Η αρχηγός της ομάδας βόλεϊ γυναικών του Παναθηναϊκού, παραχώρησε εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη όπου και αναφέρθηκε για τα πάντα.
Η Χαντάβα ανέλυσε την παρουσία της στον Παναθηναϊκό, επεσήμανε πως αισθάνεται σαν οικογένεια την ομάδα, ενώ έστειλε και το δικό της μήνυμα σχετικά με την ευρωπαϊκή ρεβάνς στην Ισπανία κόντρα στην Τενερίφη Λα Λαγκούνα.
Αναλυτικά όσα δήλωσε η Εύα Χαντάβα στην ιστοσελίδα «deportes24»:
Για το παιχνίδι με την Τενερίφη Λα Λαγκούνα:
«Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν πάρα πολύ δύσκολη, γιατί με την κακοκαιρία «Ελπίδα» και τον κορωνοϊό δεν έκανε όλη η ομάδα δύο μέρες προπόνηση. Μετά τα κορίτσια έλειπαν από την Κυριακή και δεν ήταν παρούσες στο παιχνίδι.
Γνωρίζαμε ότι είχαμε μια πολύ δύσκολη εβδομάδα και θα κάναμε τα πάντα για να πάρουμε ένα πολύ σημαντικό πόντο, όπως και έγινε. Θεωρώ προσωπικά ότι θα μπορούσαμε να κερδίσουμε και με 3-1. Ειδικά στο 4ο σετ ήμασταν μπροστά, αλλά σε μια αλλαγή θέσης χάσαμε αρκετούς πόντους. Από εκεί και πέρα πάμε στην Ισπανία σίγουρα για το διπλό με όλη την ομάδα».
Ποιοι είναι οι στόχοι της ομάδας;
«Αυτή τη στιγμή είμαστε πρώτες στην βαθμολογία 7 πόντους μπροστά από τον δεύτερο, κάτι που είναι πολύ σημαντικό. Αν μου έλεγαν ότι με αυτές τις ομάδες και έτσι όπως φτιάχτηκαν φέτος θα είμαστε στην κορυφή με τόσο μεγάλη διαφορά, θα έλεγα ότι είναι πολύ δύσκολο. Παρόλα αυτά το καταφέραμε. Όσον αφορά το κύπελλο που κληρωθήκαμε με τον Ολυμπιακό, εγώ ήμουν μια εβδομάδα πριν με κορωνοϊό μαζί με την Χατζηευστρατιάδου και μόλις είδαμε την κλήρωση αγχωθήκαμε, κάτι που είναι λογικό. Δόξα τω θεώ όλα πήγαν καλά και κερδίσαμε στο «Μελίνα Μερκούρη» ένα πάρα πολύ δύσκολο παιχνίδι.
Φέτος, έχουμε δέσει πάρα πολύ μεταξύ μας. Πρώτη φορά είμαι σε μια ομάδα που είναι πραγματικά σαν οικογένεια και νομίζω αυτό φαίνεται και στα αποτελέσματα που έχουμε φέρει. Όλα τα δύσκολα παιχνίδια που παίξαμε μας έδεσαν πιο πολύ, γιατί αυτά είναι στην ουσία αυτά που σε δένουν. Σίγουρα, η ήττα που έγινε στην Ευρώπη με την Λαγκούνα δεν μας πτοεί, διότι ξέραμε ότι θα ήταν δύσκολο. Από εκεί και πέρα συνεχίζουμε δυνατά».
Τι μήνυμα θες να στείλεις στον κόσμο του Παναθηναϊκού, για το παιχνίδι με την Λαγκούνα στην Ισπανία;
«Θέλω να ξέρουν όλοι οι οπαδοί μας ότι δεν τα παρατάμε. Έχουμε ξαναβρεθεί σε αυτήν την φάση στον πρώτο γύρο με την Οστράβα που είχαμε χάσει εκτός το πρώτο παιχνίδι και ήρθαμε εδώ και κερδίσαμε 3-0. Είμαι σίγουρη ότι μέσα στην Τενερίφη θα το πάρουμε το διπλό και μαζί την πρόκριση. Είμαστε πολύ καλύτερη ομάδα και θα το δείτε την επόμενη Τετάρτη (2/2)».
Για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού:
«Δεν έχω ξανανιώσει τέτοιο ρίγος όταν παίρνουμε πόντο και να βλέπουμε όλη την κερκίδα να σηκώνεται. Πραγματικά σου δίνει ένα κίνητρο να δώσεις ακόμα παραπάνω από αυτό που μπορείς και ας μην έχεις δυνάμεις, όταν βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους να προσπαθούν να σε ωθήσουν εμψυχώνεσαι. Είναι ένα άλλο συναίσθημα και θεωρώ τον εαυτό μου πάρα πολύ τυχερό που παίζει για αυτή την ομάδα. Επίσης, είναι συγκινητικό που ακόμα και να μην φέρεις νίκη θα σε στηρίξουν με πολύ ενθαρρυντικά μηνύματα. Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο που έρχεται και μας στηρίζει».
Ποιοι είναι οι φετινοί σου στόχοι;
«Φέτος είμαι αποφασισμένη να πάρω τίτλους. Λόγω το ότι ήμουν στο εξωτερικό δεν έχω πολλά πρωταθλήματα και κύπελλα Ελλάδος, οπότε είμαι πολύ διψασμένη. Θέλω πάνω από όλα για την ομάδα αυτή η χρονιά να μην πάει χαμένη».
Η αλήθεια είναι πως φαίνεσαι και στον αγώνα, πανηγυρίζεις τον πόντο πολύ έντονα..
«Το πάθος είναι γενικά κάτι που είχα. Το αγαπάω πάρα πολύ αυτό το άθλημα και αυτό που κάνω. Μου αρέσει πάρα πολύ η προπόνηση και ειδικά ο αγώνας για μένα είναι…σόου. Δηλαδή θέλω να ευχαριστήσω και τον κόσμο που έρχεται να μας δει και αφού βλέπω πως του αρέσει δίνω το κάτι παραπάνω».
Θεωρείς ότι γενικότερα μέσα στην καριέρα σου έχεις αδικηθεί;
«Ναι. Θεωρώ πως οι περισσότεροι αθλητές αδικούνται. Ακόμη και αυτό, με έκανε να πεισμώσω ακόμα πιο πολύ και θεωρώ ότι ουσιαστικά ήταν ένας δικός μου τρόπος να αποδεικνύω πάντα όποιος με αδικούσε να δουλεύω ακόμα πιο πολύ έτσι ώστε όταν έρθει η σειρά μου να τον…εκθέσω. Αυτή είναι η λογική μου. Υπήρχαν στιγμές που με έκαναν να αναρωτηθώ για τον εαυτό μου, αλλά δεν το έβαζα κάτω πάντα πάλευα, γιατί πίστευα σε εμένα».
Ποια είναι η καλύτερη στιγμή της καριέρας σου;
«Η καλύτερη στιγμή της καριέρας μου ήταν όταν μου ήρθε η πρόταση από Βραζιλία πράγμα που δεν είναι καθόλου σύνηθες κυρίως για τις Ελληνίδες. Την χρονιά που μπήκα εγώ το 2016 είχε ολυμπιονίκες από την Σερβία, μια διεθνής της Αμερικής και εγώ σε όλο το πρωτάθλημα. Η Βραζιλία είναι σχολείο. Είμαι στεναχωρημένη, γιατί πήγα στα 27 μου, ενώ θα ήθελα να πάω στα 18-19, γιατί αυτό θα με βοηθούσε να είχα μια πολύ καλύτερη καριέρα. Βέβαια, πέρασα πολύ δύσκολα για να φτάσω εκεί, γιατί εκείνη την χρονιά ήταν το καλοκαίρι που ήμουν στην Εθνική ομάδα και παίζαμε μέχρι το Σεπτέμβριο.
Μέχρι τότε είχα κάποιες προτάσεις που έλεγα, θέλω να περιμένω και ρίσκαρα αρκετά, διότι είχε φτάσει Σεπτέμβριος και ακόμα δεν είχα κάποια πρόταση που να θέλω. Μια μέρα λοιπόν, ήμουν στο ξενοδοχείο και μου στέλνει ο μάνατζερ μου, «μάθε από την ομοσπονδία σου πόσο κάνει το τράνσφερ για Βραζιλία, διότι έχεις μια πρόταση από την Φλουμινένσε». Με το που μου το είπε δεν ήθελα να ρωτήσω καν πόσα λεφτά ήταν το συμβόλαιο, ήθελα απλά να πάω να παίξω. Όταν έφτασα εκεί απλά έζησα το όνειρο και τα έδωσα όλα».
Ποια είναι η δυσκολότερη;
«Η δυσκολότερη στιγμή ήταν το 2020 με τον κορωνοϊό, όχι μόνο για μένα, αλλά για όλους τους αθλητές. Τότε ήμουν στον ΠΑΟΚ και όταν πήρε έκταση όλο αυτό η αλήθεια είναι ότι τρόμαξα, γιατί δεν ξέραμε τι θα συμβεί, δηλαδή αν θα ξαναπαίζαμε βόλεϊ. Γενικά, ήταν όλα πολύ αρνητικά τότε δεν βγαίναμε από το σπίτι και λέγαμε αυτό για πόσο θα συνεχιστεί. Ήταν η πρώτη φορά που για 8 μήνες συνεχόμενους δεν έκανα προπόνηση και καθόμουν όλη μέρα σπίτι. Πραγματικά όλο αυτό ήταν έξω από τα νερά μου και ήταν η στιγμή που άρχισα να σκέφτομαι τι θα κάνω και μετά το βόλεϊ».
Τι θες να κάνεις μετά το βόλεϊ;
«Θέλω να ασχοληθώ γύρω από το βόλεϊ με μικρά παιδάκια για να τους μεταφέρω όλες τις γνώσεις που έχω από την εμπειρία μου».
Για τις απαιτήσεις που υπάρχουν όταν είσαι σε μια μεγάλη ομάδα και πως τις διαχειρίζεται ένας αθλητής.
«Αρχικά, όταν παίζεις σε ένα μεγάλο σωματείο, όπως τον Παναθηναϊκό, πρέπει να φέρνεις αποτελέσματα. Ειδικά όταν μια ομάδα φτιάχνεται από την αρχή με αυτόν τον σκοπό, όπως είναι η φετινή. Καλώς ή κακώς σε σωματεία, όπως ο Παναθηναϊκός δεν μπορούν όλες οι παίκτριες να υποστηρίξουν στο 100%, δηλαδή θέλει γερά νεύρα, να πεισμώνεις, να παλεύεις για την θέση σου, διότι είναι πολύ ανταγωνιστικό το επίπεδο».
Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το βόλεϊ;
«Πριν γεννηθώ ακόμα, όταν ήμουν στην κοιλιά της μαμάς μου, ο πατέρας μου είχε ένα όνειρο ότι το πρώτο του παιδί, άσχετα αν θα ήταν αγόρι ή κορίτσι θα παίξει βόλεϊ. Οπότε όταν με πήρε για πρώτη φορά στην αγκαλιά του μόλις γεννήθηκα, με σήκωσε ψηλά και είπε η βολεϊμπολίστρια μου.
Στην αρχή ξεκίνησα με κολύμπι και ταυτόχρονα έκανα και βόλεϊ. Εμένα δεν μου άρεσε καθόλου, αλλά με πίεζε να πάω στο βόλεϊ. Εγώ είμαι από τα Γρεβενά οπότε έπαιζα στην τοπική ομάδα, στον Γυμναστικό Σύλλογο Γρεβενών και στα 15 μου χρόνια, μου λέει ο πατέρας μου να πάμε στο Αριστοτέλειο Κολέγιο. Τότε είχαν σχολικό πρωτάθλημα και εκεί μπορείς να πας να παίξεις στο Παγκόσμιο και να πάρεις τα μόρια για να μπεις άνευ εξετάσεων στο Πανεπιστήμιο.
Πήγαμε στην Θεσσαλονίκη να μας δοκιμάσει το Αριστοτέλειο Κολέγιο και παράλληλα έπρεπε να βρω και ομάδα. Τότε ήταν ο Ηρακλής Θεσσαλονίκης που ήταν ο κ. Τάκης Φλώρος προπονητής στην γυναικεία ομάδα. Πήγαμε να κάνω προπονήσεις με την ομάδα του Ηρακλή και γυρνάει και λέει τότε ο κ. Φλώρος ενώ, εγώ ήμουν 15 χρονών στον πατέρα μου «σήκω και φύγε για να παίξει βόλεϊ». Δηλαδή δεν πρέπει να μείνω στα Γρεβενά. Πήρα την απόφαση στα 15 μου να σηκωθώ να φύγω μόνη μου από το σπίτι και όταν έφυγα από εκεί τότε λέω «εντάξει Εύα τώρα πρέπει να το δεις πιο σοβαρά το πράγμα».
Πήγα στη Θεσσαλονίκη 15 χρονών μόνη μου, ο πατέρας μου πηγαινοερχόταν. Πήγαινα στο Αριστοτέλειο Κολέγιο το πρωί με το σχολικό, με άφηνε στο γήπεδο του Ηρακλή, έκανα προπόνηση και μετά γυρνούσα με το αστικό σπίτι μου».
Άρα άλλαξες και σχολείο στην ουσία;
«Ναι. Θέλω να πω πως ακόμα και αυτό με έκανε πιο δυνατή. Πέρασα πράγματα που θα περνούσα κανονικά στα 18 μου, πριν ενηλικιωθώ. Ήμουν 15 χρονών και προπονούμουν με την ομάδα στην Α1, στάθηκα πολύ τυχερή. Επίσης, έκανα προπόνηση με το σχολείο, μετά πήγαινα στις Κορασίδες με τον Ηρακλή, μετά έμενα και στην προπόνηση των γυναικών. Δηλαδή γυρνούσα σπίτι το βράδυ. Είπα θα το ρισκάρω τελείως και πραγματικά το ρίσκαρα, γιατί δεν μπορούσα να δίνω και το 100% στα μαθήματα.
Μετά με το σχολικό πρωτάθλημα πήραμε το Παγκόσμιο και το άνευ οπότε πέρασα στην Παιδαγωγική Σχολή. Βλέπω κάποια παιδιά στην ηλικία των 18-19 που είναι ταλαντούχα και πάνε σε ομάδες που θέλουν να πρωταγωνιστήσουν και δεν έχουν χρόνο συμμετοχής. Για μένα προτιμώ να πας σε μια ομάδα που θα είναι πέμπτη ή έκτη, να δείξεις ότι η ομάδα στηρίζεται πάνω σου και μετά να κάνεις το βήμα να πας σε τέτοια».
Έχεις κάποιον βολεϊμπολίστα που θαύμαζες;
«Επειδή ήμουν στον Ηρακλή και έβλεπα πολύ τους άνδρες πως έπαιζαν, μου άρεσε πολύ ως παίκτης τότε ο Ματέι Τσέρνιτς. Ήταν ένας πολύ καλός βολεϊμπολίστας και μου άρεσε, γιατί δεν είχε το σωματότυπο το ψηλό κλπ, αλλά ήταν πολύ ταλαντούχος και θαύμαζα τον τρόπο που έπαιζε. Αργότερα που έβλεπα όλο και πιο πολύ το παγκόσμιο βόλεϊ, ξεχώρισα την Λάρσον από την Αμερική. Για μένα αυτή η παίκτρια είναι η νούμερο ένα ακραία. Τα κάνει όλα. Είναι πάρα πολύ καλή».
Θα ήθελα να μου πεις για το #metoo, έχεις αναφερθεί για αυτό και φαίνεται πως σε άγγιξε πάρα πολύ.
«Είμαι πάρα πολύ συγκινημένη από τον τρόπο με τον οποίο κάποιες γυναίκες αρχίζουν και μιλούν και διαχειρίζονται αυτό το θέμα. Είναι πάρα πολύ ευαίσθητο γεγονός και πρέπει να δείξουμε ότι έχουμε φωνή. Την ημέρα που βγήκα και έκανα αυτή την δήλωση ήταν, γιατί γινόταν χαμός με όλο αυτό το σκηνικό. Δεν το έκανα για να πάρω παραπάνω δημοσιότητα. Πραγματικά είναι κάτι που σκεφτόμουν να το πω πριν το παιχνίδι, διότι θεωρώ ότι ένα τέτοιο πράγμα που έκανε η κοπέλα, πρέπει να επικροτείται».
Πως ο αθλητισμός επηρεάζει και συνεισφέρει στο να στείλει κάποια μηνύματα, όπως στην περίπτωση του #metoo;
«Βοηθάει πάρα πολύ και είναι συγκινητικό. Μάλιστα, οι αθλητές είμαστε άτομα που προβάλλονται. Για αυτό τον λόγο πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε όλοι μας και λίγο διαφορετικά, δηλαδή με την φωνή μας ειδικά για τέτοια ζητήματα».
Στο βόλεϊ υπάρχει αυτό γενικότερα;
«Αν έχουμε έρθει σε τέτοιες καταστάσεις, ναι έχουμε έρθει, όχι όμως σε τόσο έντονες. Εγώ προσωπικά, τις έχω διαχειριστεί πάρα πολύ καλά, τους έχω βάλει στην θέση τους. Οπότε από εκεί και πέρα το θέμα είναι να δείχνουμε τον δυναμισμό μας ακόμα περισσότερο. Στον αθλητισμό πιστεύω υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις, γιατί ερχόμαστε σε άμεση επαφή με άνδρες που προσπαθούν να διαχειριστούν καταστάσεις διαφορετικά. Πλέον θεωρώ οι γυναίκες αρχίζουν και είναι πιο μαχητικές πάνω σε αυτό».
Άρα κατά κάποιο τρόπο σου έχει τύχει και εσένα απλά ήσουν εκεί για να το αποτρέψεις;
«Ναι ακριβώς».
Θέλω να μου πεις για τη σχέση σου με τον Κένι Σμίθ. Πως γνωριστήκατε και πως είναι να έχεις μια σχέση από απόσταση;
«Είναι στο Ντουμπάι. Πως γνωριστήκαμε; Ουσιαστικά όλα έγιναν μέσα στην καραντίνα. Είμαστε δυο χρόνια μαζί. Πιστεύω ότι, αν πραγματικά το θέλουν και οι δυο, η απόσταση δεν είναι καμία δικαιολογία. Οπότε αυτή τη στιγμή είμαι χαρούμενη και πολύ ερωτευμένη με τον άνθρωπο μου».
Βλέπεις μέλλον σε αυτή την σχέση;
«Ναι! Αλλιώς δεν θα έμπαινα στην διαδικασία να την κρατήσω υπό αυτές τις συνθήκες. Δεν υπήρχε περίπτωση εάν έβλεπα πως δεν είναι κάτι σοβαρό να το κρατούσα από απόσταση».
Άρα λες πως η σχέση από απόσταση λειτουργεί;
«Ναι αν το θέλουν και οι δυο. Γιατί υπάρχουν και περιπτώσεις που μπορεί να προσπαθεί μόνο ο ένας».
Τι μήνυμα θα έδινες σε ένα παιδάκι που ξεκινάει τώρα βόλεϊ;
«Θεωρώ τον εαυτό μου ότι είμαι πολύ τυχερή που πέρασα από κάποιες αποτυχίες, γιατί με έκαναν πιο δυνατή. Δεν γίνεται να πετύχεις αν δεν αποτύχεις. Όταν αποτυχαίνεις καταλαβαίνεις τι δεν έκανες καλά έτσι ώστε, την επόμενη φορά να είσαι πιο έτοιμος.
Θέλω να πω στα μικρά παιδιά να μην τα παρατάνε, να δουλεύουν σκληρά και όλα θα έρθουν. Επίσης, κάτι που θα έλεγα είναι να πιστεύουν στον εαυτό τους και οι κακές μέρες είναι αυτές που φτιάχνουν τις καλές μέρες».
Τι θα έλεγες στην μικρή Χαντάβα του σήμερα;
«Να μην ακούει ποτέ τις κακές γλώσσες. Όταν ήμουν πιο μικρή, ήμουν πολύ ευαίσθητη και άφηνα πολύ να με επηρεάζει. Οπότε θα της έλεγα, ό,τι δυσκολία και να βρει να συνεχίσει να πιστεύει στον εαυτό της, γιατί η πίστη που έχει είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που έχει κάποιος άλλος. Να μην τα παρατήσει ποτέ, να δίνει το 100% στο γήπεδο και σίγουρα όλα αυτά θα αποδώσουν στο τέλος».
