από τις υπέροχες ικανότητές του, στη μαγική εκείνη ομάδα της Μπαρτσελόνα.
Και τώρα, στα 38 του χρόνια κι αφού είχε μείνει ελεύθερος από τη Σάο Πάολο, δέχτηκε την πρόταση της Μπαρτσελόνα για επιστροφή. Ένας εραστής του ποδοσφαίρου, που το πρώτο πράγμα που είπε στη διοίκηση της Μπάρτσα ήταν «θέλω ένα ευρώ την εβδομάδα για μισθό». Σαφώς και δεν θα πληρώνεται με… τέσσερα ευρώ τον μήνα, όμως ποιος δεν θα μπορούσε να πιστέψει πως θα το έκανε;
Και σε ποιον δεν προκάλεσε όμορφα συναισθήματα η φωτογραφία με τον Ντάνι Άλβες να φιλά το σήμα της Μπάρτσα όταν μπήκε και πάλι στο αγαπημένο του Καμπ Νου;
