Αν όχι ουδείς σίγουρα ελάχιστοι περίμεναν πριν από την έναρξη του αγώνα με τον Αρη στη Λεωφόρο ότι με τόσες κομβικές απουσίες η ομάδα θα έδινε την εντύπωση ότι παίζει πλήρης.
Οτι θα απουσίαζαν οι δύο από τους τρεις βασικούς παίκτες του άξονα της μεσαίας γραμμής (Πέρεθ, Μαουρίσιο) και δεν θα φαινόταν το κενό τους.
Οτι θα έλειπε ο πρώτος σκόρερ της ομάδας, Καρλίτος, και θα προέκυπτε το ίδιο σκορ (2-0) με τα τρία προηγούμενα ματς στη Λεωφόρο (Ατρόμητο, Παναιτωλικό, ΠΑΣ Γιάννινα), ότι θα προέκυπταν δύο δοκάρια κι άλλες τρεις κλασικές ευκαιρίες, ενώ ο αντίπαλος θα κατέγραφε μόνο μία καραμπινάτη φάση, όπως συνέβη πάνω-κάτω και στους τρεις παραπάνω αγώνες.
Αλλά δεν είναι μόνο το ματς με τον Αρη. Αυτό το παιχνίδι ίσως να άνοιξε τα μάτια στους δύσπιστους. Σε εκείνους που αρέσκονται στο να κρατούν επιφυλάξεις και ουδείς μπορεί να τους ψέξει για αυτό. Δικαίωμά τους.
Είναι η «αναγέννηση» παικτών που ξεπερνούν τα δάχτυλα του ενός χεριού. Είναι οι σαφείς ρόλοι που επιτρέπουν σε κάθε παίκτη να εντάσσεται στο σύνολο και να αποδίδει στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων του, είναι η ισορροπία ανάμεσα στο αμυντικό (δεύτερη καλύτερη άμυνα στο πρωτάθλημα πίσω από τον Ολυμπιακό) και το δημιουργικό σκέλος του παιχνιδιού, είναι η σωστή νοοτροπία και η σοβαρότητα που αποπνέει η ομάδα στα τελευταία ματς.
Είναι ο ηγετικός ρόλος του Βιγιαφάνιες σε θέση που δεν έχει υπηρετήσει ποτέ στην καριέρα του κάνοντας «όργια», είναι ο Καρλίτος που «μεταμορφώθηκε» από πάσα άποψη και «τρομοκρατεί» τις αντίπαλες άμυνες.
Είναι ο Αϊτόρ που πλέον όχι μόνο είναι πολύτιμος αλλά έχει αρχίσει να κάνει «παπάδες», είναι ο Μαουρίσιο που «αναγεννήθηκε», είναι ο Σάντσες που τρίβουμε τα μάτια μας και δεν πιστεύουμε ότι είναι ο ίδιος παίκτης με τον περυσινό κλαυσίγελο.
Είναι ο Παλάσιος που αρχίζει να ξεδιπλώνει τις αρετές του στο χορτάρι ολοένα και περισσότερο.
Είνα η έννοια της ομάδας που εμπεριέχει την πλήρη έννοια του όρου και έχει όλα τα γράμματα κεφαλαία, είναι το κυριαρχικό και ισορροπημένο ποδόσφαιρο δίχως να υπάρχει από πίσω κάποιο φοβερό υλικό.
Αλλά είναι και η ευελιξία στη στρατηγική ανάλογα με τον αντίπαλο, στο που θα χτυπήσει η ομάδα, πως θα πρεσάρει, πως θα αποφύγει το πρέσινγκ των αντιπάλων, αλλά και πως θα χτίσει το παιχνίδι της.
Απέναντι στον Αρη για παράδειγμα δεν περνούσε πάντοτε η μπάλα από το αμυντικό προς το μεσαίο τρίτο με κοντινές μεταβιβάσεις, αλλά μπήκε στην εξίσωση η ικανότητα με τα πόδια του Μπρινιόλι, όπως είχε συμβεί και στο ντέρμπι με την ΑΕΚ για την αποφυγή του πρέσινγκ ψηλά από τον αντίπαλο.
Ενας λόγος παραπάνω από τη στιγμή που απουσίαζε κι ο Πέρεθ, ο οποίος προσδίδει τη μεγαλύτερη ασφάλεια στη μεταφορά της μπάλας από τη θέση «6».
Είναι όλες αυτές οι λεπτομέρειες, μαζί με τη φράση που βγαίνει εδώ και μήνες στο Κορωπί απ’ τα χείλη όλων, ποδοσφαιριστών και εργαζόμενων. «Τον Γιοβάνοβιτς και τα μάτια μας»…
Είναι συνεπώς ξεκάθαρο ότι έχει χρέος η διοίκηση όχι μόνο να του επεκτείνει το συμβόλαιο αλλά και να τον θωρακίσει με τις κατάλληλες ποιοτικές προσθήκες προκειμένου να επαναφέρει τον Παναθηναϊκό στην κανονικότητα που ορίζει η ένδοξη ιστορία του.
