Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Δεν ήταν η πρώτη φορά, πιθανώς να μην είναι και η τελευταία με όσα βλέπουν τα ματάκια μας, που ο Παναθηναϊκός κατάφερε για πολλοστή φορά στο φετινό πρωτάθλημα να μην πάρει απολύτως τίποτα από ένα ματς που ήταν καλύτερος στη μεγαλύτερη διάρκειά του.
Το Τριφύλλι αυτοκτόνησε ποδοσφαιρικά κι έφυγε με το κεφάλι σκυμμένο για δέκατη φορά τη φετινή σεζόν, αριθμός απαράδεκτος από πάσα άποψη, δεχόμενος γκολ στην πρώτη υποψία ευκαιρίας του αντιπάλου από εκτέλεση φάουλ.
Προηγουμένως, είχε φροντίσει να πετάξει στο καλάθι των αχρήστων 3-4 καλές ευκαιρίες για να προηγηθεί, είδε τους διαιτητές να του ακυρώνουν ένα γκολ για το οποίο ακόμα περιμένουμε να δούμε ένα ριπλέι ή μία φωτό όπου να φαίνεται ότι η μπάλα πέρασε ολόκληρη τη γραμμή στην κεφαλιά πάσα του Βέλεθ στον Σάρλια. Κι έχασε, στην πιο καθοριστική στιγμή του ματς, πέναλτι ισοφάρισης και μαζί μ’ αυτό τα αβγά και τα καλάθια. Μετά απ’ αυτή τη φάση τίποτα. Ζερό.
Ο Παναιτωλικός έτρωγε σίδερα κι ο Παναθηναϊκός άλλαζε τη μπάλα ανούσια γύρω γύρω μέχρι το τέλος. Μία τρύπα στο νερό, με αδόκιμες επιλογές προσώπων τόσο στην ενδεκάδα (εκτός αρχικού σχήματος οι Παλάσιος, Ιωαννίδης) όσο και στις αλλαγές (μέσα ο Κώτσιρας αντί του Σάντσες στο φινάλε), μία απάθεια για το κακό που μας βρίσκει.
Προσωπικότητες κάτω του μηδενός και «soft» εικόνα με φοβικό σύνδρομο, όπως έχουμε δει στα περισσότερα ματς της ομάδας εκτός Αττικής, μια και από τις δέκα ήττες οι επτά είναι στην επαρχία. Καμία αντίδραση. Πίσω στο σκορ από τον Παναιτωλικό, ήττα. Από τον Αστέρα Τρίπολης, ήττα. Από τον Βόλο, ήττα. Από τον Αρη, ήττα. Από τον ΠΑΣ Γιάννινα, ήττα και δεν βάζουμε μέσα τα ντέρμπι με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ σε ΟΑΚΑ και Λεωφόρο, ούτε τις ανατροπές του ΟΦΗ και του ΠΑΟΚ εκτός έδρας, άλλωστε η πριονοκορδέλα ειδικά στο Ηράκλειο ήταν άνευ προηγουμένου.
Τα δύο βασικότερα προβλήματα είναι εντοπισμένα αλλά δεν γίνεται να διορθωθούν εδώ και τώρα, παρά μόνο το προσεχές καλοκαίρι.
Το κυρίαρχο πρόβλημα που υφίσταται είναι ότι δεν υπάρχουν παίκτες με προσωπικότητα, που να συνδυάζουν δηλαδή την ποιότητα με τη δίψα για νίκη πάση θυσία.
Παίκτες με υψηλό επίπεδο, με ικανότητες και παραστάσεις, που θα τρελαίνονται μόνο και μόνο στη σκέψη της ήττας, όπως ο Μπεργκ, ο Λέτο, ακόμα και ο Πέτριτς με τον Πράνιτς αν θέλετε. Ηταν μέγα λάθος που δεν αποκτήθηκαν στις δύο μεταγραφικές περιόδους (καλοκαίρι και Ιανουάριο), τέτοιου είδους παίκτες, με παρεμφερές έστω «πακέτο».
Οπως ήταν ποδοσφαιρικό «έγκλημα» το γεγονός ότι δεν αποκτήθηκε τον χειμώνα ένας στράικερ με έφεση στο σκοράρισμα. Το πρόβλημα στο εύκολο γκολ, άλλωστε, είναι πολύ μεγάλο και τόσο εξώφθαλμο που μπορεί να το διακρίνει ακόμα και ένα αμούστακο παιδάκι και ο Παναθηναϊκός φρόντισε να μην κάνει τίποτα για να αλλάξει τα δεδομένα τον Ιανουάριο.
Πλέον το πρόβλημα διογκώθηκε καθώς έχει γίνει και ποσοτικό, μετά το χειρουργείο του Μακέντα και την αδιαμφισβήτητη πλέον διαπίστωση ότι ο Καρλίτος δεν είναι καθαρός φορ περιοχής. Ουσιαστικά το μοναδικό 9άρι που υπάρχει είναι ο Ιωαννίδης.
Ολα τα παραπάνω λάθη τα πληρώνει πολύ ακριβά ο Παναθηναϊκός, αλλά είναι αργά για δάκρυα και η πραγματικότητα δεν δύναται να αλλάξει πριν από το καλοκαίρι.
Ακόμα και με όλα τα παραπάνω, ωστόσο, θα είναι τεράστια ποδοσφαιρική αυτοκτονία να μην καταφέρει η ομάδα να βγει στα πλέι οφ και στην Ευρώπη τη φετινή σεζόν και πρέπει άπαντες να αναλογιστούν τις ευθύνες τους και να βγάλουν τη μέγιστη δυνατή αντίδραση στις τελευταίες στροφές του πρωταθλήματος έστω και έχοντας τη θηλιά τυλιγμένη γύρω από το λαιμό.
