Είναι η περίοδος των μεταγραφών αυτή που διανύουμε. Όχι απαραίτητα με την έννοια του όρου, δηλαδή με τους παίκτες που θα έρθουν στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο. Αλλά και με αυτούς που ήρθαν το περασμένο καλοκαίρι. Όταν δεν υπάρχει δράση, υπάρχει ανάλυση. Και η ανάλυση έπειτα από σχεδόν μισή σεζόν των πεπραγμένων των νέων παικτών πάντα έχει το ενδιαφέρον της.
Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και ειλικρινείς, από τους εφτά παίκτες που ήρθαν το καλοκαίρι στον Παναθηναϊκό (δεν βάζω μέσα τον Βαγιαννίδη που παίζει ακόμα στην Β’ ομάδα), μόνο οι δύο έχουν καταφέρει να καθιερωθούν στο 100% και να ξεχωρίσουν. Ο Ρούμπεν και ο Μπρινιόλι.
Για τον πρώτο ό,τι κι αν πεις είναι λίγο. Προσωπικά θεωρώ πως ο Παναθηναϊκός είχε πολλά χρόνια να βρει τέτοιον αμυντικό μέσο. Που μπορεί να πάρει την πρώτη μπάλα, να απλώσει το παιχνίδι, να δει γήπεδο, να παίξει το ίδιο αποτελεσματικά κοντά ή μακριά. Φάνηκε από το ξεκίνημα πόσο καλός παίκτης είναι, αλλά όσο ο καιρός περνάει τόσο περισσότερο ανεβάζει την απόδοσή του. Ο πιο σημαντικός ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού έως τώρα στη σεζόν. Και από την απόδοσή του κρίνονται ολόκληροι αγώνες.
Για τον Μπρινιόλι ακούγαμε καλά πράγματα πριν τον δούμε στο γήπεδο. Ήταν δεδομένο πως όταν θα έμπαινε δεν θα ξανά έβγαινε. Και αυτό συνέβη. Όχι… χαριστικά, όχι επειδή ο Παναθηναϊκός είχε ανάγκη από κάτι διαφορετικό του Διούδη, αλλά γιατί ο Ιταλός το αξίζει. Εμπνέει σιγουριά, δεν έχει δεχτεί κάποιο γκολ που να του χρεώνεις ευθύνη, είναι καλός και σίγουρος στις εξόδους του, καλός με την μπάλα στα πόδια. Γενικώς ένας τερματοφύλακας που σου εμπνέει εμπιστοσύνη.
Αυτοί οι δύο μπορούμε να πούμε πως κάνουν τη διαφορά στον φετινό Παναθηναϊκό από εκείνους που ήρθαν το καλοκαίρι. Δεν την κάνουν οι Κώτσιρας, Σάρλια, Παλάσιος, Βιτάλ και Λούντκβιστ, που επίσης είναι καλοκαιρινά αποκτήματα. Ο Κώτσιρας μοιάζει να έχει μπόλικο δρόμο να διανύσει ακόμα, ο Σάρλια δεν είναι για το επίπεδο του Παναθηναϊκού, ο Παλάσιος ανεβάζει στροφές αγώνα με τον αγώνα, ο Βιτάλ δεν θυμίζει σε τίποτα τον παίκτη που θαυμάσαμε τον πρώτο καιρό και ο Λούντκβιστ σίγουρα έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης.
Περισσότερο έχουν βγει στον φετινό Παναθηναϊκό οι… εσωτερικές μεταγραφές του. Ο Χουάνκαρ, ο Βιγιαφάνιες, ο Αϊτόρ, ο Καρλίτος. Παίκτες που πέρσι δεν έκαναν το παραμικρό και φέτος κάνουν τη διαφορά. Είναι σταθεροί, είναι από τους κορυφαίους, έχουν πάρει την ομάδα στην πλάτη τους. Και ταιριάζουν σε αυτό που θέλει να περάσει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Αυτό δείχνει και τη δουλειά που έκανε ο Σέρβος, “ξυπνώντας” επί της ουσίας ένα ρόστερ που έμοιαζε να… κοιμάται, αλλά και ότι χρειάζεται πάντα μεγάλη προσοχή στις επιλογές των παικτών που έρχονται. Σαφώς και παίκτες όπως ο Παλάσιος και ο Βιτάλ είναι πολύ ποιοτικοί, αλλά έρχονται από ένα εντελώς διαφορετικό ποδοσφαιρικό κόσμο και έχουν στην… πλάτη τους 50 plus παιχνίδια μέσα στο 2021. Γι’ αυτό χρειάζεται υπομονή
